Colette

  Christopher Logue (1926-2011) © Mark Gerson / National Portrait Gallery, London CHRISTOPHER LOGUE ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Γέρασα πια. Τίποτα δε με ενδιαφέρει. Έπειτα, Δεν είμαι και πολύ έξυπνος, Κι οι ιδέες μου Δεν έχουν ταξιδέψει παρά Ίσαμε τις πατούσες μου. Με ρωτάς: Ποια είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο ευτυχία; Δυο πράγματα: Το να αλλάζω γνώμη όπως αλλάζω μία πένα για ένα σελίνι· Και, Το ν’ ακούω Της κοπελίτσας Τη φωνή Που τραγουδάει διασχίζοντας την κατηφόρα Αφού πρώτα μ’ έχει ρωτήσει το δρόμο. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος  

ήτανε τότε που έψαχνα στα τριαντάφυλλα για να σε βρω ένα-ένα τα πέταλα μαδούσα ραίνοντας το κενοτάφιό σου τότε που πήρα σβάρνα τον ερημίτη κήπο χαλί στρωμένο πάνω απ’ την κρημνώδη ακτή τότε που ρόδο δεν άφησα αμάδητο κι ας μ' απειλούσε ο ροδοκύρης το σουγιά του κραδαίνοντας τη χαρά μου σα να ’θελε στα δύο να κόψει μ’ ένα μοιραίο πλήγμα στην καρδιά ο παγερός αέρας είχε το άρωμά σου γαλάζιο αστέρι εσύ εκείνο το πρωί που μου ’κλεισες το μάτι συνωμοτικά συνένοχος στη σκανταλιά μου στην τρέλα μου ή στην απελπισιά μου πέταλα άλικα λευκά και ροζουλί από το κενοτάφιο κι όλο το μονοπάτι ίσαμε κάτω στην αμμουδιά εκείνη των ιλαρών μα άμοιρων κυμάτων τρελάθηκα από χαρά και σου ’πιασα το χέρι κι αγαπηθήκαμε στα φανερά εκεί στην αμμουδιά ο παγερός αέρας είχε το άρωμά σου κι αγαπηθήκαμε στα φανερά με ρούχο μας μοναδικό το χρώμα των κορμιών μας –πόσο μας έδενε η διαφορά τους– τρελάθηκα από χαρά και σου ’πιασα το χέρι κι ύστερα έγειρα να κοιμηθώ στο στέρνο σου επάνω πού είν’ ο θάνατος, σε ρώτησα,

Ζακ Πρεβέρ (1900-1977)  Πηγή φωτό JACQUES PRÉVERT ΠΕΛΩΡΙΟΣ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ Πελώριος και κόκκινος Πάνω από το Γκραν Παλαί Ο χειμωνιάτικος ήλιος εμφανίζεται Κι εξαφανίζεται Σαν κι αυτόν η καρδιά μου θα εξαφανιστεί Και όλο μου το αίμα θα φύγει Θα φύγει να σε ψάξει Αγάπη μου Ομορφιά μου Και να σε βρει Εκεί όπου βρίσκεσαι. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Jacques Prévert (1900-1977) JACQUES PRÉVERT ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται όρθια Με τις πλάτες στις πόρτες της νύχτας Κι οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο Μα τα παιδιά που αγαπιούνται Δεν είν’ εκεί για κανέναν Κι είναι μονάχα ο ίσκιος τους Που τρέμει μες στη νύχτα Προκαλώντας την οργή των περαστικών Την οργή, την περιφρόνηση, τα γέλια και τον φθόνο τους Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν’ εκεί για κανέναν Είν’ αλλού πολύ πιο μακριά απ’ τη νύχτα Πολύ πιο ψηλά απ’ τη μέρα Μες στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης τους αγάπης Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Rose Ausländer (1901-1988)  Source ΡΟΖΕ ΑΟΥΣΛΕΝΤΕΡ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΜΟΥ Κάποτε η μάνα μου ήταν ελαφίνα. Τα χρυσοκάστανα μάτιαη χάρη έμειναν μαζί της από την εποχή εκείνη της ελαφίσιας της ζωής. Να τη, λοιπόν μισή άγγελος μισή άνθρωπος – και στη μέση μάνα. Όταν τη ρώταγα τι θα ‘θελε να ήταν: «έν’ αηδόνι», μου ‘λεγε. Τώρα είν’ ένα αηδόνι η μάνα μου. Κάθε νύχτα την ακούω στον κήπο του άγρυπνου ονείρου μου. Τραγουδά τη Σιών των προγόνων την πάλαι ποτέ Αυστρία τραγουδά τα βουνά τραγουδά και τα δάση οξιάς της Μπουκοβίνας. Νανουρίσματα μου τραγουδάει κάθε νύχτα το αηδόνι μου στον κήπο του άγρυπνού μου ονείρου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Mary Oliver (1935-2019),  Source MARY OLIVER ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ Δεν χρειάζεται να είσαι καλός. Δεν χρειάζεται να διανύεις γονυπετής εκατό μίλια μες στην έρημο, μετανοώντας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄ αφήσεις το τρυφερό ζώο του κορμιού σου να αγαπά ό,τι αγαπά. Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου, και θα σου πω για τη δική μου. Εν τω μεταξύ ο κόσμος προχωρεί. Εν τω μεταξύ ο ήλιος και τα διάφανα βότσαλα της βροχής  διασχίζουν τα τοπία, πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα βαθύρριζα δέντρα,  τα όρη και τα ποτάμια. Εν τω μεταξύ οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό καταγάλανο αιθέρα,  τραβούν και πάλι για το σπίτι. Όποιος και να ΄σαι, όση και να ΄ναι η μοναξιά σου,  ο κόσμος προσφέρει εαυτόν στην φαντασία σου,  σαν τις αγριόχηνες σε καλεί, σκληρός και συναρπαστικός - τη θέση σου αναγγέλλοντας ξανά και ξανά  στην οικογένεια των πραγμάτων. Από τη συλλογή Dream Work (1986) Επίμετρο: Η Μαίρη Όλιβερ υπήρξε αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη το 1935 στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Nation

