Colette

Source: https://www.theparisreview.org/blog/2018/05/01/may-68-posters-of-the-revolution/ χαζοκούτια χαζοπεριοδικά χαζοβιόλες χαζοβιόληδες ίνστα, τικτόκ κι άγιος ο θεός κι ειδήσεις να χαρώ μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει βομβαρδίζουνε εμάς τα πνεύματα ενός σύμπαντος άλλου πού ζω πώς βρέθηκα εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά απορώ κι εξίσταμαι να 'ναι καλά η ασπίδα μου                     - απ' το καλύτερο ατσάλι μα απ' την πολλή τη χρήση την πάω κάθε τρεις και λίγο για συντήρηση                      - γαμώ τις αφραγκιές μου

βραδιάζει πέφτει το σούρουπο το κόκκινο μπλαβίζει της πασχαλίτσας βαραίνει τα ματόκλαδα της γης της λάμπας το κιτρινισμένο φως χλομιάζει τα πρόσωπα σ' έναν κόσμο δίχως ζωντανούς δίχως αθώους ψες ένα όνειρο έβλεπα: πως η γέννα ήταν ο θάνατος κι ο θάνατος η γέννα γιατί αν τώρα είν' η ζωή κι όχι ο θάνατος πού είναι τότε οι ζωντανοί; πού οι αθώοι; τους λυτρωμένους ψάχνω μα δε βρίσκω.

Canopus taken from ISS, in March 2003. NASA. ( Πηγή φωτό ) Από τα τρίσβαθα του νάματος του Νείλου τις μέρες τούτες λάμπουν σ’ οθόνες και σ’ εξώφυλλα πόλεις αρχαίες ελληνικές αριστουργήματα γλυπτά αγάλματα θεών και βασιλιάδων μνημεία στήλες και ερείπια ιερών Ηράκλειον ή Θώνις και Κάνωπος ή Κάνωβος Ω βυθισμένες πόλεις Ω ξεχασμένες εσείς πόλεις Σβησμένες εσείς πόλεις από ανθρώπου μνημονικό Μονάχα ο Όσιρις εσάς ακόμα συλλογιέται λατρείας του ω χώροι ιεροί Μα και ο Νίκανδρος στης ποίησής του τις χορδές και εις στο λύχνο της φιλοσοφίας του ο Σενέκας Άλλος κανείς Κανείς μήτε τον Κάνωπο θυμάται που 'χε στην Κάνωπο ταφεί χιλιάδες χρόνια πριν στα τρίσβαθα κατέβηκα μ' αρχαίο οξυγόνο και με τα δυο μου χέρια έπνιξα το φίδι που σε σκότωσε στην άμμο Κάνωπε στο μούχρωμα εβγήκε ο λυγμός Και ποιος άραγε σήμερα εσένα να θυμάται του Μενελάου γενναίο πηδαλιούχο εξ Αμυκλών Μόνον ο έκλαμπρος αστέρας που 'χει πάρει τ' όνομά σου κι η πόλη που την βάπτισε το σκήνωμά σ...

«Κύπρος 1974», χαρακτικό, Α. Τάσσος (1914-1985) 1974, ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ                      Στους Αγνοούμενους Ήρωες  Παύλο Κουρούπη Χρήστο Γρίβα Χρίστο Καρεφυλλίδη ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ, ΔΟΞΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗΜΕΝΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ Της Θεάς Αφροδίτης η πατρίς είσαι εσύ, νησί μου Που τα νερά σου γέννησαν με τον Αίολο για πόνο Την των Θεών πιο λατρευτή κι αγαπημένη κόρη Εσύ, φύτρα Αγίων ιερή, με δυόσμο μοσχοβολιστή έως τα πέρα όρη Κοχύλι χρυσοποίκιλτο, σκαρί μαλαματένιο Στης Μεσογείου την καρδιά βρίσκεσαι αραγμένο Κι ολόγυρά σου τα νερά ολόγλυκης αλμύρας Να σ’ αγκαλιάζουνε σφιχτά πάντοτε με φροντίδα. Γιατί ετούτα τα νερά ξέρουνε για τον φθόνο Που τρέφουνε για σένανε καράβια από δω γύρω Μα κι απ’ αλλού, σκαριά φριχτά, γεμάτα Εωσφόρο. Θάλασσας κύματα λευκά, κοπάδια ατσαλωμένα Και ουρανόσταλτα αγγέλων τάγματα στα γαλανόλευκά τους Κύπρος μου, όμορφο νησί, εσένα διαφεντεύουν. Ψυχές από το τιμημένο χώμα σου πλασμένες Κι άλλες από της Μάνας σου τ...

