Colette

 

Amy Lowell (1874-1925),  Source AMY LOWELL ΑΠΟΥΣΙΑ Άδειο το φλιτζάνι μου απόψε, Κι είν’ οι μεριές του στεγνές και κρύες, Καθώς το χαϊδεύει τ’ ολόδροσο αεράκι που Αθώρητα μπαίνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Κενό και άδειο, πάλλευκο λάμπει στο σεληνόφως. Γιομάτη η κάμαρα με την αλλόκοτη ευωδιά Που αναδύουν τα άνθη της γλυσίνας. Στου φεγγαριού λικνίζονται το φέγγος Κι ανάερα χτυπούν στης κάμαρας τον τοίχο. Μα το φλιτζάνι της καρδιάς μου παραμένει ατάραχο, Και αδειανό, και κρύο. Σαν έρθεις, κατακόκκινο Και σύγκορμα παλλόμενο Από αίμα ξεχειλίζει, Της καρδιάς αίμα προς πόση ολόδική σου· Με αγάπη να γεμίσεις το στόμα σου Και με τη γλυκόπικρη γεύση μιας ψυχής. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

τη σαμπάνια τη χύνει το σώμα σου και την πίνει το δικό μου το βογγητό σπάει τα κόκκαλα του ποτηριού σε χίλια κομμάτια του κολωνάτου ευτυχώς το άλλο που 'χει του βυζιού σου το σχήμα θέλω να το κρατήσω ενθύμιο εγώ στ' αυτί μου ψιθυρίζεις κι εγώ χαμογελώ   τέτοιοι είναι οι θάνατοι που τους φωνάζουνε μικρούς είναι που οι μικροί κρύβουν σε μια στιγμή την αιωνιότητα   notre petite mort c'est nous deux dans l'éternité θέλω τον μικρό τούτο θάνατο μαζί σου τώρα πάρε με πάρε με μαζί σου στην αιωνιότητα * Μικρό θάνατο λένε τον οργασμό στη Γαλλία.

Αυτή η γη, πάνω στην οποία γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα, δεν είναι ανοικτή ολάκερη για όλους. Όπως και λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή. Αλλά και λόγω του απροσπέλαστου δέους της φύσης, για το οποίο δεν είμαστε παρά μυρμηγκάκια από τα μικρότερα κι εμείς. Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη η ασημαντότητά μας που η ψυχή μας λειτουργεί με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε  απώθηση .  Ο ουρανός, όμως; Σε όποιο σημείο της γης κι αν σταθείς, τον ίδιο ουρανό θα αντικρίσεις και, μάλιστα, ολάκερο! Με άλλα λόγια, τον ίδιο ουρανό κοιτάμε όλοι μας. Με μια ματιά μας μοναχά. Γιατί αφενός εκεί δεν δύναται να κάνει κουμάντο ο άνθρωπος, αφού δεν είναι πλασμένος για ουρανούς - λόγω της θνητής φύσης του. Μα αφετέρου ο ουρανός είναι πιο δίκιος από τη γη. Είναι κοινός για όλους, και για όλους ορατός. Και είναι λογικό, καθώς ο Κύριος, ο Δημιουργός, όπως θέλετε πέστε το, δεν κατοικεί στη γη αλλά στα ουράνια... N. | 15η Ιουλ. 2018 | Ημερολόγιο

Όταν ένα αστέρι πεθαίνει  (ναι, ακόμα και τα άστρα πεθαίνουνε),  γεννιέται ένας άνθρωπος. Κι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος,  γεννιέται ένα αστέρι. Και κάπως έτσι υπάρχει ο Πάνω  και ο Κάτω Κόσμος μας. Σ' ένα αδιάλειπτο αλισβερίσι.  Αλισβερίσι σκόνης, θα 'λεγα.  Σκόνης αστρικής. Και χωμάτινης... Ημερολόγιο | 13.07.22

