Ημερολόγιο

09.08.24 - Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι

 
Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι

Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι
χαραμίζονται

γραμμένα πάνω σε πλάκες καραμέλας
παγωτά και σε ριζόχαρτα 

που λιώνουνε μόλις χαθούν μέσα στο στόμα

Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι
Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι
ζωντανεύουνε κι ανθίζουνε
Ιβίσκοι κόκκινοι και κίτρινοι
κάτασπρα γιασεμιά
πουλιά του παραδείσου

 
Μα να σου τα λόγια σας που
τα καλύπτουνε
Κείνα τα λόγια σας τα λαξευμένα σαν κάστρα απόρθητα πάνω στην αμμουδιά

Ανάσα δεν παίρνουν τα ποιήματα
κι η υπαρξιακή τους κρίση δεν αργεί, έτοιμη να τα σμπαραλλιάσει
Μα τέτοια ακύρωση; Ο Αύγουστος μονάχα, θα σας πουν

Μη μου ζητάς, λοιπόν, ποίημα τώρα να σου γράψω
Εγώ πονώ τις λέξεις μου
γιατί τον πόνο τους τον νιώθω και ριγώ
Κλαίω εγώ το ποίημά μου
γιατί νιώθω το άσκοπο του πράγματος που τ' απογοητεύει

 
Κλαίω, σας λέω, που το βλέπω
τα μάτια του σαν κλείνει μια για πάντα ν' αποκοιμηθεί...

.

.

.

08.03.24 - Ανεμάκια γιασεμάκια μου

Ίσως, τελικά, και να ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω. Θέλω να μην ξέρω τι θέλω. Και δεν θέλω να ξέρω τι θέλω. Το 'λυσα κι αυτό. Πάμε παρακάτω.

Αγράμπελη και μέλι μου
Αγιόκλημα και ταίρι μου
Αεράκι και φιλάκι μου
Γλυκό μαξιλαράκι μου

Σε πίνω σαν τον οίνο του ροδιού
Σ' αφήνω μες στο ρίγος του χαμού
Απ' το φεγγάρι κάτω ενός μεσημεριού
Στο κύμα του ωκεανού
Στο κύμα αχανούς φιλιού
Στο κύμα ατέρμονου σπασμού
Νερό αλμυρό αγίασμα ευωδιαστό
Άγιος έρωτας θεός και είναι τόσο ωραία...

.

.

.

22.03.24 - Earth Home 

το σπίτι σου το σπίτι μου

το χωράφι μου ο μπαξές σου
η χώρα σου η χώρα μου
η πόλη μου το χωριό σου

είδες που κι Θεός ακόμα υστερεί
πόσο πολύ αδυνατεί
όσο θάνατο κι αν σπείρει
να μας πείσει
πως η μόνη ιδιοκτησία μας
κοινή εκ των πραγμάτων
είναι το χώμα του πλανήτη
- το πιο φτηνιάρικο υλικό
μα που την ύπαρξή μας όλη
συνοψίζει

ένα υπόγειο 2x2
στην πολυκατοικία Earth Home
διαμ. #3.051 εγώ
κι εσύ διαμ. #2.000.352

λέω λοιπόν πως υστερεί
κι αναλογίσου πόσο
όταν ακόμα κι εκείνη την ύστατη στιγμή
οι εγκάθετοί του
μας βάζουν ν' αγοράζουμε τον τάφο

εδώ Θεός (αναρωτώμενος αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει):
ε ρε φελλοί
κούνια που σας κούναγε
ανεξαιρέτως όλους

φελλοί εμείς;

ή μήπως φελλός είσαι εσύ

που έφτιαξες το χείριστο το κτήνος

ήταν αλήθεια ανάγκη;

κατ' εικόναν λέει και καθ' ομοίωσίν σου...

.

.

.

20.01.24 - Τίτλος κανένας

Γιατί τι είμαστε στην τελική;

Μια παύλα ανάμεσα σε δυο ημερομηνίες.
Αυτό είμαστε. Ή μάλλον ήμασταν.
Μια τόση δα παυλίτσα που χάνεται μες στην ασήμαντη 

σημαντικότητα της γέννησης και του θανάτου.

Ένα τίποτα δηλαδή. Ίσως πάλι τα πάντα.
Ή μάλλον τα πάντα που δεν ήταν τίποτα.
Ή μάλλον το τίποτα που ήταν τα πάντα.

.

.

.

05.01.24 - Καλή Φώτιση!

Αύριο γιορτάζουμε τα Φώτα (και, για να προλάβω, ξέρω πολύ καλά από θεολογικής απόψεως τι γιορτάζουμε αύριο, απλώς χρησιμοποιώ επί τούτω την εκλαϊκευμένη ονομασία τους).

Και πράγματι, αύριο γιορτάζουμε τα φώτα. Μα ποτέ το Φως. Το Φως, βλέπετε, δεν έχει ανάγκη από "φώτα", όπως οι άνθρωποι στις μέρες μας, που δίχως τα "φώτα", τα "φώτα", τα "φώτα", τους προβολείς ολάκερους ντε, να ζήσουν δεν μπορούν.

Καλή -όσο το δυνατόν πιο Αληθινή, Συνειδητοποιημένη και Ειλικρινή- Φώτιση σε όλους μας!

.

.

.

21.11.23 - Πονώ μα δεν ακούγομαι

Ψυχή βαθιά. Λυγμός βαθύς. Σιωπή, απύθμενη, αστράφτει και βροντάει. Κι ο πόνος ο βαθύς, βαρύ τσιγάρο σέρτικο, ανάβει, λαμπαδιάζει. Τ' ακούτε δαίμονες, θεοί και άνθρωπε θνητέ, που για θεός περνιέσαι κι ανερυθρίαστα, μα το θεό, κομπάζεις...

.

.

.

03.08.23 - Revelation 

Ζωή μου, ολάκερη ζωή μουδεν είν' αστείο
να, μόλις σήμερα σε έμαθα
κι εσένανε μαζί, εαυτή μου
Ζωή που δεν σε είχα
ζώντας σε
Να χαρώ που επιτέλους σ' έμαθα;
Να κλάψω που δεν σ' ήξερα ποτέ μου;
Ναι, εσένανε ζωή μου
Ναι, κι εσένα, εαυτή μου

Ήμουν μια άλλη
ή μήπως
είμαι μια άλλη
ή μήπως ήμουν πάντοτε εγώ

Αληθινά δεν ξέρω τι να πω και τι να απαντήσω. Μην με ρωτάς, λοιπόν.

Αγάπα με.
Αυτό και τίποτα άλλο - σε ξορκίζω.

.

.

.