Seated close to the evening fire, old man Gray Mountain, 91, told his small grandchildren legends about the early days of the Navajo people. Leonard McCombe The LIFE Images Collection/Shutterstock https://www.life.com/history/navajo-heritage-photos/ Στην ομορφιά ας περπατώ Ολημερίς ας περπατώ Μες στον κύκλο των εποχών ας περπατώ Όμορφα θα ’χω ξανά Όμορφα πουλιά, Όμορφα χαρούμενα πουλιά Στο μονοπάτι το στρωμένο με τη γύρη ας περπατώ Με τις ακρίδες γύρω από τα πόδια μου ας περπατώ Με τ’ αγιάζι γύρω από τα πόδια μου ας περπατώ Με την ομορφιά ας περπατώ Με την ομορφιά εμπρός μου ας περπατώ Με την ομορφιά πίσω μου ας περπατώ Με την ομορφιά πάνωθέ μου ας περπατώ Με την ομορφιά κάτωθέ μου ας περπατώ Με την ομορφιά ολόγυρά μου ας περπατώ Στα γηρατειά, σε μονοπάτι ομορφιάς σαν τριγυρνώ, με ζωντάνια, ας περπατώ Στα γηρατειά, σε μονοπάτι ομορφιάς σαν τριγυρνώ, ζώντας ξανά, ας περπατώ Τετέλεσται στην ομορφιά. Τετέλεσται στην ομορφιά. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Ζωή μου, ολάκερη ζωή μου δεν είν' αστείο να, μόλις σήμερα σε έμαθα κι εσένανε μαζί, εαυτή μου Ζωή που δεν σε είχα ζώντας σε Να χαρώ που επιτέλους σ' έμαθα; Να κλάψω που δεν σ' ήξερα ποτέ μου; Ναι, εσένανε ζωή μου Ναι, κι εσένα, εαυτή μου Ήμουν μια άλλη ή μήπως είμαι μια άλλη ή μήπως ήμουν πάντοτε εγώ Αληθινά δεν ξέρω τι να πω και τι να απαντήσω. Μην με ρωτάς, λοιπόν.   Αγάπα με. Αυτό και τίποτα άλλο - σε ξορκίζω. Ημερολόγιο | 03.08.23

Πόσο κόκκινο να γίνεται το μαύρο και πόσο μαύρο να γίνεται το κόκκινο Πια δεν αντέχεται τούτη η φρίκη Πια δεν αντέχεται τούτο το τέρας - που είν' ανθρώπινο δίχως, ωστόσο, την ανθρωπιά του. Αδιάψευστο τέρας δηλαδή. Κι αυτοί που το συνήθισαν και του 'χουν μοιάσει;* Μόνο ποιος θα μας σώσει μη ρωτάτε, αφού οι ίδιοι να 'μαστε συνεχίζουμε.  Για ποια αλλαγή με λόγους περιοπής μιλάτε! Και τι δεν θα 'δινα να ήτανε το τέρας του παιδικού παραμυθιού τούτο το τέρας του θανάτου κι εγώ να είχα ακόμη στο μυαλό την εικόνα που  είχα τότε σχηματίσει για το τέρας μέσα από  το παιδικό εκείνο παραμύθι μου Σαν κατράμι κολλάει στο δέρμα μου μαύρο / σκοτάδι / το μέλλον (*Ενθυμούμενη τα λόγια του Μάνου Χατζηδάκι...) Ημερολόγιο | 09.08.23

