Colette

Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι χαραμίζονται γραμμένα πάνω σε πλάκες καραμέλας παγωτά και σε ρυζόχαρτα που λιώνουνε μόλις χαθούν μέσα στο στόμα Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι Πόσα ποιήματα το καλοκαίρι ζωντανεύουνε κι ανθίζουνε Ιβίσκοι κόκκινοι και κίτρινοι κάτασπρα γιασεμιά πουλιά του παραδείσου   Μα να σου τα λόγια σας που τα καλύπτουνε Κείνα τα λόγια σας τα λαξευμένα σαν κάστρα απόρθητα πάνω στην αμμουδιά Ανάσα δεν παίρνουν τα ποιήματα κι η υπαρξιακή τους κρίση δεν αργεί, έτοιμη να τα σμπαραλλιάσει Μα τέτοια ακύρωση; Ο Αύγουστος μονάχα, θα σας πουν Μη μου ζητάς, λοιπόν, ποίημα τώρα να σου γράψω Εγώ πονώ τις λέξεις μου γιατί τον πόνο τους τον νιώθω και ριγώ Κλαίω εγώ το ποίημά μου γιατί νιώθω το άσκοπο του πράγματος που τ' απογοητεύει   Κλαίω, σας λέω, που το βλέπω τα μάτια του σαν κλείνει μια για πάντα ν' αποκοιμηθεί... Ημερολόγιο | 9η Αυγούστου 2024

Η μαμά κι εγώ στο Παρίσι (από το προσωπικό αρχείο μου) Άνοιξε, παραθύρι μου, να βουτήξω μέσα του,  να μεθύσω απ' του Σικουάνα το κρασί του, κι έτσι εντελώς νηφάλια, να πνιγώ στην ομορφιά του.  Τούτη θα 'ναι η αυτοχειρία μου.  Το ξέρω. Με περιμένει.  Μια ζωή με περιμένει το Παρίσι μου.

Ανεμάκια γιασεμάκια μου Αγράμπελη και μέλι μου Αγιόκλημα και ταίρι μου Αεράκι και φιλάκι μου Γλυκό μαξιλαράκι μου Σε πίνω σαν τον οίνο του ροδιού Σ' αφήνω μες στο ρίγος του χαμού Απ' το φεγγάρι κάτω ενός μεσημεριού Στο κύμα του ωκεανού Στο κύμα αχανούς φιλιού Στο κύμα ατέρμονου σπασμού Νερό αλμυρό αγίασμα ευωδιαστό Άγιος έρωτας θεός και είναι τόσο ωραία... Ίσως, τελικά, και να ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω. Θέλω να μην ξέρω τι θέλω. Και δεν θέλω να ξέρω τι θέλω. Το 'λυσα κι αυτό. Πάμε παρακάτω. Ημερολόγιο | 8η Μαρτίου 2024 

Γιατί τι είμαστε στην τελική; Μια παύλα ανάμεσα σε δυο ημερομηνίες. Αυτό είμαστε. Ή μάλλον ήμασταν. Μια τόση δα παυλίτσα που χάνεται μες στην ασήμαντη  σημαντικότητα της γέννησης και του θανάτου. Ένα τίποτα δηλαδή. Ίσως πάλι τα πάντα. Ή μάλλον τα πάντα που δεν ήταν τίποτα. Ή μάλλον το τίποτα που ήταν τα πάντα. Ημερολόγιο | 20.01.2024

Ζωή μου, ολάκερη ζωή μου δεν είν' αστείο να, μόλις σήμερα σε έμαθα κι εσένανε μαζί, εαυτή μου Ζωή που δεν σε είχα ζώντας σε Να χαρώ που επιτέλους σ' έμαθα; Να κλάψω που δεν σ' ήξερα ποτέ μου; Ναι, εσένανε ζωή μου Ναι, κι εσένα, εαυτή μου Ήμουν μια άλλη ή μήπως είμαι μια άλλη ή μήπως ήμουν πάντοτε εγώ Αληθινά δεν ξέρω τι να πω και τι να απαντήσω. Μην με ρωτάς, λοιπόν.   Αγάπα με. Αυτό και τίποτα άλλο - σε ξορκίζω. Ημερολόγιο | 03.08.23

Πόσο κόκκινο να γίνεται το μαύρο και πόσο μαύρο να γίνεται το κόκκινο Πια δεν αντέχεται τούτη η φρίκη Πια δεν αντέχεται τούτο το τέρας - που είν' ανθρώπινο δίχως, ωστόσο, την ανθρωπιά του. Αδιάψευστο τέρας δηλαδή. Κι αυτοί που το συνήθισαν και του 'χουν μοιάσει;* Μόνο ποιος θα μας σώσει μη ρωτάτε, αφού οι ίδιοι να 'μαστε συνεχίζουμε.  Για ποια αλλαγή με λόγους περιοπής μιλάτε! Και τι δεν θα 'δινα να ήτανε το τέρας του παιδικού παραμυθιού τούτο το τέρας του θανάτου κι εγώ να είχα ακόμη στο μυαλό την εικόνα που  είχα τότε σχηματίσει για το τέρας μέσα από  το παιδικό εκείνο παραμύθι μου Σαν κατράμι κολλάει στο δέρμα μου μαύρο / σκοτάδι / το μέλλον (*Ενθυμούμενη τα λόγια του Μάνου Χατζηδάκι...) Ημερολόγιο | 09.08.23

Μιλάτε για κραυγές. Μα για σκεφτείτε κι εκείνες τις βουβές... Για σκεφτείτε κι εκείνη την κραυγή που βγαίνει από τα σωθικά βουβή και άλαλη, πνιγμένη στο κλάμα. Αλλά σταθείτε, για να το πω ορθά, δεν βγαίνει από τα σωθικά, αλλά αντίθετα μπαίνει στα σωθικά μας, πνιγμένη κυριολεκτικά στο κλάμα, τόσο που ήχος κανείς δεν βγαίνει, μονάχα μια ατέλειωτη ανάσα που πιέζει το στέρνο και που ολοένα και σπρώχνει γι' άνοιγμα προς τα κάτω, με μόνη σωτηρία το ξέσπασμα σε ασυγκράτητους λυγμούς. Σκεφτείτε λίγο την εκκωφαντικότητά της και μέχρι πού ετούτη φτάνει αντίστροφα πάντα, όχι προς τα έξω πηδώντας με ορμή έξω από το στόμα μας, αλλά προς τα μέσα, τερματίζοντας στις άκρες των ποδοδακτύλων μας και κατεβαίνοντας μέχρι τον πάτο της ψυχή μας. Και ξέρουμε καλά πως τούτος ο λάκκος, της ψυχής, είναι απύθμενος. Ξανασκεφτείτε, λοιπόν, τα ντεσιμπέλ της εκκωφαντικότητάς της. Κυρίως μέσα στον λάκκο που δεν έχει πάτο... μα έχει ψυχή. Andrei Tarkovsky, Polaroids

Σαν το φως του φεγγαριού πάνω στη μαύρη θάλασσα της νύχτας... Μια ασημένια κλωστή που ξετυλίγεται και κατεβαίνει απ' το φεγγάρι, περνάει μέσα απ' τον θαλασσινό καθρέφτη και καταλήγει δεμένη γύρω από τον αριστερό μου καρπό... Βραχιολάκι το φεγγάρι στο χέρι μου... Σαν το φανάρι μου το κουβαλώ... Κι η λάμψη του που περιλούζει το είναι μου μέσα έξω, μια λάμψη μαζί του κι εγώ, δεν αφήνει κανένα κουνούπι, μήτε ζωικό μήτε ανθρώπινο, να μου κοντέψει και να ρουφήξει το αίμα μου το γλυκό... Φεγγάρι ασπίδα, λοιπόν... Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, μ' αφού μ' αγαπάς λιγάκι, είναι όλα αληθινά...  Κι όπως λέει και η Αnna τόσο ιδιαίτερα κι ελκυστικά, "so we planned a secret rendez-vous / toute la nuit chez moi" ...

Για τη Μικαέλα και τη Μαρία Πριγκιποπούλες, βασιλοπούλες Πεταλουδίτσες μας και αγαπούλες Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα Πανέμορφα κι ονειρεμένα! Να ’στε γερές μόνο χαρές Να ’χετε στην ψυχή σας Να ’στε, κουκλίτσες, τυχερές Πάντοτε στη ζωή σας! Δεχτείτε τις ευχούλες μας Θερμές όλο αγάπη Απ’ της γιαγιάς σας την καρδιά Που ’ναι για σας ζεστή φωλιά Με θαλπωρή γεμάτη! Μα και της Νικολέττας σας Δεχτείτε τις ευχές της Που σαν βλέπει το γέλιο σας Κάνει τις προσευχές της Το γέλιο σας να μη χαθεί ποτέ Απ’ την ψυχή σας Για να ’χει αυτή αλλά κι εσείς Τον ήλιο στην μορφή σας! Λευκωσία, Ιούνιος 2023    http://www.disneyinternational.com/