22.04.23 - Ζητείται σωτηρία

Ω κράτη! Τα Τέμπη σας, το Μαρί σας. Τα χάρτινα κλουβιά που πέφτουν σαν φύλλα απ' το δέντρο και μας πλακώνουν με ατσάλι σάμπως το πιο ασήκωτο, τόσο που βγαίνει η ψυχή μας. Τους τοκογλύφους σας - βλ. τις τράπεζές σας: δόντια κοκόφορμα με ρίζες σαπισμένες - τις γλύψαν σαν σκυλί το κόκκαλο τα σκουλήκια. Οι πόλεμοί σας που ταίζουνε την πείνα μας. Οι παχυλοί, αδικαιολόγητοι και άδικοι μισθοί σας που αφήνουνε τις τσέπες τις δικές μας άδειες, να μετράμε ένα ένα τα ευρώ να βγάλουμε τον μήνα. Κράτη της λαμογιάς, της κουμπαριάς, της ρουσφετοκρατίας. Της μετριότητας κράτη, λοιπόν. Αυτό εκ των πραγμάτων είστε!

Ω κοινωνία! Χαζογκόμενα αγκαλιά με χαζογκόμενο, ψωνισμένοι στο ίνστα στο τικ τοκ κι άγιος ο θεός. To φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι. Αυτό μόνο σε νοιάζει. Η εικόνα σου. Όλα μια εικόνα επίπλαστη. Σε κάνω χάζι που μετράς την αξία και την επιτυχία με το χρήμα, αυτό κι αν είναι ο θεός σου. Κοινωνία της βόλεψης. Κάνεις τον σταυρό σου και βγάζεις ποτάμια αστείρευτα τον φθόνο σου. Κοινωνείς ενώ εύχεσαι ψόφο και καρκίνο, εσύ η θεούσα και η άσπιλη. Και εξομολογείσαι· και φτου και φτου κι απ' την αρχή και πάλι το βιολί σου. Ε, πόσο πια να σκέφτεσαι θετικά, και πώς να μη βαριέσαι. Κι η θετικότητα, η νέα τοξικότητά σου.

Ω κράτη, κοινωνίες πώς ξεχνάτε! Πως κάθε που κάνετε τα σάπια σας στο όνομα του όποιου θεού σας σταυρώνετε κάθε φορά κάθε στιγμή τον ίδιό σας τον θεό. 

Άνεμο κάνε με, Κύριε. Κάνε με άνεμο. Να φυσήξω και να μας γκρεμίσω κάτω όλους. Μπας και γλιτώσουμε από το είδος μας.

Andrei Tarkovsky, Cat polaroid

.

.

.

19.04.23 - Άνεμος...

Μ' ένα σου φιλί, η Πούλια σου γίνομαι, αμετακίνητη, ασάλευτη, παντοτινή, δίχως ποτέ να δύω. Καθώς «τό μή δῦνόν ποτε πῶς ἄν τις λάθοι;»...

 
Κι ας είμαι άνεμος...

Il Bacio (1859), Francesco Hayez

Pinacoteca di Brera

.

.

.

08.04.23 - Τι κάθεσαι;

Κι αν καίγεσαι, τι κάθεσαι; Βάλε κι εσύ μπουρλότο στη φωτιά σου.

.

.

.

01.04.23 - Ζήτω η 1η Απριλίου 1955!

Από το αρχείο της Νικολέττας Σίμωνος

Η καρφίτσα με τη γαλανόλευκη της ΕΝΩΣΙΣ, κειμήλιο του έπους, ανήκει στη μαμά μου. Ήταν παιδούλα, θυμάται, που της την είχε αγοράσει ο πατέρας της, και την καρφίτσωσε στο πλεκτό της, όταν είχαν πάει στην εκκλησία της Φανερωμένης για την δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Οι γονείς μου ήταν μαθητές του δημοτικού τα χρόνια εκείνα, κατά συνέπεια μέλη της Αλκίμου Νεολαίας της ΕΟΚΑ.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που πάντα μου έλεγε πως, αν ήταν λίγο μεγαλύτερος τότε, θα ήταν κι εκείνος αντάρτης στα βουνά μαζί με τους άλλους. Και δεν αμφέβαλλα στιγμή γι' αυτό. Γιατί ήξερα την ατόφια, αγνή, ανιδιοτελή και αβίαστη λεβεντιά και γενναιότητά του. Άλλωστε, το απέδειξε δίνοντας το παρόν του στο κάλεσμα της πατρίδας, πρώτη φορά, λίγα χρόνια αργότερα, μαθητής ακόμα στα 17 του, στην ηρωική μάχη της 9ης Μαρτίου 1964 στον Μούτταλο της Πάφου,* στην 1η γραμμή, καθώς ανήκε στο πιο καλά εκπαιδευμένο εθελοντικό τάγμα, τον Ιερό Λόχο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, του τότε ταγματάρχη Χρίστου Φώτη. Και συνέχισε να το πράττει κάθε που τον χρειαζόταν η δύσμοιρη τούτη πατρίδα, πάντοτε έτοιμος να θυσιαστεί γι' αυτήν - κι είχε περάσει, κάθε φορά, κυριολεκτικά ξυστά από τον θάνατο.

Στην ΕΟΚΑ '55-59 ήταν, όμως, ο πατέρας του μπαμπά μου (ο παππούς μου, που μετακόμιζε συνέχεια με τη γυναίκα του και τα παιδιά του για τις ανάγκες του αγώνα) και ο παππούς του (ο προπάππος μου, που είχε φυλακιστεί στα κρατητήρια), όπως και άλλοι συγγενείς, συμπεριλαμβανομένων και πολλών γυναικών φυσικά, όπως η γιαγιά μας η Ευανθία (που μετέφερε οπλισμό κάτω από τα φουστάνια της, που ζητούσε να της τα ράβουν μεγαλύτερα, χωρίς ποτέ να την υποψιαστούν κατά τους ελέγχους οι Άγγλοι στρατιώτες). Αγνοί αγωνιστές που το έκαναν για την ψυχή τους, για την ανιδιοτελή αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία, χωρίς ποτέ να περιμένουν δόξες και τιμές, χωρίς ποτέ να ζητήσουν ή να δεχτούν το παραμικρό αντάλλαγμα, πάρεξ της απελευθέρωσής τους από τον βρετανικό ζυγό και της ένωσής τους -ως αλύτρωτο κομμάτι του ελληνισμού- με τη Μάνα τους. Αιωνία σας η μνήμη, αξιομακάριστοί μου! Δε σας κρύβω πως πάντα συγκινούμαι και αναρριγώ. Πολύ, όμως. Σαν να τα 'χα ζήσει κι εγώ, ένα πράμα. Από μωρό παιδί...

*Σε αυτή τη μάχη, δίπλα ακριβώς από τον πατέρα μου έπεσε μαχόμενος ο φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ανδρέας Γερούδης. Μια αδέσποτη σφαίρα πέρασε ξυστά από τον λαιμό του πατέρα μου και κτύπησε θανάσιμα και ακαριαία τον Γερούδη που στεκόταν δίπλα του. Στην αρχή, οι συναγωνιστές τους νόμιζαν ότι σκοτώθηκε ο πατέρας μου βλέποντάς τον αιμόφυρτο στο έδαφος.