Μιλάτε για κραυγές. Μα για σκεφτείτε κι εκείνες τις βουβές... Για σκεφτείτε κι εκείνη την κραυγή που βγαίνει από τα σωθικά βουβή και άλαλη, πνιγμένη στο κλάμα. Αλλά σταθείτε, για να το πω ορθά, δεν βγαίνει από τα σωθικά, αλλά αντίθετα μπαίνει στα σωθικά μας, πνιγμένη κυριολεκτικά στο κλάμα, τόσο που ήχος κανείς δεν βγαίνει, μονάχα μια ατέλειωτη ανάσα που πιέζει το στέρνο και που ολοένα και σπρώχνει γι' άνοιγμα προς τα κάτω, με μόνη σωτηρία το ξέσπασμα σε ασυγκράτητους λυγμούς. Σκεφτείτε λίγο την εκκωφαντικότητά της και μέχρι πού ετούτη φτάνει αντίστροφα πάντα, όχι προς τα έξω πηδώντας με ορμή έξω από το στόμα μας, αλλά προς τα μέσα, τερματίζοντας στις άκρες των ποδοδακτύλων μας και κατεβαίνοντας μέχρι τον πάτο της ψυχή μας. Και ξέρουμε καλά πως τούτος ο λάκκος, της ψυχής, είναι απύθμενος. Ξανασκεφτείτε, λοιπόν, τα ντεσιμπέλ της εκκωφαντικότητάς της. Κυρίως μέσα στον λάκκο που δεν έχει πάτο... μα έχει ψυχή. Andrei Tarkovsky, Polaroids

Jacques Prévert (1900-1977) JACQUES PRÉVERT ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται όρθια Με τις πλάτες στις πόρτες της νύχτας Κι οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο Μα τα παιδιά που αγαπιούνται Δεν είν’ εκεί για κανέναν Κι είναι μονάχα ο ίσκιος τους Που τρέμει μες στη νύχτα Προκαλώντας την οργή των περαστικών Την οργή, την περιφρόνηση, τα γέλια και τον φθόνο τους Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν’ εκεί για κανέναν Είν’ αλλού πολύ πιο μακριά απ’ τη νύχτα Πολύ πιο ψηλά απ’ τη μέρα Μες στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης τους αγάπης Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σαν το φως του φεγγαριού πάνω στη μαύρη θάλασσα της νύχτας... Μια ασημένια κλωστή που ξετυλίγεται και κατεβαίνει απ' το φεγγάρι, περνάει μέσα απ' τον θαλασσινό καθρέφτη και καταλήγει δεμένη γύρω από τον αριστερό μου καρπό... Βραχιολάκι το φεγγάρι στο χέρι μου... Σαν το φανάρι μου το κουβαλώ... Κι η λάμψη του που περιλούζει το είναι μου μέσα έξω, μια λάμψη μαζί του κι εγώ, δεν αφήνει κανένα κουνούπι, μήτε ζωικό μήτε ανθρώπινο, να μου κοντέψει και να ρουφήξει το αίμα μου το γλυκό... Φεγγάρι ασπίδα, λοιπόν... Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, μ' αφού μ' αγαπάς λιγάκι, είναι όλα αληθινά...  Κι όπως λέει και η Αnna τόσο ιδιαίτερα κι ελκυστικά, "so we planned a secret rendez-vous / toute la nuit chez moi" ...

Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– κι εγώ γελώ κάθε φορά που μου ζητάς να ζωγραφίσω τον ήλιο με τα μάτια μου Έπειτα όμως με μαλώνω που σου θυμώνω και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Το σκοτάδι έπεσε και κούρνιασα στην αγκαλιά σου Και ξάφνου σου θυμίζω –ψιθυριστά στ’ αυτί λόγια γλυκά– κείνο το μεσημέρι που τρέχαμε μες στους αγρούς γύρω από το κάστρο κάπου κοντά σ’ ένα γαλάζιο που δεν ήτανε θάλασσα και σου ‘χα φανερώσει τους δανδελίωνες κοιτώντας κατάσπαρτους ολόγυρά μας πως τούτα τ’ άνθη τ’ ασημιά είναι τα μόνα αστέρια που λάμπουνε τη μέρα μαζί με τα δικά σου μάτια καθώς στα μάτια με κοιτάζουνε Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Dandelion field, Germany,  Source

Για τη Μικαέλα και τη Μαρία Πριγκιποπούλες, βασιλοπούλες Πεταλουδίτσες μας και αγαπούλες Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα Πανέμορφα κι ονειρεμένα! Να ’στε γερές μόνο χαρές Να ’χετε στην ψυχή σας Να ’στε, κουκλίτσες, τυχερές Πάντοτε στη ζωή σας! Δεχτείτε τις ευχούλες μας Θερμές όλο αγάπη Απ’ της γιαγιάς σας την καρδιά Που ’ναι για σας ζεστή φωλιά Με θαλπωρή γεμάτη! Μα και της Νικολέττας σας Δεχτείτε τις ευχές της Που σαν βλέπει το γέλιο σας Κάνει τις προσευχές της Το γέλιο σας να μη χαθεί ποτέ Απ’ την ψυχή σας Για να ’χει αυτή αλλά κι εσείς Τον ήλιο στην μορφή σας! Λευκωσία, Ιούνιος 2023    http://www.disneyinternational.com/

Σήμερα σε διάβασα, σε άκουσα με το μυαλό, σε γεύτηκα με τα μάτια, σε είδα με τα χέρια, σου μίλησα με την ψυχή, με τους νευρώνες μου όλους σε χάιδεψα, με την εικόνα σου μέσα στο βλέμμα μου ξεδίψασα, έμεινα όμως να πεινάω το σώμα σου το κατάπιε εκείνη η μικρή ανεμώνα στο λιβάδι που κάναμε έρωτα πρώτη φορά στο όνειρό μου, κατάπιε το σώμα σου και βάφτηκε μωβ βαθύ και βελούδινο. Μην με κόψεις, μου φώναξες. Δε θα σε κόψω, σου είπα. Θα φυτρώσω πλάι σου κι ας μας βρει μαζί αγκαλιασμένους ο έρωτας ή ο θάνατος, δυο ανεμώνες στο λιβάδι που κάναμε έρωτα πρώτη φορά στο όνειρό μου. Εμείς είμαστε, τ' ακούς; Εμείς οι νερένιοι κι οι αέρινοι. Δροσίζουμε τις ανεμώνες μας με αγέρα και νερό. Κι εκείνες μπουμπουκιάζουν αγάπη...             Εικόνα: Jana Sojka, Daffodils

  AMIN MAALOUF (1949 - ) ΑΜΙΝ ΜΑΑΛΟΥΦ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ PONT-NEUF Θα ΄πρεπε να ΄χα δυο καρδιές, αναίσθητη η πρώτη, η δεύτερη διαρκώς ερωτευμένη, τούτη τη δεύτερη θα εμπιστευόμουν σ’ εκείνες για τις οποίες χτυπά, και με την άλλη θα ζούσα ευτυχισμένος. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

     Ω κράτη! Τα Τέμπη σας, το Μαρί σας. Τα χάρτινα κλουβιά που πέφτουν σαν φύλλα απ' το δέντρο και μας πλακώνουν με ατσάλι σάμπως το πιο ασήκωτο, τόσο που βγαίνει η ψυχή μας. Τους τοκογλύφους σας - βλ. τις τράπεζές σας: δόντια κοκόφορμα με ρίζες σαπισμένες - τις γλείψαν σαν σκυλί το κόκκαλο τα σκουλήκια. Οι πόλεμοί σας που ταΐζουνε  την πείνα μας και μεγαλώνει και θεριεύει. Οι παχυλοί, αδικαιολόγητοι και άδικοι μισθοί σας που αφήνουνε τις τσέπες τις δικές μας άδειες, να μετράμε ένα ένα το ευρώ να βγάλουμε τον μήνα. Κράτη της λαμογιάς, της κουμπαριάς, της ρουσφετοκρατίας. Της μετριότητας κράτη, λοιπόν. Αυτό εκ των πραγμάτων είστε.      Ω κοινωνία! Χαζογκόμενα αγκαλιά με χαζογκόμενο, ψωνισμένοι στο ίνστα, στο τικ τοκ κι άγιος ο θεός. To φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι. Αυτό μόνο σε νοιάζει. Η εικόνα σου. Όλα μια εικόνα επίπλαστη. Σε κάνω χάζι που μετράς την αξία και την επιτυχία με το χρήμα, αυτό κι αν είναι ο θεός σου. Κοινωνία της βόλεψης. ...