     Η ζωή είναι παντού... Είναι γύρω μας, δίπλα μας, πάνω μας, μέσα μας... Σε κάθ' ανάσα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε κίνηση, σε κάθ' ανάγκη... Είναι στο σύννεφο που σου χαμογελά, μα και σε κείνο το θλιμμένο που κατσουφιασμένα σε κοιτάζει... Σε κάθε πέταγμα πουλιού, σε κάθε άνοιγμα μπουμπουκιού, σε κάθε άρωμα ανθού, σε κάθ' αγκάθι... Είναι στα μάτια του σκυλιού που σε κοιτάν' κατάματα, στης γάτας το γουργουρητό, και στου φιδιού τον συριγμό... Είναι στο κλάμα τ' ουρανού, στον θυμό του Δημιουργού... Στο θαύμα, στο χαμόγελο το δικό σου, το δικό μου, του παππού, του παιδιού... Είναι στο κλάμα, στο γέλιο, στον θυμό, στην ευτυχία, στο πάθος, στο λάθος... Είναι στο ψέμα, στον πόνο, στην αδικία, στην ψευτιά, στην προδοσία... Μα και στην αλήθεια είναι, στην φροντίδα, στην ελπίδα... Στα χείλη που κουνιούνται ακόμα, στη φωνή που βγαίνει και σου μιλά... Στο χέρι που γράφει, στο μυαλό που παράγει... Στο δέρμα το απαλό, στη μυρωδάτη σάρκα... Στην ουλή, στην πληγή... Σ

     Χθες βράδυ, με πλησίασε ένα τζάνκι, 18 με το ζόρι, σκέφτηκα. Παλικάρι καλότροπο το σύγκοψα κι είχε το βλέμμα του χαμένο, καλά κρυμμένο κάτω από την τρεμάμενη αγριάδα του. Μα εγώ το είδα, δε με ξεγέλασε. Νωχελικό το παλικάρι και νευρικό την ίδια ώρα. Σε ποια πραγματικότητα ζω;, σάμπως και ούρλιαζε με τη σιωπή του. Σ’ αυτήν ή σε κείνη την άλλη; Ντιπ για ντιπ χαμένο. Και θλιμμένο το παλικάρι μου, το φώναζε όλο το κορμί του. Δεν το φοβήθηκα – ο φόβος του ξεπερνούσε, καθώς φαίνεται, τον δικό μου. Νόμιζα πως κάτι ήθελε να μου ζητήσει, λεφτά, φαΐ, τσιγάρο. Περίμενα να μου μιλήσει. Τίποτα. Λοιπόν;, το ρωτάω διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Λοιπόν τι;, μου απαντάει. Γιατί ήρθες και στάθηκες εδώ απέναντί μου; Θες βοήθεια; Δεν αισθάνεσαι καλά μήπως; Δε μου απαντάει. Μένει να με κοιτά ώρα καμπόση. Κι ύστερα, μη φοβάσαι, μου αποκρίνεται. Μια αγκαλιά… ήταν το ψέλλισμά του. Κι έβαλε τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, ένα πράμα. Το κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα έκπληκτη. Κι έπειτα, δίχως δεύτερη σκέψη,

Γη που ξεσπάς σε μιαν ανελέητη ανθοφορία Ήλιε που είσαι ατόφια γενναιόδωρος Πλάσματα γενναία που εξέρχεστε της χειμερίας νάρκης Και πουλιά που δε σας φοβίζει το άπειρο Άνθρωπε φύλλο εσύ γιομάτο φλέβες άλικες Αίμα που ζωντανή την αντλία της μήτρας κρατάς Μάη επαναστάτη                          που γεννάς το ανέσπερο! Photo by Nicoletta Simonos