Την ομάδα του Ιερού Λόχου αποτελούσαν φοιτητές της Ακαδημίας. Ο μπαμπάς μου ήταν το νεαρότερο μέλος της. Όταν μου περιέγραφε τα γεγονότα, έλεγε ότι τη μέρα της μάχης τούς είχαν βάλει σε λεωφορεία χωρίς να γνωρίζουν πού τους πήγαιναν και γιατί. Τους είχαν πάει στην Πάφο μέσα από τα βουνά του Τροόδους, κι οι γιαγιάδες στα χωριά, από όπου περνούσαν, τους θυμιάτιζαν. Μα εκείνοι δεν γνώριζαν τον λόγο...

Πολλά χρόνια αργότερα, όταν εγώ ήμουν μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μας είχαν πάει εκπαιδευτική εκδρομή στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Θυμάμαι που οι γονείς μου μού έδωσαν ένα ωραίο μπουκέτο λουλούδια (κρινάκια, νυχτολούλουδα και άλλα άνθη από τον κήπο μας, ήταν Άνοιξη) και με συμβούλεψαν να τα καταθέσω στην προτομή του ήρωα Ανδρέα Γερούδη στο προαύλιο της Ακαδημίας. Έτσι και έπραξα.

.

.

.

01.03.23 - Tέμπη

Ήλιε πρώτε του Μάρτη ηλιάτορα, θάφτηκες προτού καν ανατείλεις...

Δεν αντέχω άλλη πραγματικότητα.
Θέλω πίσω το παιδικό μου παραμύθι.

.

.

.

18.02.23 - Ψυχοσάββατο

Φώναξα "μπαμπά"
ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει.
Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα.
Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά.
Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι.
Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω.
Από κείνη τη στιγμή
ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά"
έρχεται και μ' αγκαλιάζει.
Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του
να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του.Όπως και τότε. Έτσι και πάντα.

Αιωνία η μνήμη όλων των κεκοιμημένων μας.

.

.

.

14.02.23 - Αχ, αγάπη!

Σήμερα οι άνθρωποι εξύμνησαν τον έρωτα και την αγάπη. Ωστόσο, ο πιο όμορφος λόγος κι η πιο στεντόρεια φωνή βγήκαν από τα βάθη της ίδιας της αγάπης αφού επέλεξε να μιλήσει με τη σιωπή. Εκεί που ο λόγος γίνεται πράξη. Γιατί όταν δεν εκφράζεται με λόγια η αγάπη, μιλά με τα μάτια και τα χείλια και μ' όποιον άλλο τρόπο έχει για να εκφραστεί. Δίχως λόγια. Μα με τα λόγια μόνο της σιωπής. Και της απλότητάς της. Ιδού και η κραταιότητα και το μεγαλείο αυτής...

.
.
.

26.01.23 - Είναι κι οι αλήθειες μου...

Είναι κι οι αλήθειες μου που γελάνε με την κάλπικη σοφία σας, την υποκριτική σας ηθική, δεν γελάνε όμως με τ' αστεία σας, ενώ καρφώνουν τις λέξεις στη σάρκα μου σαν πρόκες πάνω στον ασβεστωμένο τοίχο του νησιού, για να σας θυμίζουν πως η ψευτιά σας ούτε στιγμή δεν τολμά τον εαυτό της ν' αντικρίσει στου καθρέφτη το καθαρό αλάθητο γυαλί.

.

.

.

30.12.22 - Αιωρούμαι

Αιωρούμαι... Ίπταμαι πάνω απ' τα κεφάλια και τον κόσμο σας: το καμάρι σας, εσάς και των θεών σας. Και σας κοιτάω. Με μισό μάτι σάς κοιτάω. Και δε χωνεύεστε. Και δε μιλάω. Μόνο ακούω Radiohead και πετάω... Πέρα μακριά...

.

.

.

29.12.22 - Η μόνη Βιτάλια που ξέρω

τη λέγανε Βιτάλια
κι ήτανε φίλη, κουμπάρα και γειτόνισσα της Ιωάννας
- της γιαγιάς μου
Καϊμακλιώτισσα κι αυτή και
του δημοτικού εγώ ακόμα κοριτσάκι

δεν την ξανάδα από τότε
ούτε και πρόκειται να είναι ακόμα ζωντανή
ούτε και έχω την όψη της κρατήσει

το όνομά της, όμως, το κρατάω
γιατί είναι τόσο ευειδές
το όνομά της
μυρίζει καφέ ελληνικό, μυρίζει γιασεμί, γλυκό κεράσι
μυρίζει τη γιαγιά μου
και ζωγραφίζει μπιγκόνιες, κρίνους και σεμέ με βελονάκι
και ζωγραφίζει την αγάπη

η «γεμάτη ζωντάνια» κόρη των Ρωμαίων

και είναι κρίμα τόσο ωραίο όνομα

σε πλάσμα να μην το ΄χω ξανακούσει
και είναι κρίμα η κυρία Βιτάλια της αθωότητάς μου
να 'ναι η μόνη με το όνομα Βιτάλια που ξέρω

.

.

.

19.09.22 - Αν η απάντηση είναι ναι

Τι είμαστε
ποιοι είμαστε σε τούτη τη ζωή;
– όχι, άλλη ζωή δεν έχει.
Ένα όνομα;
Ένα επώνυμο;
Τα παιδιά ενός πατέρα
και μιας μάνας;
Μια αδελφή;
Ένας αδελφός;

Μία ή
ένας σύζυγος;
Ένας πατέρας;
Μία μάνα;
Ένα επάγγελμα;
Μία σπουδή;
Τα υπάρχοντά μας;
Η ασχήμια μας;
Η ομορφιά μας;
Το φύλο μας;
Η εθνικότητά μας;

Αν η απάντηση είναι ναι
τότε δεν είμαστε τίποτα.

Ή μήπως είμαστε το χαμόγελο
που ζωγραφίζεται στα χείλη μας
και δεν μοιάζει με κανένα άλλο;
Το βλέμμα που πηγάζει απ’ τα δικά μας μάτια μοναχά;
Ο ήχος της φωνής μας;
Της ψυχής μας το ηχόχρωμα;

Όλα τα ναι του κόσμου μας
στο άυλο της ύπαρξής μας.

.

.

.

06.09.22 - Τα σημερινά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς 

Τα σημερινά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς δεν είναι άλλα από τα χαρακτηριστικά της φουσκωτής κούκλας. Για τούτο και όλες όσες τα ακολουθούν δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Είναι όλες ίδιες. Ακριβώς όπως και οι φουσκωτές κούκλες.

.

.

.

01.09.22 - Αγάπα την καρδιά σου...

