Ψυχοσάββατο

Φώναξα "μπαμπά"
ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει.
Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα.
Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά.
Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.
Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω.
Από κείνη τη στιγμή
ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά"
έρχεται και μ' αγκαλιάζει.
Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του
να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του.
Όπως και τότε. Έτσι και πάντα.





Ημερολόγιο | Φεβ. 2023

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τον γιο που δεν έχω

Καλοκαίρι

1974, Το μαύρο καλοκαίρι