Και είναι που ξεχνώ ν' ανοίξω τα παράθυρα Και τ' όνειρο που δεν τ' ακούω Και είναι σαν να ψάχνουν μες στα άχυρα Τα δυο τα χέρια μου που παρακούω Σαν μου μιλούν για την αγάπη σου Κι εσύ μου λες για τα ταξίδια του μυαλού σου Για το παλτό που πάλιωσε πάνω στο σώμα σου Για το γαμώτο τ' άδικου Θεού σου Κι εγώ γελάω με την τύχη που μου έλαχε Που με χαιρέτησε βουβά μια κάποια νύχτα Μ' άφησε μες στο αίμα μου να πνίγομαι Κι ούτε που να μου πει μια καληνύχτα   Ήταν που έζησα για σένα και για μένανε Ήταν που έσβησα τα φώτα πριν με πάρει Κείνο το σύννεφο που πάντοτε μου έταζε Πως θα με πάει να γνωρίσω το φεγγάρι Κι εσύ μου λες για τα ταξίδια του μυαλού σου Για το παλτό που πάλιωσε πάνω στο σώμα σου Για το γαμώτο τ' άδικου Θεού σου Σαν μου μιλούν για την αγάπη σου Τα δυο τα χέρια μου που παρακούω Και είναι σαν να ψάχνουν μες στα άχυρα Και τ' όνειρο που δεν τ' ακούω Και είναι που ξεχνώ ν' ανοίξω τα παράθυρα Μίλα μου, αγάπη μου, πώς να ακούσω τη σιωπή μου Φέρε μου,

Εισβολές εισβολές Όλεθρος όλεθρος Πόλεμος Παιδί νεκρό Όχλος μαινόμενος Κι άλλο παιδί νεκρό Κι άλλο παιδί Κι άλλο νεκρό Όχλος μαινόμενος Εισβολές εισβολές Όλεθρος όλεθρος Μαχαίρι φαρμάκι καρφί Ένδεια πείνα   Προπηλακισμοί Όχλος μαινόμενος Εκτοπισμός πρόσφυγες Βιασμοί Βόμβα ρουκέτα θάνατος Αί μα αν θρώ που ρουφηγμένο από άνθρωπο Κι όλο το μαύρο του ντουνιά δε φτάνει για να καλύψει την αχρηστία σου Κι όλο το άσπρο του ντουνιά δε φτάνει για να ξεπλύνει την ντροπή σου ρε συ άνθρωπε   Τα δέντρα τα πουλιά θυμώνουνε μαζί σου Νύχτες αφέγγαρες Μέρες ανήλιαγες πλέον Θυμώσανε μαζί σου ως και οι φωτοδότες μας Στο σκότος σου τώρα κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου Στο σκότος σου τώρα θάψε βαθιά την επίπλαστη ευτυχία σου την ψεύτικη ζωή σου την υποκριτική ηθική και ηθικολογία σου Και κλάψε όπως γέλασε Ναι εσύ ρε συ άν θρω πε Καληνύχτα παιδί μου Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ Ν.

José Martí (1853-1895) ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ   ΚΑΛΛΙΕΡΓΩ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΛΕΥΚΟ Καλλιεργώ ένα τριαντάφυλλο λευκό τον Ιούλη όπως και τον Γενάρη ο φίλος ο ειλικρινής για να το πάρει που μου τείνει το χέρι του τ' αληθινό. Και για κείνον τον σκληρό που μου ξεσκίζει την καρδιά με την οποία ζω, ούτε γαϊδουράγκαθα μήτε τσουκνίδες καλλιεργώ· καλλιεργώ ένα τριαντάφυλλο λευκό. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Pierre Reverdy (1889-1960) PIERRE REVERDY ΑΡΓΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ Είμαι σκληρός Είμαι τρυφερός Κι έχασα τον καιρό μου Να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι Να κοιμάμαι περπατώντας Παντού απ’ όπου πέρασα Βρήκα την απουσία μου Δεν είμαι πουθενά Παρά μέσα στο τίποτα μονάχα Μα κουβαλώ κρυμμένο στο μέρος το ψηλότερο των σπλάχνων μου Στο μέρος όπου ο κεραυνός τόσο συχνά χτυπάει Μια καρδιά όπου η κάθε λέξη έχει αφήσει την πληγή της Κι απ’ το παραμικρό της σάλεμα στραγγίζει η ζωή μου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Αλωνάκι της ποίησης

Attilio Bertolucci (1911-2000) ATTILIO BERTOLUCCI ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΟ ΛΕΥΚΟ Για σένανέ θα κόψω το ύστατο ρόδο του κήπου, το ρόδο κείνο το λευκό που με την πρώτη ανθίζει την ομίχλη. Μέχρι χτες τις αδηφάγες μέλισσες μουσαφιραίες είχε, μα είν’ ακόμα τόσο γλυκό που να ριγεί σου κάνει την καρδία. Είν' το πορτρέτο σου στην ηλικία των τριάντα, αφηρημένη ελαφρώς, όπως θα είσαι τότε σε κείν' την ηλικία. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σου κρατάω το χέρι και ξέρω πως αν το αφήσω δεν θα πέσει. Το κρατάω όμως γιατί το θέλω εγώ. Διασχίζουμε main dans la main τη ζωή σα να 'ναι το σοκάκι που στις 3 τα ξημερώματα καθόλου συνετοί και νηφάλιοι                                    κατηφορίζουμε εγώ ξυπόλητη κι εσύ ξαναναμμένος.

η αγάπη αρχίζει με άλφα και τελειώνει με ήττα την ήττα του εγωισμού και μπορεί το σημαίνον να ολοκληρώνεται με ήττα για το σημαινόμενο, ωστόσο, τούτη η ήττα  δεν είναι άλλη από την αρχή: τη μεγαλύτερη νίκη μας - σ' αγαπώ πα να πει ηττήθηκα μεγάλο, σου λέω, σπουδαίο πράγμα.

Τέτοιες μέρες, όλοι διατείνονται ότι θα κάνουν τον απολογισμό της απερχόμενης χρονιάς. Κι εγώ νιώθω έξω από τα νερά μου, σαν να είμαι αλλόκοσμη ένα πράμα. Γιατί εμένα ούτε που μου περνά από το μυαλό. Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρόκειται για μια λέξη που δε μου είναι συμπαθής. Δε μου λέει τίποτα, για την ακρίβεια. Όποιος θέλει να απολογηθεί, ας πάει στο δικαστήριο. Εκτός κι αν δικάζει ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί μάλλον περί αυτού πρόκειται. Προσωπικά, δεν τα πάω καλά ούτε με τα δικαστήρια, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, τους αριθμούς - τα χρήματα. Αλλά, κι από την άλλη, δεν πιστεύω στο μοίρασμα του χρόνου. Αυτό είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Ο χρόνος κυλά σαν το νερό, πετά σαν τον αέρα, σε ροή ενιαία και ακατάπαυστη. Κι εμείς, ο καθένας μας, έχουμε μια χρονική αρχή κι ένα χρονικό τέλος. Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πρέπει ντε και καλά να βάζει στόχους με τρόπο ψυχαναγκαστικό (όπως πρέπει και να σκέφτεται θετικά και άλλα του σειρμού lifestyle κόλπα) και να τους πραγ

Είδα στον ύπνο μου πουλιά, κι εγώ πουλί μαζί τους πως πέταγα εκεί ψηλά, πάνω από γη και θάλασσα, μ’ αν και πουλί σκεφτόμουνα πως τη ζωή μου χάλασα. Στον ύπνο ίδιες σκέψεις με τον ξύπνιο, ίδια κι η αχλή τους…   …που κοσκινίζει τ’ άγουρο και δένει κόμπο τ’ ώριμο. Πώς πέρασαν τα χρόνια! Ο χρόνος είν’ αμείλικτος, έχει το πάνω χέρι, το ξέρει· και προχωρά αμίλητος. Άλλωστε τι να πει, το ξέρουμε καλά, το έργο είναι γνώριμο. Γεννιόμαστε και ζούμε σάμπως και τέλος δεν υπάρχει. Είμαστε άτρωτοι μες στην αφέλεια και το θράσος μας, κι είναι η αναβλητικότητα στα σίγουρα ο άσσος μας που αποδεικνύει πως η αθανασία τη ζωή μας άρχει. Ώσπου μια μέρα, σα θα’ χουμε τον βίο μας σχεδόν ξοδέψει, κι αρχίσει αργά να μας κτυπά την πόρτα η σοφία, όλα καθαρά θε να φανερωθούν, και δικαιολογία καμία. Τέτοια σπατάλη πώς! Ο χρόνος στο ταψί μάς έχει χορέψει. Και τότε κλαις τα χρόνια που χαθήκαν και πράματα που τώρα πια δε δύνανται να γίνουν. Ποτέ δεν σκέφτηκες πόσο πονάει η ζωή. Με κλάμα σ’ αυτήν ήρθαμε! Δε δέχτηκες πο