Αγάπα την καρδιά σου 

Μόνον έτσι κι αυτή θα μπορέσει να αγαπήσει

Πρώτα εσένα

Κι έπειτα τους άλλους...

.

.

.

15.07.22 - Κάτι από την 15η Ιουλίου 2018

Αυτή η γη, πάνω στην οποία γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα, δεν είναι ανοικτή ολάκερη για όλους. Όπως και λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή. Αλλά και λόγω του απροσπέλαστου δέους της φύσης, για το οποίο δεν είμαστε παρά μυρμηγκάκια από τα μικρότερα κι εμείς. Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη η ασημαντότητά μας που η ψυχή μας λειτουργεί με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε απώθηση.

Ο ουρανός, όμως; Σε όποιο σημείο της γης κι αν σταθείς, τον ίδιο ουρανό θα αντικρίσεις και, μάλιστα, ολάκερο! Με άλλα λόγια, τον ίδιο ουρανό κοιτάμε όλοι μας. Με μια ματιά μας μοναχά. Γιατί αφενός εκεί δεν δύναται να κάνει κουμάντο ο άνθρωπος, αφού δεν είναι πλασμένος για ουρανούς - λόγω της θνητής φύσης του. Μα αφετέρου ο ουρανός είναι πιο δίκιος από τη γη. Είναι κοινός για όλους, και για όλους ορατός. Και είναι λογικό, καθώς ο Κύριος, ο Δημιουργός, όπως θέλετε πέστε το, δεν κατοικεί στη γη αλλά στα ουράνια...

.

.

.

13.07.22 - James Webb Space Telescope

Όταν ένα αστέρι πεθαίνει, γεννιέται ένας άνθρωπος. Κι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, γεννιέται ένα αστέρι. Και κάπως έτσι υπάρχει ο Πάνω και ο Κάτω Κόσμος μας. Σ' ένα αδιάλειπτο αλισβερίσι... Αλισβερίσι σκόνης, θα 'λεγα... Σκόνης αστρικής. Και χωμάτινης...

.

.

.

26.06.22 - Γραμμένο στις 16 Ιαν. 2014

Η ζωή είναι παντού... Είναι γύρω μας, δίπλα μας, πάνω μας, μέσα μας... Σε κάθ' ανάσα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε κίνηση, σε κάθ' ανάγκη... Είναι στο σύννεφο που σου χαμογελά, μα και σε κείνο το θλιμμένο που κατσουφιασμένα σε κοιτάζει... Σε κάθε πέταγμα πουλιού, σε κάθε άνοιγμα μπουμπουκιού, σε κάθε άρωμα ανθού, σε κάθ' αγκάθι... Είναι στα μάτια του σκυλιού που σε κοιτάν' κατάματα, στης γάτας το γουργουρητό, και στου φιδιού τον συριγμό... Είναι στο κλάμα τ' ουρανού, στον θυμό του Δημιουργού,... Στο θαύμα, στο χαμόγελο το δικό σου, το δικό μου, του παππού, του παιδιού... Είναι στο κλάμα, στο γέλιο, στον θυμό, στην ευτυχία, στο πάθος, στο λάθος... Είναι στο ψέμα, στον πόνο, στην αδικία, στην ψευτιά, στην προδοσία... Μα και στην αλήθεια είναι, στην φροντίδα, στην ελπίδα... Στα χείλη που κουνιούνται ακόμα, στη φωνή που βγαίνει και σου μιλά... Στο χέρι που γράφει, στο μυαλό που παράγει... Στο δέρμα το απαλό, στη μυρωδάτη σάρκα... Στην ουλή, στην πληγή... Στον ιδρώτα σου, μα και στο δέρμα των χεριών σου το τραχύ... Τι το ψάχνεις... Όσο η καρδούλα σου χτυπά, η ζωή είναι παντού, τόσο παντού που σε πνίγει τόσο όμορφα που δεν θες να λυτρωθείς! Μόν' να σε πνίγει η ζωή απ' το πολύ της αιωνίως!

.

.

.

20.05.22 - Απλότητα, Αλήθεια, Καλοσύνη, Ευγένεια, Ενσυναίσθηση, Σεβασμός, Αξιοπρέπεια

Σκεφτόμουνα πως αυτή η -αχρείαστη- υπερβολή που χαρακτηρίζει την εποχή μας -όπως και πολλά άλλα που την χαρακτηρίζουν- δε θα μπορούσε να λείπει και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια και τα τελευταία δεν αποτελούν παρά μια μικρογραφία του έξω κόσμου, με τα καλά και τα κακά του. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι που αυτή η υπερβολή διπλασιάζεται εντός των διαδικτυακών αυτών χώρων και χάνει, παντελώς, ακόμα και το ανύπαρκτο μέτρο. Παντού υπερβολή και αχρείαστη μεγαλοποίηση, ακόμα και καταστάσεων και πραγμάτων που συμβαίνουν καθημερινά από καταβολής κόσμου. Το ξέρω πως εμείς οι μεσογειακοί είμαστε από τη φύση μας υπερβολικοί (ναι, εμείς και τα Αμερικανάκια) και μέχρι ενός σημείου αυτή η υπερβολή δεν αποτελεί πρόβλημα, το αντίθετο. Ωστόσο, το κακό έχει παραγίνει... κι αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας ξεπερνάει τα όρια, ακόμα και του αφύσικου. Ο δε συνδυασμός της υπέρμετρης και ρηχής αυτής υπερβολής -ετούτης της πλεονάζουσας διόγκωσης των πάντων- με την έλλειψη απλότητας και τα 'ρηχά ύδατα' στα οποία 'κολυμπούμε', αποδεικνύεται, προφανώς, τραγικός... Μάλλον, για να το θέσω ορθότερα, αυτή η υπερβολή απόρροια είναι των δύο άλλων...

Είθε ο Θεός να μας προσγειώνει... Το σίγουρο, πάντως, είναι πως τα βλέπει τούτα και γελά... με τις παραξενιές μας...

.

.

.

29.04.22 - Les arbres nus dans les Jardins du Luxembourg...