Από το αρχείο της Νικολέττας Σίμωνος

Ένας ο Πατήρ, ένας ο Υιός, ένα το Άγιο Πνεύμα Κι ο Διάκος ο αμόλευτος ένας κι άλλος κανένας Ο Θάνος των γλυκών νερών των ανυπότακτων σταυρών των ανθισμένων λιβαδιών των θαλερών των δέντρων απάτητων βουνοκορφών αφέντης και θεός κλέφτης αρματολός κει που ’χει τ’ αδέρφι του τον αϊτό μονάχη του παρέα Στου ρασοφόρου άγγελου τα φουσκωμένα στέρνα κραυγή που σαν το ψάρι σπαρταρά σ’ ανήλιαγη στεριά κάτου στην Αλαμάνα Ο Θάνος είμαι το αδέρφι σου το μπιστικό κείνο το όμορφο παιδί που όλες τραγουδήσαν –η πλάση όλη λύγισε και οι καρδιές ραγίσαν– που μίλησε εις τον θεό ένα ξημέρωμα Απρίλη μήνα και με φωνή αστροπελέκι φώναξε: Κι εμένα, Κύριε, το όνομά μου αρχίζει από θήτα αλλά Θωμάς δε γίνομαι! Μες στην καρδιά της Άνοιξης που θρέφονται οι άνοιξες των κόσμων όλων που το χαμόγελο τρανεύει σα θεριό επέλεξα το όνομά μου να τιμήσω Αθανάσιος μου έλαχε να γεννηθώ κι Αθάνατος είπα στη μάνα μου πως θα πεθάνω Κι εκείνη με επίστεψε. Τόσο που μ’ αγαπούσε. Σταυρώστε με, τους πρόσταξα, σαν τον Χριστό Μα κείνοι κάθ...

Άνθρωποι ψάρια έχουν καρδιά  γελάνε λυγάνε ανάσες κοφτές  Απρίλης και Μάης γροθιές κοφτερές  αγάπη σε λέω αγάπη βροχή  κι ο ήλιος θυμώνει καμιά ανοχή  υπό τον φανοστάτη να 'σου μία φωνή  δεν έχουμε χρόνο μονάχα πόνο  καρδούλα μου ψυχούλα μου αέρας μου και δυόσμος  φύλλο και καρφί  μοσχοκάρφι μοσχοκάρυδο κι ελιά μου τσακιστή  τσακίρικο το βλέμμα σου αγάπη μπιστική   βίσωνα που σε σκότωσα προτού εσύ   τρέχω στα κύματα καβάλα να σε φτάσω  αγάπη μου ασύμμετρη φευγάτη μυστική  κι αν είμαι λεοπάρδαλη να μη με φοβηθείς   δάγκωμα μέλι και φτου κι απ' την αρχή... Lovers in Blue (1914), Marc Chagall (1887 - 1985),  Source