  Etel Adnan in New York, 1979 Photograph: Simone Fattal, Source IV. Κανείς δε σου ζήτησε να γίνεις φόβου άγγελος πόσο μάλλον άγγελος θανάτου Το μόνο που θέλαμε ήταν να ’ναι το δέρμα σου τόσο απαλό όσο η θάλασσα ένα απόγεμα του Οκτώβρη στη Βηρυτό του Λιβάνου ανάμεσα σε δυο εμφύλιους Ήρθες με μια χούφτα πόνο κι ένα χαμόγελο που άνοιξε τη γη κάτω από τα πόδια μου όπως κάνει ο σεισμός όταν σμίγουνε δυο άνθρωποι. Από την ενότητα “Love Poems”, στην ανθολογία Women of the Fertile Crescent: An Anthology of Modern Poetry by Arab Women (1978) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Autumn, Portrait of Lydia Cassatt, 1880  Mary Cassatt (1844-1926),  Source AMY LOWELL ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Όλη τη μέρα κοίταγα τα πορφυρά τα φύλλα Καθώς το κλήμα άφηναν κι έπεφταν στο νερό. Και τώρα φεγγαρόλουστα να πέφτουν συνεχίζουν Μα κάθε φύλλο απόψε γαρνιρισμένο είναι με κρόσσι αργυρό… Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Amy Lowell (1874-1925),  Source AMY LOWELL ΑΠΟΥΣΙΑ Άδειο το φλιτζάνι μου απόψε, Κι είν’ οι μεριές του στεγνές και κρύες, Καθώς το χαϊδεύει τ’ ολόδροσο αεράκι που Αθώρητα μπαίνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Κενό και άδειο, πάλλευκο λάμπει στο σεληνόφως. Γιομάτη η κάμαρα με την αλλόκοτη ευωδιά Που αναδύουν τα άνθη της γλυσίνας. Στου φεγγαριού λικνίζονται το φέγγος Κι ανάερα χτυπούν στης κάμαρας τον τοίχο. Μα το φλιτζάνι της καρδιάς μου παραμένει ατάραχο, Και αδειανό, και κρύο. Σαν έρθεις, κατακόκκινο Και σύγκορμα παλλόμενο Από αίμα ξεχειλίζει, Της καρδιάς αίμα προς πόση ολόδική σου· Με αγάπη να γεμίσεις το στόμα σου Και με τη γλυκόπικρη γεύση μιας ψυχής. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