Φαντάζει, πράγματι, αλλόκοτο. Είναι ένα μέρος που τόσο αγαπώ, ένας τόπος που ανέκαθεν νιώθω, με τρόπο ανεξήγητο, τόσο κοντά του και που, όπου αλλού κι αν ζω, η μισή εκεί είμαι, μαζί του. Κι, όμως, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, καταβολές από εκεί δεν έχω. Παλιός πρόγονος να φτάνει άραγε από κει; Ή, μήπως, πέρναγα τους μήνες και τα χρόνια μου στα χώματά του σε μια προηγούμενη ζωή; Ποιος άραγε να ξέρει…

Εγώ, πάντως, ένα ξέρω: πως θα μπορούσα κάλλιστα να ζω μες στις αγκάλες του. Να το εξηγήσω, πραγματικά, αδυνατώ. Ίσως γιατί μικρή έζησα για λίγο εκεί πέρα. Μα ήμουνα μια σταλιά μωρό. Η αλήθεια, βέβαια, είν' ότι ο πατέρας μου (που του 'χω τρομερή αδυναμία), από την τρυφερή εκείνη ηλικία, μου εμφύσησε μιαν ατόφια αγάπη για τη χώρα τούτη και δη γι' αυτήν την πόλη. Μιαν αγάπη που στιγμή δε μ' εγκατέλειψε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου και στάθηκε καθοριστική, μπορώ να πω, και σε πολλές από τις επιλογές μου. Του το χρωστάω του μπαμπά. Αν και πιστεύω πως, αν δεν είχα κι εγώ την έφεση προς μιαν τέτοιαν αγάπη, ίσως να μη στέριωνε ποτέ και να μην κράταγε τόσο.

Έζησα και ως ενήλικας εκεί, σ' αυτή τη χώρα, σ' αυτή την πόλη. Πώς αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε. Κι ίσως να έμενα και για πάντα εκεί, αν άλλοι λόγοι δε συνέτρεχαν να την εγκαταλείψω. Σωματικά, ναι, την εγκατέλειψα. Μα ψυχικά ποτέ μου. Νιώθω πως αν ξεριζώσεις από τα μέσα μου ετούτο το κομμάτι, κουτσουρεμένη θα μ' αφήσεις.

Το ξέρω - κι απ' την αρχή σου το 'πα… Είναι, αληθινά, παράδοξο. Μα πέρα για πέρα αλήθεια. Και να 'ξερες πόσο δοξάζω τον Θεό που μας προίκισε και με αυτή τη δύναμη που λέμε φαντασία. Αλλιώς, σαν φύση, θα δυσκολευόμουνα πολύ στην έλλειψή της. Αφού, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα, βρίσκω τον τρόπο. Και ισορροπώ.

Ναι, μου λείπει απείρως η Γαλλία.

Ναι, μου λείπει απείρως και αέναα το Παρίσι.

Σκόρπιες εικόνες, σκόρπιες σκέψεις, μα πάντα ανεξίτηλες...

Je me souviens…

Paris en automne

Paris en hiver

En printemps

En été

Paris pour toujours…

Son ciel gri en octobre; quelle beauté… parfaitement décrie dans la poésie, bien aimée, de Charles Beaudelaire

Les arbres nus dans les Jardins du Luxembourg...

Je me promène au Rive Gauche dans la pluie, main a main avec toi, mon amour…

Je respire l’odeur splendide des jolies fleurs qui sont vendues dans presque tous les coins des rues...

Café au lait dans les cafés parisiens; comment je l’aime!

Le parfum du pain, le parfum des croissants bien croustillants, quand je passe par une boulangerie; quel délice!

Les promenades… Oh, les promenades partout… À la butte de Montmartre, aux Abesses…

Les églises… Les musées…

Les Lumières... Les amours... Dans le cœur... Pour toujours...

.

.

.

20.10.22 - Δεν επιδέχεται τίτλο...

Το είναι από το ήταν, μια ανάσα δρόμος...

.

.

.

04.01.22 - Σ' αγαπώ πα να πει ηττήθηκα 

η αγάπη αρχίζει με άλφα και τελειώνει με ήττα
την ήττα του εγωισμού
και μπορεί το σημαίνον να ολοκληρώνεται με ήττα
για το σημαινόμενο, ωστόσο, τούτη η ήττα
δεν είναι άλλη από την αρχή: τη μεγαλύτερη νίκη μας

- σ' αγαπώ πα να πει ηττήθηκα
μεγάλο, σου λέω, σπουδαίο πράγμα.

.

.

.

31.12.21 - Περί απολογισμού εν όψει του νέου έτους 

Τέτοιες μέρες, όλοι διατείνονται ότι θα κάνουν τον απολογισμό της απερχόμενης χρονιάς. Κι εγώ νιώθω έξω από τα νερά μου, σαν να είμαι αλλόκοσμη ένα πράμα. Γιατί εμένα ούτε που μου περνά από το μυαλό. Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρόκειται για μια λέξη που, προσωπικά, δε μου είναι συμπαθής. Δε μου λέει τίποτα, για την ακρίβεια. Όποιος θέλει να απολογηθεί, ας πάει στο δικαστήριο. Εκτός κι αν δικάζει ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί μάλλον περί αυτού πρόκειται. Προσωπικά, δεν τα πάω καλά ούτε με τα μαθηματικά, τις λογιστικές, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, τους αριθμούς, τα χρήματα. Αλλά, κι από την άλλη, δεν πιστεύω στο μοίρασμα του χρόνου. Αυτό είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Ο χρόνος κυλά σαν το νερό, πετά σαν τον αέρα, σε ροή ενιαία και ακατάπαυστη. Κι εμείς, ο καθένας μας, έχουμε μια χρονική αρχή κι ένα χρονικό τέλος.

Ο σημερινός άνθρωπος, το παράγωγο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος (κράτους και κοινωνίας), πρέπει ντε και καλά να βάζει στόχους ψυχαναγκαστικά (όπως πρέπει και να σκέφτεται θετικά και άλλα συναφή lifestyle κόλπα) και να τους πραγματοποιεί σε χρονικώς ορισμένα πλαίσια, πρέπει να κάνει τούτο και το άλλο, πρέπει να προλάβει να κάνει τούτο και το άλλο, να σπουδάσει, να κάνει μεταπτυχιακό και διδακτορικό, να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να αγοράσει σπίτι και εξοχικό, να κάνει ταξίδια, να γίνει επιτυχημένος (πάντα σε σχέση με την απόκτηση κέρδους), κι όλα τούτα με το πρέπει μπροστά, κι όχι γιατί το θέλω. Κι αν γεννηθεί, π.χ., φτωχός και πεθάνει φτωχός τότε απέτυχε στη ζωή του!

Και για να επανέλθω στον αρχικό προβληματισμό μου, μου φτάνουν τα δικά μου προβλήματα και οι δικοί μου ψυχαναγκασμοί για να έχω να προσθέτω κι άλλους έξω από εμένα. Δε με αφορούν οι απολογισμοί, συνεπώς. Η ζωή είναι ένα φευγάτο χάδι του ανέμου. Μια ανάσα λειψή. Τόσο μας χωρίζει από τον σίγουρό μας θάνατο. Τώρα είμαστε και το επόμενο λεπτό δεν είμαστε. Κι αν βλάψαμε ή δεν αγαπήσαμε στο παρελθόν (κι όχι στον χρόνο που φεύγει), ας προσπαθήσουμε να μην ξαναβλάψουμε και να αγαπήσουμε στο μέλλον (κι όχι στον χρόνο που έρχεται), και τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας.

.

.

.

11.04.21 - Στον κήπο των δακρύων

Κάπου στο παραμύθι χάνομαι...