Το ποίημα είναι χαμένη παρτίδα σκάκι Χαμένη παρτίδα στα χαρτιά, στο κρεβάτι Το ποίημα είναι η φωτιά που θες να πέσει να σε κάψει Η γη που θες να ανοίξει να σε καταπιεί Το τσιγάρο που δεν κάνεις Το ποτό που δε σε πιάνει Η στιγμή που δε σ' αφήνουν ν' αντιδράσεις Οι κλειστές οι διαβάσεις Στη φωνή σου η φραγή Η ήττα της ομάδας σου Η τσέπη σου η άδεια Η μαύρη τύχη σου Μα κι ο χαμένος άσσος στο μανίκι σου Το τάλιρο που δίνεις ακόμα κι αν δεν το 'χεις Το σώμα το νεκρό που ζει και αναπνέει και περπατάει και αγκαλιάζει και γελάει Το ίδρυμα που έγινε παλάτι και το νοσοκομείο Disney Land για τα παιδιά Η ποίηση που έφτυσε κατάμουτρα τις κλίκες, τους Γραμματείς και Φαρισσαίους της - κι είναι πολλοί Κι ο έρωτας Ο έρωτας στο καμπαναριό της Παναγίας των Παρισίων Ο έρωτας μπρος στα γαλανά μάτια των λύκων που φοβάσαι - τι έρωτας, αλήθεια Ινδιάνε, το βέλος σου - το βέλος σου Ο έρωτας μες στο νερό - της θάλασσας Ο έρωτας που αντιδρά γιατί δε θέλει να μπει στην καρδιά - αλλά θέλει - και το θέλε...

I Καρδιά μου εσύ Μολύβι ο ουρανός Σαν και εσένα   II Το ζύγι βαρύ Μολυβένιου ουρανού Και της καρδιάς μου III Κεραυνός νυχτός Της καρδιάς μου η κραυγή Μολύβι λιώνει IV Σταγόνα καμιά Ουρανός δίχως δάκρυ Κλαίει στα κρυφά

Ω τα βατράχια! Πετάνε κολυμπώντας Στην Πάνω Λίμνη!

Δεν αντέχω άλλη πραγματικότητα. Θέλω πίσω το παιδικό μου παραμύθι.

Φώναξα "μπαμπά" ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει. Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα. Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά. Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω. Από κείνη τη στιγμή ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά" έρχεται και μ' αγκαλιάζει. Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του. Όπως και τότε. Έτσι και πάντα. Ημερολόγιο | Φεβ. 2023

Σήμερα οι άνθρωποι εξύμνησαν τον έρωτα και την αγάπη. Ωστόσο, ο πιο όμορφος λόγος κι η πιο στεντόρεια φωνή βγήκαν από τα βάθη της ίδιας της αγάπης αφού επέλεξε να μιλήσει με τη σιωπή. Εκεί που ο λόγος γίνεται πράξη. Γιατί όταν δεν εκφράζεται με λόγια η αγάπη, μιλά με τα μάτια και τα χείλια και μ' όποιον άλλο τρόπο έχει για να εκφραστεί. Δίχως λόγια. Μα με τα λόγια μόνο της σιωπής. Και της απλότητάς της. Ιδού και η κραταιότητα και το μεγαλείο αυτής... Ημερολόγιο | 14.02.23

Αιωρούμαι... Ίπταμαι πάνω απ' τα κεφάλια και τον κόσμο σας: το καμάρι σας, εσάς και των θεών σας. Και σας κοιτάω. Με μισό μάτι σάς κοιτάω. Και δε χωνεύεστε. Και δε μιλάω. Μόνο ακούω Radiohead και πετάω... Πέρα μακριά...

Χριστός γεννάται Χάρμα Μα κάποιος λείπει Λύπη Παιδί Δεν είμαι πια Παιδί   Πειράζει-δεν πειράζει Χριστούγεννα χαράζει: χαράζει Χαρμολύπη

