Μια φορά κι έναν καιρό στη Βερόνα

Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή
η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας

–έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία–
κι εγώ γελώ κάθε φορά που μου ζητάς
να ζωγραφίσω τον ήλιο με τα μάτια μου

Έπειτα όμως με μαλώνω
που σου θυμώνω
και πιάνω να σε διαβεβαιώ
πως μαζί θε να πεθάνουμε

Το σκοτάδι έπεσε
και κούρνιασα στην αγκαλιά σου
Και ξάφνου σου θυμίζω
–ψιθυριστά στ’ αυτί λόγια γλυκά–
κείνο το μεσημέρι
που τρέχαμε μες στους αγρούς
γύρω από το κάστρο
κάπου κοντά σ’ ένα γαλάζιο
που δεν ήτανε θάλασσα
και σου ‘χα φανερώσει
τους δανδελίωνες κοιτώντας
κατάσπαρτους ολόγυρά μας
πως τούτα τ’ άνθη τ’ ασημιά
είναι τα μόνα αστέρια που λάμπουνε τη μέρα
μαζί με τα δικά σου μάτια
καθώς στα μάτια με κοιτάζουνε

Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή
η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας
–έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία–
και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε

Dandelion field, Germany, Source