Colette

Το βράδυ ετούτο το γλυκό, το μυρωμένο βράδυ, που το φεγγάρι, πάμφωτο, στεφάνι έχει τ' άστρα, το στρώμα μου θα αρνηθώ, θα σύρω στο λιβάδι, να κοιμηθώ κατάχαμα με την ψυχή μου στ’ άσπρα… …ντυμένη και περιχαρή για κει οπού πλαγιάζει! Το αεράκι ολόδροσο τα μάγουλα χαϊδεύει, κι όλη του κάμπου η ευωδιά γοργά με αγκαλιάζει, καθώς ο βραδινός αχνός τη σάρκα μου θωπεύει. Και να σου τώρα που μεμιάς ο Έρεβος με παίρνει, ξεβράζοντάς με, με ορμή, στης σκοτεινιάς τα χάη… Με τις φτερούγες ανοιχτές και σαν εσταυρωμένη, το βλέμμα θα 'χω να θωρεί στου αιθέρα τα πελάη. Τα άστρα θε να τα μετρώ, να τα χαζεύω ώρες, ως ξάφνου μι' αστρική βροχή να λούσει το κορμί μου, που όντας αστροστόλιστο απ' τις λαμπρές τις μπόρες, την κλίμακα θε ν’ ανεβεί στο φως του λυτρωτή μου. Ω, ουρανέ, κατάματα κοίτα πώς σε κοιτάω! Δίχως ούτε τα βλέφαρα λεπτό να πεταρίσω. Και νιώθω σε τόσο σιμά, σάμπως και σ' αγρικάω, ωσάν να είμαι δίπλα σου - κι Εσέ να προσκυνήσω! Κι όσο εντός σου χάνομαι τώρα υπνωτ

Χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε στέγες σκεπάζει και ποταμούς κι ένα σπουργίτι φωνάζει γλιτώστε εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς. Στέγες σκεπάζει και ποταμούς τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει. Τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν. Τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε. Μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε είναι το γέλιο τους σαν το νερό ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ. Είναι το γέλιο τους σαν το νερό κρίνα διψώ και σε μένα δώστε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε...                        Ν.Σ             

πάνω μου θέρος σμαράγδια χίλια μάτια Ιούλη μήνα