Colette

Έχετε δει την ταινία με τον «καλό Γορίλα»; Ναι, τον γλυκό και καλό εκείνο γορίλα του βουνού, που ‘χε αναπτύξει φιλίες με τους γείτονές του, την κλασική αμερικάνικη οικογένεια με τα δυο παιδιά που ζούσε στα μέρη του μες στο δάσος; Ε, κάπως έτσι θα ‘ναι φαντάζομαι και μ’ όσους κατοικούν στου Γιβραλτάρ τον Βράχο. Βέβαια, εκείνοι δεν έχουν γείτονες γορίλες, αλλά μακάκους. Κι απ’ όσο ξέρω, δεν τα ‘χουνε και όλοι τους τόσο καλά με το σύνοικό τους είδος. Άλλοι, πιο χαλαροί κι όχι παθόντες μάλλον, απλώς το διασκεδάζουν, κι άλλοι απλώς αποτελούν το αντικείμενο διασκέδασης των πονηρών τούτων αποίκων, που χαίρονται έτσι όπως τσαντίζουν τους ανθρώπους άμα τους κλέβουν το σοκολατένιο κέικ τους από τον πάγκο της κουζίνας (μα, ναι, έχουν μιαν ιδιαίτερη αδυναμία στη σοκολάτα και στις λιχουδιές παντός είδους οι λεγάμενοι!) ή απ’ την απλώστρα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα τους. Ή άμα μπαίνουν απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο και την αράζουν στον καναπέ, κύριοι, αραχτοί και λάιτ, σαν τίποτα να μην συμβαίνει! Όταν επισκέ