1974, Το μαύρο καλοκαίρι

«Κύπρος 1974», χαρακτικό, Α. Τάσσος (1914-1985)

1974, ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

                     Στους Αγνοούμενους Ήρωες 

Παύλο Κουρούπη

Χρήστο Γρίβα

Χρίστο Καρεφυλλίδη

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ, ΔΟΞΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗΜΕΝΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ

Της Θεάς Αφροδίτης η πατρίς είσαι εσύ, νησί μου

Που τα νερά σου γέννησαν με τον Αίολο για πόνο

Την των Θεών πιο λατρευτή κι αγαπημένη κόρη

Εσύ, φύτρα Αγίων ιερή, με δυόσμο μοσχοβολιστή έως τα πέρα όρη

Κοχύλι χρυσοποίκιλτο, σκαρί μαλαματένιο

Στης Μεσογείου την καρδιά βρίσκεσαι αραγμένο

Κι ολόγυρά σου τα νερά ολόγλυκης αλμύρας

Να σ’ αγκαλιάζουνε σφιχτά πάντοτε με φροντίδα.

Γιατί ετούτα τα νερά ξέρουνε για τον φθόνο

Που τρέφουνε για σένανε καράβια από δω γύρω

Μα κι απ’ αλλού, σκαριά φριχτά, γεμάτα Εωσφόρο.

Θάλασσας κύματα λευκά, κοπάδια ατσαλωμένα

Και ουρανόσταλτα αγγέλων τάγματα στα γαλανόλευκά τους

Κύπρος μου, όμορφο νησί, εσένα διαφεντεύουν.

Ψυχές από το τιμημένο χώμα σου πλασμένες

Κι άλλες από της Μάνας σου το τιμημένο χώμα

Φρουροί ακοίμητοι για εσέ, αθώα Κύπριδά μου,

Που οι εχθροί δειλά παραμονεύουν.

Και όταν πια, εις στο λιοπύρι μέσα

Τα κύματα που σ’ είχανε σφιχτά μες στην αγκάλη

Αλυσοδεμένα βρέθηκαν και σ’ άφησαν μονάχη

Ο εχθρός ο κατακόκκινος εκύλησε εντός σου

Και σού ’βαψε με το αίμα σου όλο σου τ’ άγιο χώμα.

Τότε μπροστάρηδες αυτοί, οι άγγελοι λεβέντες

Με την ελληνική ψυχή φτερούγισμα στα στήθια

Έκαναν τον σταυρό τους

Κι έτρεξαν να σε σώσουν

Δίνοντας και τη ζωή απλόχερα

Για εσέ, γλυκιά πατρίδα!

 Για τη Μάνα και την Κόρη της μαζί

Που η Μοίρα πάντα τις φθονεί!

Τριάντα οχτώ έτη συναπτά πέρασαν από τότε

Κι εσύ κάθε στιγμή τη ζεις μαχαιρωμένη

Με τη λαβωματι’ άνοιχτή και κακοφορμισμένη.

Ξεσπιτωμένες οι ψυχές, μαζί και πονεμένες

Εγκλωβισμένες κάθ’ αυγή και κάθε μεσονύχτι

Κάθε του ήλιου ανατολή και κάθε του ήλιου δύση

Ψυχές που τις σημάδεψε η φρίκη του πολέμου

Κι άλλες που εβιάστηκαν, σκοτώθηκαν και χάθηκαν

Ψυχές που αγνοούνται

Λείψανα ακόμα άφαντα

Γυρεύουν να ταφούνε.

Σαν κατακλείδα

Η ταπεινή καρδιά που ετούτα τώρα γράφει

Ένα σε όλους έχει να πει και να βροντοφωνάξει:

Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος

Θάνατος δεν λογιέται!

Οι Ήρωές μας αθάνατοι μες στις καρδιές μας ζούνε

Κι αιώνια θα ζούνε

Όσο θα υπάρχουνε καρδιές που ελληνικά χτυπούνε!

Λεβέντες και αγέρωχοι θα στέκουν

Στους ύψιστους της μνήμης μας πυλώνες

Να μας αντρώνουν τις ψυχές

Μέσα εις τους αιώνες.

Γιατί η Κύπρος δεν ξεχνά

Τα παλικάρια πού ’χει αναπαυμένα αέναα

Μέσα στα σωθικά!

Λευκωσία, 03.10.2012