Ταξίδι στο άχρονο...

Από το όνειρο στην πραγματικότητα ή

από την πραγματικότητα στο όνειρο;...

Αν μπορείς, τόλμα και πες το μου...

Εδώ στον κήπο των δακρύων μας...

.

.

.

30.10.21 - Ένας κατιφές

Ένας κατιφές φύτρωσε, μάλλον χθες, στο πουθενά. Αδέσποτος και άστεγος, μαγκούφης, ένας ερημίτης με το ζόρι είν’ ο μικρός μου ο κατιφές, ο σχεδόν αγέννητος. Ίσα που ξεπροβάλλει μέσα απ’ το χώμα ολόχαρος και όλο χάρη με δυο κλωναράκια τόσα δα, σαν ματάκια περίεργα και πονηρά πάνω απ’ την επιφάνεια της γης να κοιτάζουν· πάνω από τη γη ετούτη, την απύθμενη αγκάλη, που, αργά ή γρήγορα -σ’ αντίθετη γέννησης φορά-, όλα τελεσίδικα και ανεπιστρεπτί στα έγκατά της τα οδηγεί και τα αλέθει…

Ποιος άραγε να ξέρει από ποιανού τον κήπο έκλεψε τ’ αγέρι ή μια μέλισσα τον σπόρο του. Τον ταξίδεψε μες στους αιθέρες, πάνω από φυτά ολάνθιστα κι ανάμεσα σε σμήνη εντόμων, και τον έριξε εδώ χάμω… Κι εγώ είχα την τύχη να τον δω και να τον διακρίνω!

Την ίδια τύχη που είχε κι αυτός ο κατιφές μου ο θαρρετός να πέσει μέσα σε χώμα γόνιμο! Και να σου τώρα δυο φυλλαράκια, σαν κέρινης καρδιάς φύλλα ή χάρτινης βαρκούλας πρασινωπά πανιά, δειλά να ξεπροβάλλουν μες στης φύσης το οικείο και το άγνωστο μαζί.

Φωνούλες ψιλές και τρυφερές, στο άκουσμα πατημασιών, φωνάζουν και παρακαλούν: «Πατούσες αγαπητών ανδρών, γυναικών, παιδιών, σκυλιών και γατιών, προσέξτε μας λιγάκι και μη μας τσαλακώσετε με τα πατήματά σας! Μη μας πολτοποιήσετε! Αφήστε μας να ριζώσουμε καλά κι εμείς θα σας δωρίσουμε το πιο όμορφό μας άνθος! Άνθος ολόδικό σας!».

Εύχομαι να μη μου τον διαλύσουνε τον μοναχικό μα ελεύθερό μου κατιφέ. Θα ’χω, λοιπόν, την έγνοια του. Κι αν όλα πάν’ καλά, σε λίγες μόνο μέρες, το χρώμα το ηλιόχρωμο του κατιφέ μου θα δέσει και ένα θα γίνει με του ήλιου το φως την ώρα που ανατέλλει και θα κάνει τη μέρα εκείνη που θα γεννηθεί ακόμα πιο όμορφη, ακόμα πιο φωτεινή...

.

.

.

11.10.21 - Ψυχή βαθιά

Ψυχή βαθιά, μη μου φοβάσαι. Εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ. Πιο δυνατό από αυτό δεν έχει. Μαζί πεθαίνουμε και μαζί ανασταινόμαστε σε τούτη τη ζωή. Σε αγαπώ, ψυχή βαθιά. Ψυχή βαθιά δική μου. Στους θανάτους πίνω και στις αναστάσεις μας! Αχ, πόσο σ' αγαπώ, ψυχή βαθιά, πληγή βαθιά δική μου!

.

.

.

10.10.21 - Έλα, χαμογέλα μου

Μη γκρινιάζεις που τα άστρα κοιμούνται τη μέρα. Είναι που τη νύχτα μένουν ξύπνια κι ονειρεύονται. Για τούτο λάμπουν και φωτίζουν τα ένδοξα σκοτάδια μας. Με τα όνειρά τους που τα κάνουν να χαμογελούν. Έτσι λάμπουν τα άστρα, μικρέ μου... Το χαμόγελο του ονείρου, να ξέρεις, κάνει θάματα. Ναι, ακόμα και για εμάς τα ασήμαντα ετούτα ανθρωπάκια που βλέπουμε τα όνειρα στον ύπνο μοναχά...

.

.

.

26.09.21 - Μελαγχολία Κυριακής

Μελαγχολία Κυριακής:

η δύσπνοια
το σφίξιμο
στο στέρνο της βδομάδας
.
.
Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
.
.
Και ασυννέφιαστη
της μοιάζεις πάλι, Κυριακή
με τα υγρά του σούρουπου
ματόκλαδά σου
.
.
Που έχει πάντα συννεφιά
Χριστέ και Παναγιά μου
η καρδιά μου.

.

.

.

08.08.21 - Προσευχή 

Βροχή, βροχή, βροχή
Αγία Τριάδα μου εσύ
Σε ικευτέουν οι γέροι, οι νέοι, τα παιδιά
τα δέντρα, τα φυτά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν
τα ζώα τα έρμα τα δεμένα τα σκυλιά που 

στωικά θωρούσανε τον θάνατο να τους τυλίγει

Βροχή, βροχή, βροχή
Αγία Τριάδα μου εσύ
Το χώμα σε εκλιπαρεί
Βρέξε τα χείλη της αγάπης μου
Σκούπισε από το μέτωπό της τον ιδρώτα
"Ό,τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά" 

καλά δε λέω, Μάτση μου γλυκιά 

αγαπημένη

Βρέξε, Θεέ μου, βρέξε, να χαρείς
Τα σύννεφα παρακαλώ μα τουφεκίζω
Τη φωτιά των εγκλημάτων να θανάτωσω μια για πάντα επιθυμώ
Σαν πυροσβέστης κατάκοπος κι ακάματος
που κλαίει με λυγμούς μάχοντας 

με τον όλεθρο - κράτα γερά, καλέ μου

Πονώ, αγάπη μου, πονώ
Οι κραυγές 

τα πονεμένα μ' απόγνωση ζωγραφισμένα πρόσωπα του κόσμου με στοιχειώνουν
Παραμιλώ, καρφί μες στην καρδιά κάθε ζεματιστή πευκοβελόνα
Παραμιλώ, μα να σου μια ελιά σαν ήλιος 

λαμπαδιάζει σαν ήρωας λεβεντονιός αιωνόβιο δεντρό

με παίρνει αγκαλιά
και μου μιλά παρήγορα, γλυκά
"Καρδιά μου, μην πονάς
Σαν φοίνικες κι εμείς 

από τις στάχτες μας ξαναγεννιόμαστε
Ποτέ μην το ξεχάσεις".

.

.

.

