Περί απολογισμού εν όψει του νέου έτους

Τέτοιες μέρες, όλοι διατείνονται ότι θα κάνουν τον απολογισμό της απερχόμενης χρονιάς. Κι εγώ νιώθω έξω από τα νερά μου, σαν να είμαι αλλόκοσμη ένα πράμα. Γιατί εμένα ούτε που μου περνά από το μυαλό. Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρόκειται για μια λέξη που δε μου είναι συμπαθής. Δε μου λέει τίποτα, για την ακρίβεια. Όποιος θέλει να απολογηθεί, ας πάει στο δικαστήριο. Εκτός κι αν δικάζει ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί μάλλον περί αυτού πρόκειται. Προσωπικά, δεν τα πάω καλά ούτε με τα δικαστήρια, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, τους αριθμούς - τα χρήματα. Αλλά, κι από την άλλη, δεν πιστεύω στο μοίρασμα του χρόνου. Αυτό είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Ο χρόνος κυλά σαν το νερό, πετά σαν τον αέρα, σε ροή ενιαία και ακατάπαυστη. Κι εμείς, ο καθένας μας, έχουμε μια χρονική αρχή κι ένα χρονικό τέλος.

Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πρέπει ντε και καλά να βάζει στόχους με τρόπο ψυχαναγκαστικό (όπως πρέπει και να σκέφτεται θετικά και άλλα του σειρμού lifestyle κόλπα) και να τους πραγματοποιεί σε χρονικώς καθορισμένα πλαίσια, πρέπει να κάνει τούτο και το άλλο, πρέπει να προλάβει να κάνει τούτο και το άλλο, να σπουδάσει, να βρει μια προσοδοφόρα και σίγουρη εργασία και να ανεβαίνει τη σκάλα της "επιτυχίας", να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια, να αγοράσει αμάξι, σπίτι και εξοχικό, να κάνει ταξίδια, να γίνει επιτυχημένος (πάντα σε σχέση με την απόκτηση οικονομικού κέρδους), κι όλα τούτα με μια δόση υπερβολής και επίδειξης στην περίπτωση της δικής μας κοινωνίας, και όλα τούτα συνοδευόμενα από ένα "πρέπει", και σπανίως από ένα "θέλω". Εάν δέ γεννηθεί, παραδείγματος χάρη, (καθώς μας δασκαλεύουν σύγχρονοι "μέντορες" και "leaders") φτωχός και πεθάνει φτωχός, πα να πει ότι απέτυχε στη ζωή του.

Και για να επανέλθω στον αρχικό προβληματισμό μου, μου φτάνουν τα δικά μου προβλήματα και οι δικοί μου ψυχαναγκασμοί για να έχω να προσθέτω κι άλλους έξω από εμένα. Δε με αφορούν, λοιπόν, οι απολογισμοί. Η ζωή είναι ένα φευγάτο χάδι του ανέμου. Μια ανάσα λειψή. Τόσο μας χωρίζει από τον βέβαιό μας θάνατο. Τώρα είμαστε και το επόμενο λεπτό δεν είμαστε. Κι αν βλάψαμε ή δεν αγαπήσαμε στο παρελθόν (κι όχι στον χρόνο που φεύγει), ας φροντίσουμε να μην ξαναβλάψουμε και να αγαπήσουμε στο μέλλον (κι όχι στον χρόνο που έρχεται), και τον συνάνθρωπο και τον εαυτό μας.