     Ω κράτη! Τα Τέμπη σας, το Μαρί σας. Τα χάρτινα κλουβιά που πέφτουν σαν φύλλα απ' το δέντρο και μας πλακώνουν με ατσάλι σάμπως το πιο ασήκωτο, τόσο που βγαίνει η ψυχή μας. Τους τοκογλύφους σας - βλ. τις τράπεζές σας: δόντια κοκόφορμα με ρίζες σαπισμένες - τις γλείψαν σαν σκυλί το κόκκαλο τα σκουλήκια. Οι πόλεμοί σας που ταΐζουνε  την πείνα μας και μεγαλώνει και θεριεύει. Οι παχυλοί, αδικαιολόγητοι και άδικοι μισθοί σας που αφήνουνε τις τσέπες τις δικές μας άδειες, να μετράμε ένα ένα το ευρώ να βγάλουμε τον μήνα. Κράτη της λαμογιάς, της κουμπαριάς, της ρουσφετοκρατίας. Της μετριότητας κράτη, λοιπόν. Αυτό εκ των πραγμάτων είστε.      Ω κοινωνία! Χαζογκόμενα αγκαλιά με χαζογκόμενο, ψωνισμένοι στο ίνστα, στο τικ τοκ κι άγιος ο θεός. To φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι. Αυτό μόνο σε νοιάζει. Η εικόνα σου. Όλα μια εικόνα επίπλαστη. Σε κάνω χάζι που μετράς την αξία και την επιτυχία με το χρήμα, αυτό κι αν είναι ο θεός σου. Κοινωνία της βόλεψης. Πατάς επί πτωμάτων για την πάρτη σο

Από το αρχείο της Νικολέττας Σίμωνος

Φώναξα "μπαμπά" ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει. Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα. Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά. Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω. Από κείνη τη στιγμή ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά" έρχεται και μ' αγκαλιάζει. Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του. Όπως και τότε. Έτσι και πάντα. Ημερολόγιο | Φεβ. 2023

Σήμερα οι άνθρωποι εξύμνησαν τον έρωτα και την αγάπη. Ωστόσο, ο πιο όμορφος λόγος κι η πιο στεντόρεια φωνή βγήκαν από τα βάθη της ίδιας της αγάπης αφού επέλεξε να μιλήσει με τη σιωπή. Εκεί που ο λόγος γίνεται πράξη. Γιατί όταν δεν εκφράζεται με λόγια η αγάπη, μιλά με τα μάτια και τα χείλια και μ' όποιον άλλο τρόπο έχει για να εκφραστεί. Δίχως λόγια. Μα με τα λόγια μόνο της σιωπής. Και της απλότητάς της. Ιδού και η κραταιότητα και το μεγαλείο αυτής... Ημερολόγιο | 14.02.23

Αιωρούμαι... Ίπταμαι πάνω απ' τα κεφάλια και τον κόσμο σας: το καμάρι σας, εσάς και των θεών σας. Και σας κοιτάω. Με μισό μάτι σάς κοιτάω. Και δε χωνεύεστε. Και δε μιλάω. Μόνο ακούω Radiohead και πετάω... Πέρα μακριά...

τη λέγανε Βιτάλια κι ήτανε φίλη, κουμπάρα και γειτόνισσα της Ιωάννας - της γιαγιάς μου Καϊμακλιώτισσα κι αυτή και του δημοτικού εγώ ακόμα κοριτσάκι δεν την ξανάδα από τότε ούτε και πρόκειται να είναι ακόμα ζωντανή ούτε και έχω την όψη της στη μνήμη μου κρατήσει το όνομά της, όμως, το κρατάω γιατί είναι τόσο ευειδές το όνομά της μυρίζει καφέ ελληνικό, μυρίζει γιασεμί, γλυκό κεράσι μυρίζει τη γιαγιά μου και ζωγραφίζει μπιγκόνιες, κρίνους και σεμέ με βελονάκι και ζωγραφίζει την αγάπη η «γεμάτη ζωντάνια» κόρη των Ρωμαίων και είναι κρίμα τόσο ωραίο όνομα σε πλάσμα να μην το 'χω ξανακούσει και είναι κρίμα η κυρία Βιτάλια της αθωότητάς μου να 'ναι η μόνη με το όνομα Βιτάλια που ξέρω Vitalia flowers, photo by Nicoletta Simonos Ημερολόγιο | 29.12.22 

Τι είμαστε ποιοι είμαστε σε τούτη τη ζωή; – όχι, άλλη ζωή δεν έχει.  Ένα όνομα; Ένα επώνυμο; Τα παιδιά ενός πατέρα και μιας μάνας; Μια αδελφή; Ένας αδελφός; Ένας σύζυγος; Ένας πατέρας; Μία μάνα; Ένα επάγγελμα; Μία σπουδή; Τα υπάρχοντά μας; Η ασχήμια μας; Η ομορφιά μας; Το φύλο μας; Η εθνικότητά μας; Αν η απάντηση είναι ναι τότε δεν είμαστε τίποτα. Ή μήπως είμαστε το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα χείλη μας και δεν μοιάζει με κανένα άλλο; Το βλέμμα που πηγάζει απ’ τα δικά μας μάτια μοναχά; Ο ήχος της φωνής μας; Της ψυχής μας το ηχόχρωμα; Όλα τα ναι του κόσμου μας στο άυλο της ύπαρξής μας. Ημερολόγιο | Σεπτ. 2022

 

Αυτή η γη, πάνω στην οποία γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα, δεν είναι ανοικτή ολάκερη για όλους. Όπως και λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή. Αλλά και λόγω του απροσπέλαστου δέους της φύσης, για το οποίο δεν είμαστε παρά μυρμηγκάκια από τα μικρότερα κι εμείς. Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη η ασημαντότητά μας που η ψυχή μας λειτουργεί με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε  απώθηση .  Ο ουρανός, όμως; Σε όποιο σημείο της γης κι αν σταθείς, τον ίδιο ουρανό θα αντικρίσεις και, μάλιστα, ολάκερο! Με άλλα λόγια, τον ίδιο ουρανό κοιτάμε όλοι μας. Με μια ματιά μας μοναχά. Γιατί αφενός εκεί δεν δύναται να κάνει κουμάντο ο άνθρωπος, αφού δεν είναι πλασμένος για ουρανούς - λόγω της θνητής φύσης του. Μα αφετέρου ο ουρανός είναι πιο δίκιος από τη γη. Είναι κοινός για όλους, και για όλους ορατός. Και είναι λογικό, καθώς ο Κύριος, ο Δημιουργός, όπως θέλετε πέστε το, δεν κατοικεί στη γη αλλά στα ουράνια... N. | 15η Ιουλ. 2018 | Ημερολόγιο

Όταν ένα αστέρι πεθαίνει  (ναι, ακόμα και τα άστρα πεθαίνουνε),  γεννιέται ένας άνθρωπος. Κι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος,  γεννιέται ένα αστέρι. Και κάπως έτσι υπάρχει ο Πάνω  και ο Κάτω Κόσμος μας. Σ' ένα αδιάλειπτο αλισβερίσι.  Αλισβερίσι σκόνης, θα 'λεγα.  Σκόνης αστρικής. Και χωμάτινης... Ημερολόγιο | 13.07.22

     Η ζωή είναι παντού... Είναι γύρω μας, δίπλα μας, πάνω μας, μέσα μας... Σε κάθ' ανάσα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε κίνηση, σε κάθ' ανάγκη... Είναι στο σύννεφο που σου χαμογελά, μα και σε κείνο το θλιμμένο που κατσουφιασμένα σε κοιτάζει... Σε κάθε πέταγμα πουλιού, σε κάθε άνοιγμα μπουμπουκιού, σε κάθε άρωμα ανθού, σε κάθ' αγκάθι... Είναι στα μάτια του σκυλιού που σε κοιτάν' κατάματα, στης γάτας το γουργουρητό, και στου φιδιού τον συριγμό... Είναι στο κλάμα τ' ουρανού, στον θυμό του Δημιουργού... Στο θαύμα, στο χαμόγελο το δικό σου, το δικό μου, του παππού, του παιδιού... Είναι στο κλάμα, στο γέλιο, στον θυμό, στην ευτυχία, στο πάθος, στο λάθος... Είναι στο ψέμα, στον πόνο, στην αδικία, στην ψευτιά, στην προδοσία... Μα και στην αλήθεια είναι, στην φροντίδα, στην ελπίδα... Στα χείλη που κουνιούνται ακόμα, στη φωνή που βγαίνει και σου μιλά... Στο χέρι που γράφει, στο μυαλό που παράγει... Στο δέρμα το απαλό, στη μυρωδάτη σάρκα... Στην ουλή, στην πληγή... Σ