τη λέγανε Βιτάλια κι ήτανε φίλη, κουμπάρα και γειτόνισσα της Ιωάννας - της γιαγιάς μου Καϊμακλιώτισσα κι αυτή και του δημοτικού εγώ ακόμα κοριτσάκι δεν την ξανάδα από τότε ούτε και πρόκειται να είναι ακόμα ζωντανή ούτε και έχω την όψη της στη μνήμη μου κρατήσει το όνομά της, όμως, το κρατάω γιατί είναι τόσο ευειδές το όνομά της μυρίζει καφέ ελληνικό, μυρίζει γιασεμί, γλυκό κεράσι μυρίζει τη γιαγιά μου και ζωγραφίζει μπιγκόνιες, κρίνους και σεμέ με βελονάκι και ζωγραφίζει την αγάπη η «γεμάτη ζωντάνια» κόρη των Ρωμαίων και είναι κρίμα τόσο ωραίο όνομα σε πλάσμα να μην το 'χω ξανακούσει και είναι κρίμα η κυρία Βιτάλια της αθωότητάς μου να 'ναι η μόνη με το όνομα Βιτάλια που ξέρω Vitalia flowers, photo by Nicoletta Simonos Ημερολόγιο | 29.12.22 

Τα Χριστούγεννα φωνάζουν με τις εορταστικές ιαχές και τα πλουμίσματα τον ερχομό τους κι οι αρλεκίνοι του δρόμου χαρίζουν στο τσουχτερό της νύχτας αγέρι το χαμόγελο εκείνο το πλατύ που δεν μπορεί τη θλίψη του να κρύψει Παιδιά του κόσμου όλου παιδιά του κόσμου του δικού μας και του άλλου φωτίστε με τα μάτια σας τους γεμάτους μοναξιά και απόγνωση ατέρμονους δρόμους Γίνετε εσείς της γης τα αστέρια Εσείς γίνετε και τα χαμόγελα του ουρανού Και δείτε την καρδιά σας κόκκινα ν' ανθίζει ρόδα σαν εκείνα του μαγιού Δεκέμβρη μήνα

Rose Ausländer (1901-1988)  Source ΡΟΖΕ ΑΟΥΣΛΕΝΤΕΡ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΜΟΥ Κάποτε η μάνα μου ήταν ελαφίνα. Τα χρυσοκάστανα μάτιαη χάρη έμειναν μαζί της από την εποχή εκείνη της ελαφίσιας της ζωής. Να τη, λοιπόν μισή άγγελος μισή άνθρωπος – και στη μέση μάνα. Όταν τη ρώταγα τι θα ‘θελε να ήταν: «έν’ αηδόνι», μου ‘λεγε. Τώρα είν’ ένα αηδόνι η μάνα μου. Κάθε νύχτα την ακούω στον κήπο του άγρυπνου ονείρου μου. Τραγουδά τη Σιών των προγόνων την πάλαι ποτέ Αυστρία τραγουδά τα βουνά τραγουδά και τα δάση οξιάς της Μπουκοβίνας. Νανουρίσματα μου τραγουδάει κάθε νύχτα το αηδόνι μου στον κήπο του άγρυπνού μου ονείρου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Mary Oliver (1935-2019),  Source MARY OLIVER ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ Δεν χρειάζεται να είσαι καλός. Δεν χρειάζεται να διανύεις γονυπετής εκατό μίλια μες στην έρημο, μετανοώντας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄ αφήσεις το τρυφερό ζώο του κορμιού σου να αγαπά ό,τι αγαπά. Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου, και θα σου πω για τη δική μου. Εν τω μεταξύ ο κόσμος προχωρεί. Εν τω μεταξύ ο ήλιος και τα διάφανα βότσαλα της βροχής  διασχίζουν τα τοπία, πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα βαθύρριζα δέντρα,  τα όρη και τα ποτάμια. Εν τω μεταξύ οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό καταγάλανο αιθέρα,  τραβούν και πάλι για το σπίτι. Όποιος και να ΄σαι, όση και να ΄ναι η μοναξιά σου,  ο κόσμος προσφέρει εαυτόν στην φαντασία σου,  σαν τις αγριόχηνες σε καλεί, σκληρός και συναρπαστικός - τη θέση σου αναγγέλλοντας ξανά και ξανά  στην οικογένεια των πραγμάτων. Από τη συλλογή Dream Work (1986) Επίμετρο: Η Μαίρη Όλιβερ υπήρξε αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη το 1935 στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Έχει βρα...