05.03.21 - Μα εγώ σου απλώνω το χέρι 

το να μην απλώσεις το χέρι σου για να τραβήξεις κάποιον
από τα μανιασμένα της αβάσταχτης ζωής ύδατα
είναι σαν να του απλώνεις το χέρι
μόνο και μόνο για να τον βουλιάξεις

κόσμε, που αυταπατάσαι κιόλας πως είσ' ανθρώπινος...

.

.

.

10.05.21 - Je ne pense pas équivaut à je suis con ή Δε σκέφτομαι ίσον δε με νοιάζει 

Όλοι νομίζουν
Και πιστεύουν
Ουδείς σκέφτεται
Όλα για κείνους δεδομένα

Κι εγώ ανησυχώ αν θα υπάρχει κάποιος
που θα θέλει να μου δώσει τον τελευταίο ασπασμό
στο κρύο μέτωπό μου
πριν ρίξουν το κουφάρι μου
στον λάκκο

Όλοι νομίζουν
Και πιστεύουν
Ουδείς σκέφτεται
Όλα για κείνους δεδομένα

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι δε λαμβάνουν τελευταίο ασπασμό από κανέναν;
Μακράν πολύ περισσότεροι απ' ό,τι νομίζετε.
Κι αυτό, γιατί δε σκέφτεστε. Απλώς νομίζετε.

.

.

.

10.02.21 - Σφραγίζει τα παντζούρια του ο Ουρανός

Σφραγίζει τα παντζούρια του ο Ουρανός πάνω από το λεύτερο μισό της Λευκωσίας. Αποστρέφει το βλέμμα από αυτό που τον λερώνει με μίσος, προστυχιά και πρόκληση. Θλίβεται ο Ουρανός. Οργίζεται που εσκεμμένα ήρθαν και ζωγράφισαν με τα πολεμικά τους τ' αεροπλάνα, εκεί πάνω στη σάρκα του, το μισοφέγγαρό του και τ΄ αστέρι του. Τι φτηνιάρικη ιμιτασιόν, αναφώνησε! Θύμωσε κι η σελήνη. Κι η κοινωνία των αστεριών εθύμωσε. Να σπέρνουν μίσος, βία κι όλεθρο στο όνομά μας, ποιος το επέτρεψε, αλήθεια; Το σύμπαν είμαι, ο Ουρανός. Και βράζω απ' το θυμό μου. Πάνω από τη Λευκωσία, γαλανός και διαυγής θέλω να 'μαι. Ναι, της το χρωστώ τούτης της πόλης. Αποσύρομαι, λοιπόν, αποστρεφόμενος κάθε βεβήλωση των ουράνιων πλασμάτων μου. Πότε πια πόλεμος στο όνομα της σελήνης και των άστρων μου! Πότε ξανά ο όλεθρος των βέβηλων στο όνομά σας, πλάσματά μου ευειδή και ουράνια!

.

.

.

04.02.21 - Η απουσία πράξης

Δε γνωρίζω το τέλος των πράξεών μου. Μα τούτες οι πράξεις είναι η ζωή μου όπως ακριβώς είναι και η απραξία μου. Ποτέ δε δέχτηκα το «η ζωή μου είναι οι πράξεις μου». Η απουσία πράξης είναι μια πράξη από μόνη της, όπως η απουσία λόγου είναι απάντηση. Η απραξία όσο και η σιωπή είναι αναπόσπαστα μέρη του ανθρώπινου βίου, αυτού που ονομάζουμε ζωή.

.

.

.

30.11.21 - Τόλμα τα ταξίδια

Τόλμα τα ταξίδια με την ψυχή, με την καρδιά, με το μυαλό...

Αν δεν εστιάζεις στο άυλο του κόσμου, μην αναρωτιέσαι γιατί αισθάνεσαι κενός αλάργα από την ύλη του...

.

.

.

21.11.20 - Να παραμείνεις άνθρωπος!

Μα δεν υπάρχουν δράκοι, μικρό μου αγόρι.
Ναι, δεν υπάρχουν δράκοι, κοριτσάκι μου.
Δεν το γνωρίζετε ακόμα πως σας παραμυθιάζουμε.
Δράκος, παιδιά μου, γίνεται μονάχα ο άνθρωπος.
Θεριό ανελέητο κι ανήμερο. Κάποτε θα το μάθετε κι αυτό.
Μα ούτε στιγμή μην λογιστείτε να του μοιάσετε. Και ας σας λένε πως μονάχα αν του μοιάσεις θα επιβιώσεις σε τούτη τη ζωή. Πως μόνο αν γίνεις δράκος και εσύ.
Ε, όχι. Εσείς να γίνετε η αλλαγή, με όποιο κόστος. Τούτο σημαίνει να 'χεις αξίες στη ζωή.

.

.

.

11.09.20 - Μουσικό κουτί

Είν' το παραμυθάκι εκείνο που 'ναι σφαλιστό μες στο κουτί της ψυχής το μουσικό, που μέσα του χορεύει μπαλαρίνα η καρδιά μου...
Μαζί και η παιδούλα που υπήρξα κάποτε και που δεν λέει να μεγαλώσει, καθώς ποτέ δεν της το ζήτησα...
Άλλωστε δεν γεννήθηκα για να μεγαλώσω...
Μην μου μιλάτε για τον κόσμο τούτο, μην με κουράζετε άλλο μ' αυτόν, αρκετά με ταλαιπώρησε ο ίδιος...
Έχω να ζήσω, επιτέλους, απερίσπαστα στον δικό μου...
Ο άλλος, χάρισμά σας... έτσι όπως τον φτιάξετε και μάλιστα με τόση περηφάνια...
Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" που ουδεμία σχέση έχετε με την αξία και τις αξίες (κι αρετές), εκτός από αυτήν του χρήματος και μ' ό,τι τούτο συνεπάγεται. Κάνατε τη λέξη αξία καραμέλα στο στόμα σας ευτελίζοντάς την, αλλοιώνοντας τη σημασία της δίνοντάς της σημασίες άλλες, ονοματίζοντας μ' αυτήν καθετί ανάξιο - πώς αλλιώς θα γινόσασταν "άξιοι" άλλωστε...
Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" της μετριότητάς σας...
Ο αληθινά άξιος είναι ακέραιος, απλός και ταπεινός, δεν κατατρώγεται από συμπλέγματα κατωτερότητας όπως εσείς, μήτε χρειάζεται να το φωνάξει.
Ούτε τα φώτα ανάγκη έχει, όντας αυτόφωτος, για να υπάρξει ή για να γίνει ορατός.
Ο αληθινά άξιος είναι αυτός που εσείς επιμελώς μηδενίζετε, παραγκωνίζετε και αγνοείτε...
Δεν σας συμφέρει, άλλωστε...
Ο αληθινά άξιος είναι αυτός που ενδόμυχα -και όχι μόνο- εχθρεύεστε και φθονείτε...
Εγώ, κοινωνία, αρνούμαι πάντως να σου μοιάσω...

.

.

.

09.09.20 - Προσπαθώ

Προσπαθώ
να μην βάζω τα χέρια στις τσέπες
όταν είμαι εκτός σπιτιού
Προσπαθώ
να μην το βάζω στα πόδια
μόλις τον φόβο νιώσω
Πολύ το προσπαθώ

Προσπαθώ
να μην περνάω από τα σπίτια των λευκών
κι ας κάνω τη διπλάσια διαδρομή
για να βρεθώ στο σπίτι του φίλου μου του Τζον
που 'ναι λευκός
αλλά αλλιώτικος λευκός
και μ' αγαπάει
Προσπαθώ

Πολύ το προσπαθώ
τη μάνα μου να κάνω να μην σταυροκοπιέται
κάθε που ξεπορτίζω και να μου λέει
"πάλι θα βγεις; κάτσε εδώ παιδί μου να χαρείς"
Τον Κύριο παρακαλεί
να με πάρει ο Κινέζος για ντελιβερά
κι ας έχει πρήξει τον κύριο Μάρτιν
-το σπίτι του οποίου καθαρίζει-
κλητήρα να με πάρει στην εταιρία
όπου είναι μέτοχος μαζί με κάποιους άλλους

Κι εγώ όμως παρακαλώ
Παρακαλώ
να γίνει κάνα θάμα στο κολέγιο να μπω
Ξέρω πως θα 'ναι δύσκολο στο ίδιο να μπω
με τον φίλο μου τον Τζον τον λευκό
Μα το καλό
έχει κολέγια και για εμάς τους μαύρους

Πολλά είναι που προσπαθώ
Αλλά τη χάρη δεν θα σας την κάνω
Το χρώμα μου δεν το αλλάζω εγώ

Γιατί η γύμνια
δεν έχει χρώμα η γύμνια
Κι όσων το γυμνό σώμα έχει αγκαλιαστεί από σώμα άλλο γυμνό
το ξέρουνε καλά αυτό
- τούτο το έχει πει ο Baldwin ο bro
τι πέρασε κι αυτός
κι εγώ όσο ζω θα το θυμάμαι

Γυμνός εμπρός σου στέκομαι λοιπόν
Γυμνός
Την ψυχή μου δες
Το ίδιο χρώμα έχει αδερφέ
με τη δική σου.

.

.

.

05.09.20 - Le vent nous portera 

Μπλέκονται τα χέρια μας
τα δάχτυλά μας
μπλέκονται τα βλέμματά μας
της καρδιάς μας οι παλμοί
σ' αγαπώ σ' αγαπάς κι εσύ
μ' αγαπάς μ' αγαπώ κι εγώ
του Μοντρεάλ ο ουρανός αδειάζει από σύννεφα
κενός
κι εμείς στις κούνιες σαν παιδιά
μια δυο
ξανά μια δυο
και ωπ
πού πάμε ωπ
ψηλά ψηλά στον ουρανό...!

.

.

.

25.08.2020 - Στον Πατέρα μου

Στον Πατέρα μου
Τον Φύλακα Αρχ-Άγγελό μου, τον Ήρωά μου
Τη Γαλανόμορφη Αγάπη μου

Ήταν απομεσήμερο. Ο ήλιος
έλαμπε.
Ζέσταινε με το φως του
το καταγάλανο κρυστάλλινο
νερό. Βουτήξαμε
μαζί με τον πατέρα, όπως
το συνηθίζαμε τα καλοκαίρια.

Ξεκίνησε μεμιάς για τα βαθιά καθώς
δεινός κολυμβητής
ο πατέρας μου
κι εγώ ξοπίσω τον ακολουθούσα.
Όσο τον πλησίαζα
τόσο εκείνος απομακρυνόταν. Κι όλο και πιο βαθιά. Λαχάνιασα. Περίμενε,
του φώναξα ασθενικά. Περίμενε, μπαμπά,
τρέχεις και δε σε φτάνω.
Εσύ να περιμένεις, κόρη μου. Δεν ήρθε η ώρα σου ακόμα.
Άσε πρώτα να στρώσω το σώμα μου με ροδοπέταλα,
να φροντίσω τα ρόδα μας ν' ανθίσουν,
να 'ρχονται τα πουλιά να κελαηδούν πάνω στα χείλη μου,
το σώμα μου για σε παράδεισο να κάνω, εκεί
να ζήσεις το αέναο παρόν της ύπαρξής σου.
Να δεις που τότε θα με φτάσεις, κόρη μου, σαν έρθει
εκείνη η ώρα. Θα σ' ανεβάσω στις πλάτες μου και φύγαμε. Εκεί δε θα πονάμε,
δε θα ματώνουμε, θα ζούμε έτσι όπως ονειρευόμασταν πάντα. Μες στην ατόφια
κι ανεξάντλητη αγάπη.
Εσύ το φεγγάρι κι εγώ το αστέρι σου. Να με φωτίζεις εσύ κι εγώ να σε καμαρώνω.

Άντε, ξύπνα τώρα, κόρη μου ακριβή μου.
Και φίλα μου τη μάνα σου. Και κοίτα,
το φιλί που θα της δώσεις να είναι καυτό και κατακόκκινο. Από το αίμα μου βγαλμένο.
Να ξέρει πως για κείνη είμαι ζωντανός και θα την περιμένω. Όταν έρθει η ώρα, κόρη μου. Όχι νωρίτερα. Μόνον τότε. Τώρα τη θέλω, στο κατόπι μου, εκεί
στη θέση μου να σε φυλάει. Αγάπη μου χρυσή και όμορφη, φως των ματιών μου...

.

.

.

04.08.20 - Νομοτέλεια

Όσο και να χωθείς μες στα σκοτάδια σου, είτε σου ξεφύγει καμιά χαραγματιά είτε όχι, το φως δεν χαμπαριάζει. Θα 'ρθει η στιγμή που θα βρει τον τρόπο να τρυπώσει μέσα σου, κι είδηση δεν θα πάρεις. Κάτι σαν τ' αερικά, ένα πράμα, που μπαινοβγαίνουν μες στα σώματα και τ' άλλα της ύλης πράματα. Να, έτσι όπως μπαινοβγαίνουμε κι εμείς μες στο σώμα της θάλασσας το ανίερο και ιερό συνάμα...

.

.

.

07.11.20 - Main dans la main

Κρατάω το χέρι σου
και ξέρω πως αν το αφήσω
δεν θα πέσει. Το κρατάω όμως γιατί το θέλω εγώ.
Διασχίζουμε main dans la main τη ζωή
σα να 'ναι το σοκάκι που
στις 3 τα ξημερώματα
καθόλου συνετοί και νηφάλιοι
                                        κατηφορίζουμε
εγώ ξυπόλητη κι εσύ ξαναναμμένος.

Souce: Internet

Νικολέττα Σίμωνος