Κάποτε κάποιο βρέφος χόρταινε με την άχνα των ζώων του στάβλου. Αγαλλιαζόταν που 'νιωθε ζεστασιά, φροντίδα, θαλπωρή από ζώα κι από ανθρώπους. "Φυσικά και θα τους πάρουμε τα δώρα τους. Να μη νιώσουν τα παιδιά μας Χριστούγεννα;", ακούστηκε ο γονιός. Και κάπως έτσι ξεκινά η πορεία προς τον υλισμό. Και κάπως έτσι ξεκινά η πορεία προς της ουσίας την απαξίωση. Ανθρώπινα πράματα. Και το παιδί δε χάνει την παιδικότητά του. Μα το παιδί χάνει την αθωότητά του. Μια μπάλα, μια κούκλα, θέλω να δωρίσω στο παιδί εκείνο που θα την εκτιμήσει σαν θείο δώρο στη ζωή του και θα πάρει μια χαρά ίσαμε το σύμπαν όλο. Γιατί τούτο το παιδί να περάσει αναγκάστηκε με επιτυχία την πορεία του προς την ουσία των πραγμάτων. Σε ένα τέτοιο παιδί θέλω να προσφέρω φέτος τα Χριστούγεννα το δώρο μου. Μια κούκλα δικιά μου παλιά και πολύτιμη από τα παιδικάτα μου. A German bisque doll from around 1900

Kofi Awoonor (1935-2013) KOFI AWOONOR ΠΡΟΣ ΜΙΑΝ ΑΥΓΗ ΝΕΑ Κάποιες φορές, τη μοίρα στο φύλλο διαβάζουμε το πράσινο με τα δάχτυλα το λείο θωπεύουμε πολύτιμο ξύλο των πανάρχαιων δέντρων μας· κάποιες φορές, και το ηλιοβασίλεμα ακόμα σαστίζει, καθώς αναζητάμε τα νήματα που κινάν προς τα εμπρός τα σύννεφα, τον συνδυασμό εκείνο των χρωμάτων με τους πολλαπλούς σχεδιασμούς που ο εν αρχή καλλιτέχνης εναρμονίως συνταίριαξε Πήραν και πάλι να χορεύουν στους δρόμους οι γέλωτες οι παιδικοί αντηχούν μες στο σπίτι Στην ακροθαλασσιά, τα σύνωρα χαλάσματα από τις τελευταίες καταιγίδες τον πλούτο θυμίζουν των προγόνων λεηλατημένο υπεξαιρούμενο ενεχυριασμένο από κάποιον προπάππο απερίσκεπτο που σαν λόρδος ζούσε και τις επερχόμενες γενιές οδήγησε στην απόγνωση και τον αφανισμό * Μα ποιος λέει πως τελείωσε ο χρόνος μας πως ο φερετροποιός κι ο νεκροθάφτης είναι ήδη σε συνεννόηση ή πως οι ιεροκήρυκες πήραν να αερίζουν τα ράσα τους κι η χορωδία μαζί με τους τυμπανιστές αρχίνησαν τις πρόβες; Όχι· όπου ο σκώληκας τ