     Χθες βράδυ, με πλησίασε ένα τζάνκι, 18 με το ζόρι, σκέφτηκα. Παλικάρι καλότροπο το σύγκοψα κι είχε το βλέμμα του χαμένο, καλά κρυμμένο κάτω από την τρεμάμενη αγριάδα του. Μα εγώ το είδα, δε με ξεγέλασε. Νωχελικό το παλικάρι και νευρικό την ίδια ώρα. Σε ποια πραγματικότητα ζω;, σάμπως και ούρλιαζε με τη σιωπή του. Σ’ αυτήν ή σε κείνη την άλλη; Ντιπ για ντιπ χαμένο. Και θλιμμένο το παλικάρι μου, το φώναζε όλο το κορμί του. Δεν το φοβήθηκα – ο φόβος του ξεπερνούσε, καθώς φαίνεται, τον δικό μου. Νόμιζα πως κάτι ήθελε να μου ζητήσει, λεφτά, φαΐ, τσιγάρο. Περίμενα να μου μιλήσει. Τίποτα. Λοιπόν;, το ρωτάω διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Λοιπόν τι;, μου απαντάει. Γιατί ήρθες και στάθηκες εδώ απέναντί μου; Θες βοήθεια; Δεν αισθάνεσαι καλά μήπως; Δε μου απαντάει. Μένει να με κοιτά ώρα καμπόση. Κι ύστερα, μη φοβάσαι, μου αποκρίνεται. Μια αγκαλιά… ήταν το ψέλλισμά του. Κι έβαλε τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, ένα πράμα. Το κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα έκπληκτη. Κι έπειτα, δίχως δεύτερη σκέψη,

Pierre Reverdy (1889-1960) PIERRE REVERDY ΑΡΓΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ Είμαι σκληρός Είμαι τρυφερός Κι έχασα τον καιρό μου Να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι Να κοιμάμαι περπατώντας Παντού απ’ όπου πέρασα Βρήκα την απουσία μου Δεν είμαι πουθενά Παρά μέσα στο τίποτα μονάχα Μα κουβαλώ κρυμμένο στο μέρος το ψηλότερο των σπλάχνων μου Στο μέρος όπου ο κεραυνός τόσο συχνά χτυπάει Μια καρδιά όπου η κάθε λέξη έχει αφήσει την πληγή της Κι απ’ το παραμικρό της σάλεμα στραγγίζει η ζωή μου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Αλωνάκι της ποίησης

Kofi Awoonor (1935-2013) KOFI AWOONOR ΠΡΟΣ ΜΙΑΝ ΑΥΓΗ ΝΕΑ Κάποιες φορές, τη μοίρα στο φύλλο διαβάζουμε το πράσινο με τα δάχτυλα το λείο θωπεύουμε πολύτιμο ξύλο των πανάρχαιων δέντρων μας· κάποιες φορές, και το ηλιοβασίλεμα ακόμα σαστίζει, καθώς αναζητάμε τα νήματα που κινάν προς τα εμπρός τα σύννεφα, τον συνδυασμό εκείνο των χρωμάτων με τους πολλαπλούς σχεδιασμούς που ο εν αρχή καλλιτέχνης εναρμονίως συνταίριαξε Πήραν και πάλι να χορεύουν στους δρόμους οι γέλωτες οι παιδικοί αντηχούν μες στο σπίτι Στην ακροθαλασσιά, τα σύνωρα χαλάσματα από τις τελευταίες καταιγίδες τον πλούτο θυμίζουν των προγόνων λεηλατημένο υπεξαιρούμενο ενεχυριασμένο από κάποιον προπάππο απερίσκεπτο που σαν λόρδος ζούσε και τις επερχόμενες γενιές οδήγησε στην απόγνωση και τον αφανισμό * Μα ποιος λέει πως τελείωσε ο χρόνος μας πως ο φερετροποιός κι ο νεκροθάφτης είναι ήδη σε συνεννόηση ή πως οι ιεροκήρυκες πήραν να αερίζουν τα ράσα τους κι η χορωδία μαζί με τους τυμπανιστές αρχίνησαν τις πρόβες; Όχι· όπου ο σκώληκας τ

