Ο ποιητής του δρόμου

Νύχτα αστερόεσσα,
ν' ανάψεις, έλα, το κερί
του ποιητή του δρόμου.
Ψυχή βαθιά ο φουκαράς,
εσένα καρτερά,
να 'ρθεις να τον φωτίσεις.
Για την αγάπη γράφει τούτος δω,
γι' αυτή την άγνωστη για τους ανθρώπους.

Γράφει στα πεζοδρόμια απαγγέλλει 
και στις γωνίες, στις πλατείες, στο μετρό, 
έξω από τα μαγαζιά με κόσμο πολύ φορτωμένα 
με τσάντες γεμάτες τα χέρια.

Να τον εκεί σε μια γωνιά
τον φουκαρά,
τον ποιητή του δρόμου.
Τον ακούει κανείς;
Μα φυσικά, 
τον ακούνε τόσο όσο ακούνε
κι οι άνθρωποι 
όταν μιλάει η αγάπη.

Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης.

- Μη μου λυπάσαι που τους βλέπεις να την τσαλαπατούν. 
- Μαραζώνω γιατί γνωρίζω πως έτσι θε να πορεύεται η αγάπη μια ζωή. Εσύ κοιτάς από ψηλά, εξωραΐζεις και ελπίζεις, περιστέρα μου καλή, πιστή συντρόφισσά μου.
Ενώ εγώ; Τι είμαι γω ο φουκαράς; Ένας ποιητής του δρόμου...

Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τον γιο που δεν έχω

Καλοκαίρι

1974, Το μαύρο καλοκαίρι