  Alda Merini (1931-2009) ALDA MERINI Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΜΑΖΕΥΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ Ο Ποιητής τους πόνους μαζεύει και τα χαμόγελα και τ’ ακουμπά μαζί μ’ όλες του τις μέρες σ’ ένα χέρι απλωμένο για να δίνει, σ’ ένα χέρι που συγχωρεί γιατί του Θεού βλέπει την καρδία. Μα η πόλη είναι θλιμμένη γιατί κανείς δε σκέφτεται πως τα άνθη του Ποιητή θάλλουν για να ζούνε περισσότερο μέσα στης χάριτος τους στενάχωρους δρόμους. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Louis Calaferte (1928-1994) LOUIS CALAFERTE ΠΟΙΗΜΑ Μισήστε όποιον δεν ανήκει στη φυλή σας. Μισήστε όποιον δεν έχει την πίστη σας. Μισήστε όποιον δεν ανήκει στην ίδια με σας κοινωνική θέση. Μισήστε, μισήστε και μισητοί θα καταντήσετε. Του μίσους έπεται η σταυροφορία. Είτε θα σκοτώσετε είτε θα σκοτωθείτε. Όπως και να ’χει, θα ’στε εσείς του μίσους σας τα θύματα. Ο κανόνας έχει ως εξής: Δεν δύναται κανείς να ’ναι μονάχος του ευτυχής. Αν ο πλησίον σας δεν είναι ευτυχισμένος, ούτε κι εσείς θα είστε ευτυχείς, Αν ο πλησίον σας δεν έχει μέλλον, μέλλον δεν θα ’χετε ούτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας ζει μες στην πίκρα, μέσα στην πίκρα θα ζείτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας δεν αγαπιέται δεν θ’ αγαπιέστε ούτε κι εσείς. Ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς, ή τίποτα. Aνέπαφη αφήνει την αιωνιότητα τού εγωισμού σας το καταφύγιο. Αν ο πλησίον σας δεν υπάρχει, δεν υπάρχετε ούτε κι εσείς. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

     Ένας κατιφές φύτρωσε, μάλλον χθες, στο πουθενά. Αδέσποτος και άστεγος, μαγκούφης, ένας ερημίτης με το ζόρι είν’ ο μικρός μου ο κατιφές, ο σχεδόν αγέννητος. Ίσα που ξεπροβάλλει μέσα απ’ το χώμα ολόχαρος και όλο χάρη με δυο κλωναράκια τόσα δα, σαν ματάκια περίεργα και πονηρά πάνω απ’ την επιφάνεια της γης να κοιτάζουν· πάνω από τη γη ετούτη, την απύθμενη αγκάλη, που, αργά ή γρήγορα -σ’ αντίθετη γέννησης φορά-, όλα τελεσίδικα και ανεπιστρεπτί στα έγκατά της τα οδηγεί και τα αλέθει…      Ποιος άραγε να ξέρει από ποιανού τον κήπο έκλεψε τ’ αγέρι ή μια μέλισσα τον σπόρο του. Τον ταξίδεψε μες στους αιθέρες, πάνω από φυτά ολάνθιστα κι ανάμεσα σε σμήνη εντόμων, και τον έριξε εδώ χάμω… Κι εγώ είχα την τύχη να τον δω και να τον διακρίνω!      Την ίδια τύχη που είχε κι αυτός ο κατιφές μου ο θαρρετός να πέσει μέσα σε χώμα γόνιμο! Και να σου τώρα δυο φυλλαράκια, σαν κέρινης καρδιάς φύλλα ή χάρτινης βαρκούλας πρασινωπά πανιά, δειλά να ξεπροβάλλουν μες στης φύσης το οικείο και το άγνωστο μαζί.   

Τις σφαίρες σας σκοτώστε Τα δίκαννά σας πνίχτε τα στον ποταμό Το μαχαίρι μπήξτε στη ματσίλα σας τη φονική Και πάτε τα παιδιά στην παιδική χαρά να παίξουν Δώστε το φιλί της ζωής στις γυναίκες Τα χέρια κάντε τα αγκαλιά, όχι θηλιά τα χέρια!   Το κεφάλι σας ανοίξτε Ναι, το κεφάλι σας Να ρίξω μέσα άνθη λεμονιάς, λίγο τριαντάφυλλο γλυκό και  το Μονόγραμμα του Ελύτη   Πότε θα καταλάβετε, λοιπόν πότε, λοιπόν, θα καταλάβετε πως δεν είστε θεοί πως δεν είστε θεοί αλλά τέρατα;

Τα ψάρια με τα οποία γέμισε ο Κύριος -το θάμα Του ποιώντας- τα άδεια τα καλάθια των άτυχων ψαράδων εν τέλει δε φαγώθηκαν Ξέμειναν στη στεριά με τους αλαλαγμούς τους τους βουβούς στην βραγχιακή εγκλωβισμένους τη φαρέτρα να κουβαλάν' και κείνα σαν τον Κύριό τους στις πλάτες τον σταυρό τους σπαρταρώντας μα ζώντα: και τούτο είναι το θάμα.