Louis Calaferte (1928-1994) LOUIS CALAFERTE ΠΟΙΗΜΑ Μισήστε όποιον δεν ανήκει στη φυλή σας. Μισήστε όποιον δεν έχει την πίστη σας. Μισήστε όποιον δεν ανήκει στην ίδια με σας κοινωνική θέση. Μισήστε, μισήστε και μισητοί θα καταντήσετε. Του μίσους έπεται η σταυροφορία. Είτε θα σκοτώσετε είτε θα σκοτωθείτε. Όπως και να ’χει, θα ’στε εσείς του μίσους σας τα θύματα. Ο κανόνας έχει ως εξής: Δεν δύναται κανείς να ’ναι μονάχος του ευτυχής. Αν ο πλησίον σας δεν είναι ευτυχισμένος, ούτε κι εσείς θα είστε ευτυχείς, Αν ο πλησίον σας δεν έχει μέλλον, μέλλον δεν θα ’χετε ούτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας ζει μες στην πίκρα, μέσα στην πίκρα θα ζείτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας δεν αγαπιέται δεν θ’ αγαπιέστε ούτε κι εσείς. Ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς, ή τίποτα. Aνέπαφη αφήνει την αιωνιότητα τού εγωισμού σας το καταφύγιο. Αν ο πλησίον σας δεν υπάρχει, δεν υπάρχετε ούτε κι εσείς. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ MERRIT MALLOY  (1950, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ – )  Σαν πεθάνω, δώσε ό,τι θα ’χει μείνει από μένα στα παιδιά και στους γέρους που καρτερούν τον θάνατο. Κι αν αισθανθείς την ανάγκη να κλάψεις, κλάψε για τον αδελφό εκείνο που πορεύεται στο πλάι σου. Κι όταν θα με χρειάζεσαι, να παίρνεις κάποιον αγκαλιά και να του προσφέρεις ό,τι σε μένα να προσφέρεις θα ’θελες. Θέλω να σου αφήσω κάτι, κάτι καλύτερο από λόγια και ήχους. Να μ’ αναζητάς στους ανθρώπους που γνώριζα ή αγαπούσα, κι αν δεν μπορείς να μ’ αποχωριστείς, τουλάχιστον άσε με να ζω μέσα στο βλέμμα σου και όχι στο μυαλό. Θα μ’ αγαπήσεις καλύτερα αν αφήνεις τα χέρια ν’ αγγίζουν άλλα χέρια, αν αφήνεις λεύτερα τα παιδιά που ’χουν ανάγκη τη λευτεριά τους. Δεν πεθαίνει η αγάπη, μόνο οι άνθρωποι. Αφού, λοιπόν, το μόνο που θα ’χει μείνει από μένα είναι η αγάπη, μη με κρατήσεις: δώσε με. Από τη συλλογή My Song for Him Who Never Sang to Me (1975) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Τ ο Κόσκινο

  Source: https://www.illuminatedcourses.com/theheartofrumispoetry JALAL-UD-DIN BALKHI-RUMI  [1] ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ Όταν πεθάνω όταν μέσα στο φέρετρο εξέλθω ποτέ να σκεφτείς δεν πρέπει πως φεύγω απ’ τον κόσμο μην κλάψεις μη θρηνήσεις μήτε να λυπηθείς μες στο τέρας δεν πέφτω της αβύσσου όταν το λείψανό μου δεις να μεταφέρουν μην κλάψεις για το φευγιό μου δε φεύγω στην αγάπη φτάνω την αιώνια όταν στον τάφο με αφήσεις μην πεις αντίο θυμήσου πως ο τάφος δεν είναι παρά μια κουρτίνα που πίσω κρύβει τον παράδεισο θα με δεις μονάχα στον τάφο να κατεβαίνω τώρα κοίτα με ν’ ανασταίνομαι πώς μπορεί να υπάρχει τέλος όταν ο ήλιος δύει και το φεγγάρι χάνεται από τον ουρανό; μοιάζει με το τέλος με ηλιοβασίλεμα μοιάζει μα στην πραγματικότητα είν’ η αυγή όταν ο τάφος μέσα του σε κλείσει τότε είναι που ελευθερώνεται η ψυχή έχεις δει ποτέ σπόρο στη γη να πέφτει και μια νέα να μη φυτρώνει ζωή; γιατί να αμφιβάλλεις ότι φυτρώνει κι ο σπόρος που λέγεται άνθρωπος; έχεις δει ποτέ κουβά να κατεβαίνει στο πηγάδι και ν

Christopher Logue (1926-2011) Source: https://richardawarren.files.wordpress.com/2016/12/logue-in-youth.jpg CHRISTOPHER LOGUE ΠΡΟΟΙΜΙΟ Δυο ασβεστολιθικές πλάκες στηρίζουν τον αιγαιοπελαγίτικο κόσμο. Η μεγάλη της Ανατολίας συνεχίζει να απλώνεται επίπεδη, Αλλά μισός αιώνας πέρασε, μέσα από μάτια σιωπηλά:              «Άβε!». Ο Θεός κοίταζε την πλάκα να υποχωρεί, ώσπου Μονάχα το πάνω μέρος της και των βουνών της οι κορφές να βρίσκονται ακόμα Πάνω από τη θάλασσα του αδελφού Του, του Θεού Ποσειδώνα:              «Και τούτο, θα τ’ ονομάσω Ελλάδα. Κι αυτά, το Αρχιπέλαγός Tης», είπε Εκείνος. Έπειτα στράφηκε Ν’ αφουγκραστεί τον Απόλλωνα και τις Εννέα να ερμηνεύουν τη Δημιουργία, από του Τραπεζοειδούς Κόλπου την σκηνή.               Εισέρχονται. Λαμβάνουν θέση. Υποκλίνονται. Ο Κύριος του Φωτός και της Σμίνθης τούς δίνει τον τόνο.               Κι ύστερα τραγουδούν:               «Στην αρχή δεν υπήρχε Αρχή,               Και στο τέλος, δεν υπήρχε Τέλος…». Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημ

Marianne Moore (1887-1972)  Credit: Bettmann Archive/Bettmann ΜΑΡΙΑΝ ΜΟΥΡ ΣΙΩΠΗ Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει, «Οι ανώτεροι άνθρωποι δεν κάνουν επισκέψεις μακρόσυρτες, μήτε ανάγκη έχουν να τους πάν΄ άλλοι να δουν τον τάφο του Λονγκφέλοου και του Χάρβαρντ τα γυάλινα άνθη. Αυτοδύναμοι όπως η γάτα -- που κάθεται παράμερα, τη λεία της μονάχη για να φάει, του ποντικού η μαλακή ουρά να κρέμεται απ΄ το στόμα της σαν παπουτσιού κορδόνι -- είναι φορές που τη μοναχικότητα απολαμβάνουν, και τον λόγο να τους στερήσει μπορεί ένας λόγος άλλος που γοητευμένους τους έχει αφήσει. Το πιο βαθύ συναίσθημα φανερώνεται πάντα στη σιωπή· όχι στη σιωπή, μα στη συγκράτηση». Μήτε υπήρξε ανειλικρινής όταν έλεγε: «Κάνε το σπίτι μου πανδοχείο σου». Τα πανδοχεία δεν είν' οικίες. Observations , 1924 Μετάφραση-Επίμετρο: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα   Επίμετρο: Η Μάριαν Μουρ (Marianne Moore, Κέρκγουντ, Μιζούρι 1887 – Νέα Υόρκη 1972) υπήρξε Αμερικανίδα ποιήτρια, εκ των σημαντικότερων γυναικείων ποιη

Paul Verlaine (1844 - 1896) by Willem Witsen, 1892  (Source: Rijksmuseum) PAUL VERLAINE ΔΑΚΡΥΑ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Δάκρυα βρέχει στην καρδιά μου Καθώς βρέχει μες στην πόλη· Σαν τι μαράζι, Παναγιά μου, Να πλακώνει την καρδιά μου; Ω, γλυκέ ήχε της βροχής Στις στέγες και στο χώμα! Για την ανία μιας ψυχής, Ω, το τραγούδι της βροχής! Δάκρυα βρέχει δίχως αιτία Μες στην καρδιά που καταρρέει. Τι! δεν υπάρχει προδοσία;… Τούτο το πένθος δεν έχει αιτία. Κι είναι, αλήθεια, η χειρότερη θλίψη Να μην ξέρω το γιατί Δίχως αγάπες και δίχως μίση Να 'χει η καρδιά μου τόση θλίψη! Επίμετρο: Το ανωτέρω ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή   Romances sans paroles   (1874). Είναι το τρίτο ποίημα τής πρώτης ενότητάς της που φέρει τον τίτλο  Ariettes oubli é es .   Η εν λόγω συλλογή ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο που ο ποιητής βρισκόταν στο Λονδίνο μαζί με τον σύντροφό του, Αρθούρο Ρεμπώ. Ωστόσο, δεν εκδόθηκε παρά μόνο κατά τη διάρκεια του διετούς εγκλεισμού του στις φυλακές της Μονς, μετά και την καταδ

Ονείρατα θεριασμένα καβαλάνε πλάτες αναστεναζώντων. Αλογίζουν γρανάζια παλμών, καθώς τίκτουν ηδονές οργασμών οι ανταριασμένες βαθύκολπες των αναβλεμμάτων σιωπές μας. Έλα και κάρφωσε το φεγγάρι και τ’ αστέρια σου τα παλλόμενα στα άλικα ρόδα τα φλογίζοντα του κόρφου μου. Τις πλημμυρίδες σου αποσφράγισε και μη σκιαχτείς το ατελεύτητο του έρωτα.                                                                   Είναι η μόνη κατάργηση του θανάτου. Νικολέττα Σίμωνος Συμμετοχή στο "Ανθολόγιο ΙΙ: Φωτοσκιάσεις" της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης 

English poet Christopher Logue (1926-2011) Photo by Michael Ward/Getty Images CHRISTOPHER LOGUE ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ Πλησιάστε στην άκρη. Θα γκρεμιστούμε. Πλησιάστε στην άκρη. Είναι πολύ ψηλά! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ! Και πλησίασαν, Και έσπρωξε, Και πέταξαν. Μετάφραση: Νικολέττα M. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα