Μιλάτε για κραυγές...

Μιλάτε για κραυγές. Μα για σκεφτείτε κι εκείνες τις βουβές... Για σκεφτείτε κι εκείνη την κραυγή που βγαίνει από τα σωθικά βουβή και άλαλη, πνιγμένη στο κλάμα. Αλλά σταθείτε, για να το πω ορθά, δεν βγαίνει από τα σωθικά, αλλά αντίθετα μπαίνει στα σωθικά μας, πνιγμένη κυριολεκτικά στο κλάμα, τόσο που ήχος κανείς δεν βγαίνει, μονάχα μια ατέλειωτη ανάσα που πιέζει το στέρνο και που ολοένα και σπρώχνει γι' άνοιγμα προς τα κάτω, με μόνη σωτηρία το ξέσπασμα σε ασυγκράτητους λυγμούς. Σκεφτείτε λίγο την εκκωφαντικότητά της και μέχρι πού ετούτη φτάνει αντίστροφα πάντα, όχι προς τα έξω πηδώντας με ορμή έξω από το στόμα μας, αλλά προς τα μέσα, τερματίζοντας στις άκρες των ποδοδακτύλων μας και κατεβαίνοντας μέχρι τον πάτο της ψυχή μας. Και ξέρουμε καλά πως τούτος ο λάκκος, της ψυχής, είναι απύθμενος. Ξανασκεφτείτε, λοιπόν, τα ντεσιμπέλ της εκκωφαντικότητάς της. Κυρίως μέσα στον λάκκο που δεν έχει πάτο... μα έχει ψυχή.

Andrei Tarkovsky, Polaroids