Μελαγχολία Κυριακής: η δύσπνοια το σφίξιμο στο στέρνο της βδομάδας Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου Και ασυννέφιαστη της μοιάζεις πάλι, Κυριακή με τα υγρά του σούρουπου ματόκλαδά σου Που έχει πάντα συννεφιά Χριστέ και Παναγιά μου η καρδιά μου.

Νύχτα αστερόεσσα, ν' ανάψεις, έλα, το κερί του ποιητή του δρόμου. Ψυχή βαθιά ο φουκαράς, εσένα καρτερά, να 'ρθεις να τον φωτίσεις. Για την αγάπη γράφει τούτος δω, γι' αυτή την άγνωστη για τους ανθρώπους. Γράφει στα πεζοδρόμια απαγγέλλει  και στις γωνίες, στις πλατείες, στο μετρό,  έξω από τα μαγαζιά με κόσμο πολύ φορτωμένα  με τσάντες γεμάτες τα χέρια. Να τον εκεί σε μια γωνιά τον φουκαρά, τον ποιητή του δρόμου. Τον ακούει κανείς; Μα φυσικά,  τον ακούνε τόσο όσο ακούνε κι οι άνθρωποι  όταν μιλάει η αγάπη. Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης. - Μη μου λυπάσαι που τους βλέπεις να την τσαλαπατούν.  - Μαραζώνω γιατί γνωρίζω πως έτσι θε να πορεύεται η αγάπη μια ζωή. Εσύ κοιτάς από ψηλά, εξωραΐζεις και ελπίζεις, περιστέρα μου καλή, πιστή συντρόφισσά μου. Ενώ εγώ;  Τι είμαι γω ο φουκαράς;  Ένας ποιητής του δρόμου... Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης!

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ MERRIT MALLOY  (1950, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ – )  Σαν πεθάνω, δώσε ό,τι θα ’χει μείνει από μένα στα παιδιά και στους γέρους που καρτερούν τον θάνατο. Κι αν αισθανθείς την ανάγκη να κλάψεις, κλάψε για τον αδελφό εκείνο που πορεύεται στο πλάι σου. Κι όταν θα με χρειάζεσαι, να παίρνεις κάποιον αγκαλιά και να του προσφέρεις ό,τι σε μένα να προσφέρεις θα ’θελες. Θέλω να σου αφήσω κάτι, κάτι καλύτερο από λόγια και ήχους. Να μ’ αναζητάς στους ανθρώπους που γνώριζα ή αγαπούσα, κι αν δεν μπορείς να μ’ αποχωριστείς, τουλάχιστον άσε με να ζω μέσα στο βλέμμα σου και όχι στο μυαλό. Θα μ’ αγαπήσεις καλύτερα αν αφήνεις τα χέρια ν’ αγγίζουν άλλα χέρια, αν αφήνεις λεύτερα τα παιδιά που ’χουν ανάγκη τη λευτεριά τους. Δεν πεθαίνει η αγάπη, μόνο οι άνθρωποι. Αφού, λοιπόν, το μόνο που θα ’χει μείνει από μένα είναι η αγάπη, μη με κρατήσεις: δώσε με. Από τη συλλογή My Song for Him Who Never Sang to Me (1975) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Τ ο Κόσκινο

  Source: https://www.illuminatedcourses.com/theheartofrumispoetry JALAL-UD-DIN BALKHI-RUMI  [1] ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ Όταν πεθάνω όταν μέσα στο φέρετρο εξέλθω ποτέ να σκεφτείς δεν πρέπει πως φεύγω απ’ τον κόσμο μην κλάψεις μη θρηνήσεις μήτε να λυπηθείς μες στο τέρας δεν πέφτω της αβύσσου όταν το λείψανό μου δεις να μεταφέρουν μην κλάψεις για το φευγιό μου δε φεύγω στην αγάπη φτάνω την αιώνια όταν στον τάφο με αφήσεις μην πεις αντίο θυμήσου πως ο τάφος δεν είναι παρά μια κουρτίνα που πίσω κρύβει τον παράδεισο θα με δεις μονάχα στον τάφο να κατεβαίνω τώρα κοίτα με ν’ ανασταίνομαι πώς μπορεί να υπάρχει τέλος όταν ο ήλιος δύει και το φεγγάρι χάνεται από τον ουρανό; μοιάζει με το τέλος με ηλιοβασίλεμα μοιάζει μα στην πραγματικότητα είν’ η αυγή όταν ο τάφος μέσα του σε κλείσει τότε είναι που ελευθερώνεται η ψυχή έχεις δει ποτέ σπόρο στη γη να πέφτει και μια νέα να μη φυτρώνει ζωή; γιατί να αμφιβάλλεις ότι φυτρώνει κι ο σπόρος που λέγεται άνθρωπος; έχεις δει ποτέ κουβά να κατεβαίνει στο πηγάδι και ν

Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Σε ικευτέουν οι γέροι, οι νέοι, τα παιδιά τα δέντρα, τα φυτά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν τα ζώα τα έρμα τα δεμένα τα σκυλιά που  στωικά θωρούσανε τον θάνατο να τους τυλίγει Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Το χώμα σε εκλιπαρεί Βρέξε τα χείλη της αγάπης μου Σκούπισε από το μέτωπό της τον ιδρώτα "Ό,τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά"  καλά δε λέω, Μάτση μου γλυκιά  αγαπημένη Βρέξε, Θεέ μου, βρέξε, να χαρείς Τα σύννεφα παρακαλώ μα τουφεκίζω Τη φωτιά των εγκλημάτων να θανάτωσω μια για πάντα επιθυμώ Σαν πυροσβέστης κατάκοπος κι ακάματος που κλαίει με λυγμούς μάχοντας  με τον όλεθρο - κράτα γερά, καλέ μου Πονώ, αγάπη μου, πονώ Οι κραυγές  τα πονεμένα μ' απόγνωση ζωγραφισμένα πρόσωπα του κόσμου με στοιχειώνουν Παραμιλώ, καρφί μες στην καρδιά κάθε ζεματιστή πευκοβελόνα Παραμιλώ, μα να σου μια ελιά σαν ήλιος  λαμπαδιάζει σαν ήρωας λεβεντονιός αιωνόβιο δεντρό με παίρνει αγκαλιά και μου μιλά παρήγορα, γλυκά "Καρδι

Christopher Logue (1926-2011) Source: https://richardawarren.files.wordpress.com/2016/12/logue-in-youth.jpg CHRISTOPHER LOGUE ΠΡΟΟΙΜΙΟ Δυο ασβεστολιθικές πλάκες στηρίζουν τον αιγαιοπελαγίτικο κόσμο. Η μεγάλη της Ανατολίας συνεχίζει να απλώνεται επίπεδη, Αλλά μισός αιώνας πέρασε, μέσα από μάτια σιωπηλά:              «Άβε!». Ο Θεός κοίταζε την πλάκα να υποχωρεί, ώσπου Μονάχα το πάνω μέρος της και των βουνών της οι κορφές να βρίσκονται ακόμα Πάνω από τη θάλασσα του αδελφού Του, του Θεού Ποσειδώνα:              «Και τούτο, θα τ’ ονομάσω Ελλάδα. Κι αυτά, το Αρχιπέλαγός Tης», είπε Εκείνος. Έπειτα στράφηκε Ν’ αφουγκραστεί τον Απόλλωνα και τις Εννέα να ερμηνεύουν τη Δημιουργία, από του Τραπεζοειδούς Κόλπου την σκηνή.               Εισέρχονται. Λαμβάνουν θέση. Υποκλίνονται. Ο Κύριος του Φωτός και της Σμίνθης τούς δίνει τον τόνο.               Κι ύστερα τραγουδούν:               «Στην αρχή δεν υπήρχε Αρχή,               Και στο τέλος, δεν υπήρχε Τέλος…». Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημ