Colette

Louis Calaferte (1928-1994) LOUIS CALAFERTE ΠΟΙΗΜΑ Μισήστε όποιον δεν ανήκει στη φυλή σας. Μισήστε όποιον δεν έχει την πίστη σας. Μισήστε όποιον δεν ανήκει στην ίδια με σας κοινωνική θέση. Μισήστε, μισήστε και μισητοί θα καταντήσετε. Του μίσους έπεται η σταυροφορία. Είτε θα σκοτώσετε είτε θα σκοτωθείτε. Όπως και να ’χει, θα ’στε εσείς του μίσους σας τα θύματα. Ο κανόνας έχει ως εξής: Δεν δύναται κανείς να ’ναι μονάχος του ευτυχής. Αν ο πλησίον σας δεν είναι ευτυχισμένος, ούτε κι εσείς θα είστε ευτυχείς, Αν ο πλησίον σας δεν έχει μέλλον, μέλλον δεν θα ’χετε ούτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας ζει μες στην πίκρα, μέσα στην πίκρα θα ζείτε κι εσείς, Αν ο πλησίον σας δεν αγαπιέται δεν θ’ αγαπιέστε ούτε κι εσείς. Ο κόσμος είμαστε όλοι εμείς, ή τίποτα. Aνέπαφη αφήνει την αιωνιότητα τού εγωισμού σας το καταφύγιο. Αν ο πλησίον σας δεν υπάρχει, δεν υπάρχετε ούτε κι εσείς. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

     Ένας κατιφές φύτρωσε, μάλλον χθες, στο πουθενά. Αδέσποτος και άστεγος, μαγκούφης, ένας ερημίτης με το ζόρι είν’ ο μικρός μου ο κατιφές, ο σχεδόν αγέννητος. Ίσα που ξεπροβάλλει μέσα απ’ το χώμα ολόχαρος και όλο χάρη με δυο κλωναράκια τόσα δα, σαν ματάκια περίεργα και πονηρά πάνω απ’ την επιφάνεια της γης να κοιτάζουν· πάνω από τη γη ετούτη, την απύθμενη αγκάλη, που, αργά ή γρήγορα -σ’ αντίθετη γέννησης φορά-, όλα τελεσίδικα και ανεπιστρεπτί στα έγκατά της τα οδηγεί και τα αλέθει…      Ποιος άραγε να ξέρει από ποιανού τον κήπο έκλεψε τ’ αγέρι ή μια μέλισσα τον σπόρο του. Τον ταξίδεψε μες στους αιθέρες, πάνω από φυτά ολάνθιστα κι ανάμεσα σε σμήνη εντόμων, και τον έριξε εδώ χάμω… Κι εγώ είχα την τύχη να τον δω και να τον διακρίνω!      Την ίδια τύχη που είχε κι αυτός ο κατιφές μου ο θαρρετός να πέσει μέσα σε χώμα γόνιμο! Και να σου τώρα δυο φυλλαράκια, σαν κέρινης καρδιάς φύλλα ή χάρτινης βαρκούλας πρασινωπά πανιά, δειλά να ξεπροβάλλουν μες στης φύσης το οικείο και το άγνωστο μαζί.   

Τις σφαίρες σας σκοτώστε Τα δίκαννά σας πνίχτε τα στον ποταμό Το μαχαίρι μπήξτε στη ματσίλα σας τη φονική Και πάτε τα παιδιά στην παιδική χαρά να παίξουν Δώστε το φιλί της ζωής στις γυναίκες Τα χέρια κάντε τα αγκαλιά, όχι θηλιά τα χέρια!   Το κεφάλι σας ανοίξτε Ναι, το κεφάλι σας Να ρίξω μέσα άνθη λεμονιάς, λίγο τριαντάφυλλο γλυκό και  το Μονόγραμμα του Ελύτη   Πότε θα καταλάβετε, λοιπόν πότε, λοιπόν, θα καταλάβετε πως δεν είστε θεοί πως δεν είστε θεοί αλλά τέρατα;

Τα ψάρια με τα οποία γέμισε ο Κύριος -το θάμα Του ποιώντας- τα άδεια τα καλάθια των άτυχων ψαράδων εν τέλει δε φαγώθηκαν Ξέμειναν στη στεριά με τους αλαλαγμούς τους τους βουβούς στην βραγχιακή εγκλωβισμένους τη φαρέτρα να κουβαλάν' και κείνα σαν τον Κύριό τους στις πλάτες τον σταυρό τους σπαρταρώντας μα ζώντα: και τούτο είναι το θάμα.

Μελαγχολία Κυριακής: η δύσπνοια το σφίξιμο στο στέρνο της βδομάδας Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου Και ασυννέφιαστη της μοιάζεις πάλι, Κυριακή με τα υγρά του σούρουπου ματόκλαδά σου Που έχει πάντα συννεφιά Χριστέ και Παναγιά μου η καρδιά μου.

Νύχτα αστερόεσσα, ν' ανάψεις, έλα, το κερί του ποιητή του δρόμου. Ψυχή βαθιά ο φουκαράς, εσένα καρτερά, να 'ρθεις να τον φωτίσεις. Για την αγάπη γράφει τούτος δω, γι' αυτή την άγνωστη για τους ανθρώπους. Γράφει στα πεζοδρόμια απαγγέλλει  και στις γωνίες, στις πλατείες, στο μετρό,  έξω από τα μαγαζιά με κόσμο πολύ φορτωμένα  με τσάντες γεμάτες τα χέρια. Να τον εκεί σε μια γωνιά τον φουκαρά, τον ποιητή του δρόμου. Τον ακούει κανείς; Μα φυσικά,  τον ακούνε τόσο όσο ακούνε κι οι άνθρωποι  όταν μιλάει η αγάπη. Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης. - Μη μου λυπάσαι που τους βλέπεις να την τσαλαπατούν.  - Μαραζώνω γιατί γνωρίζω πως έτσι θε να πορεύεται η αγάπη μια ζωή. Εσύ κοιτάς από ψηλά, εξωραΐζεις και ελπίζεις, περιστέρα μου καλή, πιστή συντρόφισσά μου. Ενώ εγώ;  Τι είμαι γω ο φουκαράς;  Ένας ποιητής του δρόμου... Ποιητή του δρόμου, πόσο αλήθεια σ' αγαπώ. Ποιητή μου εσύ της αγάπης!

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ MERRIT MALLOY  (1950, Πενσυλβάνια, ΗΠΑ – )  Σαν πεθάνω, δώσε ό,τι θα ’χει μείνει από μένα στα παιδιά και στους γέρους που καρτερούν τον θάνατο. Κι αν αισθανθείς την ανάγκη να κλάψεις, κλάψε για τον αδελφό εκείνο που πορεύεται στο πλάι σου. Κι όταν θα με χρειάζεσαι, να παίρνεις κάποιον αγκαλιά και να του προσφέρεις ό,τι σε μένα να προσφέρεις θα ’θελες. Θέλω να σου αφήσω κάτι, κάτι καλύτερο από λόγια και ήχους. Να μ’ αναζητάς στους ανθρώπους που γνώριζα ή αγαπούσα, κι αν δεν μπορείς να μ’ αποχωριστείς, τουλάχιστον άσε με να ζω μέσα στο βλέμμα σου και όχι στο μυαλό. Θα μ’ αγαπήσεις καλύτερα αν αφήνεις τα χέρια ν’ αγγίζουν άλλα χέρια, αν αφήνεις λεύτερα τα παιδιά που ’χουν ανάγκη τη λευτεριά τους. Δεν πεθαίνει η αγάπη, μόνο οι άνθρωποι. Αφού, λοιπόν, το μόνο που θα ’χει μείνει από μένα είναι η αγάπη, μη με κρατήσεις: δώσε με. Από τη συλλογή My Song for Him Who Never Sang to Me (1975) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Τ ο Κόσκινο

  Source: https://www.illuminatedcourses.com/theheartofrumispoetry JALAL-UD-DIN BALKHI-RUMI  [1] ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ Όταν πεθάνω όταν μέσα στο φέρετρο εξέλθω ποτέ να σκεφτείς δεν πρέπει πως φεύγω απ’ τον κόσμο μην κλάψεις μη θρηνήσεις μήτε να λυπηθείς μες στο τέρας δεν πέφτω της αβύσσου όταν το λείψανό μου δεις να μεταφέρουν μην κλάψεις για το φευγιό μου δε φεύγω στην αγάπη φτάνω την αιώνια όταν στον τάφο με αφήσεις μην πεις αντίο θυμήσου πως ο τάφος δεν είναι παρά μια κουρτίνα που πίσω κρύβει τον παράδεισο θα με δεις μονάχα στον τάφο να κατεβαίνω τώρα κοίτα με ν’ ανασταίνομαι πώς μπορεί να υπάρχει τέλος όταν ο ήλιος δύει και το φεγγάρι χάνεται από τον ουρανό; μοιάζει με το τέλος με ηλιοβασίλεμα μοιάζει μα στην πραγματικότητα είν’ η αυγή όταν ο τάφος μέσα του σε κλείσει τότε είναι που ελευθερώνεται η ψυχή έχεις δει ποτέ σπόρο στη γη να πέφτει και μια νέα να μη φυτρώνει ζωή; γιατί να αμφιβάλλεις ότι φυτρώνει κι ο σπόρος που λέγεται άνθρωπος; έχεις δει ποτέ κουβά να κατεβαίνει στο πηγάδι και ν

Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Σε ικευτέουν οι γέροι, οι νέοι, τα παιδιά τα δέντρα, τα φυτά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν τα ζώα τα έρμα τα δεμένα τα σκυλιά που  στωικά θωρούσανε τον θάνατο να τους τυλίγει Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Το χώμα σε εκλιπαρεί Βρέξε τα χείλη της αγάπης μου Σκούπισε από το μέτωπό της τον ιδρώτα "Ό,τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά"  καλά δε λέω, Μάτση μου γλυκιά  αγαπημένη Βρέξε, Θεέ μου, βρέξε, να χαρείς Τα σύννεφα παρακαλώ μα τουφεκίζω Τη φωτιά των εγκλημάτων να θανάτωσω μια για πάντα επιθυμώ Σαν πυροσβέστης κατάκοπος κι ακάματος που κλαίει με λυγμούς μάχοντας  με τον όλεθρο - κράτα γερά, καλέ μου Πονώ, αγάπη μου, πονώ Οι κραυγές  τα πονεμένα μ' απόγνωση ζωγραφισμένα πρόσωπα του κόσμου με στοιχειώνουν Παραμιλώ, καρφί μες στην καρδιά κάθε ζεματιστή πευκοβελόνα Παραμιλώ, μα να σου μια ελιά σαν ήλιος  λαμπαδιάζει σαν ήρωας λεβεντονιός αιωνόβιο δεντρό με παίρνει αγκαλιά και μου μιλά παρήγορα, γλυκά "Καρδι

Christopher Logue (1926-2011) Source: https://richardawarren.files.wordpress.com/2016/12/logue-in-youth.jpg CHRISTOPHER LOGUE ΠΡΟΟΙΜΙΟ Δυο ασβεστολιθικές πλάκες στηρίζουν τον αιγαιοπελαγίτικο κόσμο. Η μεγάλη της Ανατολίας συνεχίζει να απλώνεται επίπεδη, Αλλά μισός αιώνας πέρασε, μέσα από μάτια σιωπηλά:              «Άβε!». Ο Θεός κοίταζε την πλάκα να υποχωρεί, ώσπου Μονάχα το πάνω μέρος της και των βουνών της οι κορφές να βρίσκονται ακόμα Πάνω από τη θάλασσα του αδελφού Του, του Θεού Ποσειδώνα:              «Και τούτο, θα τ’ ονομάσω Ελλάδα. Κι αυτά, το Αρχιπέλαγός Tης», είπε Εκείνος. Έπειτα στράφηκε Ν’ αφουγκραστεί τον Απόλλωνα και τις Εννέα να ερμηνεύουν τη Δημιουργία, από του Τραπεζοειδούς Κόλπου την σκηνή.               Εισέρχονται. Λαμβάνουν θέση. Υποκλίνονται. Ο Κύριος του Φωτός και της Σμίνθης τούς δίνει τον τόνο.               Κι ύστερα τραγουδούν:               «Στην αρχή δεν υπήρχε Αρχή,               Και στο τέλος, δεν υπήρχε Τέλος…». Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημ

Alain Bosquet (1919-1998) ΑΛΑΙΝ ΜΠΟΣΚΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ένα παιδί μου είχε πει: «Η πέτρα είναι βάτραχος που έχει κοιμηθεί». Ένα άλλο παιδί μου είχε πει: «Ο ουρανός είναι μετάξι ντελικάτο πολύ». Ένα τρίτο παιδί μου είχε πει: «Ο ωκεανός, άμα φοβάται, φωνασκεί». Δε λέω τίποτα, μόνο μειδίαμα στα χείλη ελαφρύ. Του παιδιού τ’ ονείρατο νόμος εστί. Κι ύστερα, γνωρίζω πως η πέτρα Είν’ όντως ένας βάτραχος, Μα αντί να κοιμάται Με κοιτάει ξάγρυπνος. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Το βράδυ ετούτο το γλυκό, το μυρωμένο βράδυ, που το φεγγάρι, πάμφωτο, στεφάνι έχει τ' άστρα, το στρώμα μου θα αρνηθώ, θα σύρω στο λιβάδι, να κοιμηθώ κατάχαμα με την ψυχή μου στ’ άσπρα… …ντυμένη και περιχαρή για κει οπού πλαγιάζει! Το αεράκι ολόδροσο τα μάγουλα χαϊδεύει, κι όλη του κάμπου η ευωδιά γοργά με αγκαλιάζει, καθώς ο βραδινός αχνός τη σάρκα μου θωπεύει. Και να σου τώρα που μεμιάς ο Έρεβος με παίρνει, ξεβράζοντάς με, με ορμή, στης σκοτεινιάς τα χάη… Με τις φτερούγες ανοιχτές και σαν εσταυρωμένη, το βλέμμα θα 'χω να θωρεί στου αιθέρα τα πελάη. Τα άστρα θε να τα μετρώ, να τα χαζεύω ώρες, ως ξάφνου μι' αστρική βροχή να λούσει το κορμί μου, που όντας αστροστόλιστο απ' τις λαμπρές τις μπόρες, την κλίμακα θε ν’ ανεβεί στο φως του λυτρωτή μου. Ω, ουρανέ, κατάματα κοίτα πώς σε κοιτάω! Δίχως ούτε τα βλέφαρα λεπτό να πεταρίσω. Και νιώθω σε τόσο σιμά, σάμπως και σ' αγρικάω, ωσάν να είμαι δίπλα σου - κι Εσέ να προσκυνήσω! Κι όσο εντός σου χάνομαι τώρα υπνωτ

Κοιτάμε το ίδιο σημείο του ουρανού. Τα ίδια αστέρια κοιτάμε. Κι όταν από κει πάνω μου ψελλίζουν, "το πιο όμορφο απ' όλα τ' αστέρια είσαι εσύ", τ' ακούς κι εσύ κι ανθάκια γιασεμιά στα δαχτυλάκια τους σκορπάς κι εγώ τα μυρίζω.   Γιατί απόψε θα ονειρευτούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αφού είσαι εδώ κι ας μη σε γνωρίζω...

Marianne Moore (1887-1972)  Credit: Bettmann Archive/Bettmann ΜΑΡΙΑΝ ΜΟΥΡ ΣΙΩΠΗ Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει, «Οι ανώτεροι άνθρωποι δεν κάνουν επισκέψεις μακρόσυρτες, μήτε ανάγκη έχουν να τους πάν΄ άλλοι να δουν τον τάφο του Λονγκφέλοου και του Χάρβαρντ τα γυάλινα άνθη. Αυτοδύναμοι όπως η γάτα -- που κάθεται παράμερα, τη λεία της μονάχη για να φάει, του ποντικού η μαλακή ουρά να κρέμεται απ΄ το στόμα της σαν παπουτσιού κορδόνι -- είναι φορές που τη μοναχικότητα απολαμβάνουν, και τον λόγο να τους στερήσει μπορεί ένας λόγος άλλος που γοητευμένους τους έχει αφήσει. Το πιο βαθύ συναίσθημα φανερώνεται πάντα στη σιωπή· όχι στη σιωπή, μα στη συγκράτηση». Μήτε υπήρξε ανειλικρινής όταν έλεγε: «Κάνε το σπίτι μου πανδοχείο σου». Τα πανδοχεία δεν είν' οικίες. Observations , 1924 Μετάφραση-Επίμετρο: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα   Επίμετρο: Η Μάριαν Μουρ (Marianne Moore, Κέρκγουντ, Μιζούρι 1887 – Νέα Υόρκη 1972) υπήρξε Αμερικανίδα ποιήτρια, εκ των σημαντικότερων γυναικείων ποιη

Paul Verlaine (1844 - 1896) by Willem Witsen, 1892  (Source: Rijksmuseum) PAUL VERLAINE ΔΑΚΡΥΑ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Δάκρυα βρέχει στην καρδιά μου Καθώς βρέχει μες στην πόλη· Σαν τι μαράζι, Παναγιά μου, Να πλακώνει την καρδιά μου; Ω, γλυκέ ήχε της βροχής Στις στέγες και στο χώμα! Για την ανία μιας ψυχής, Ω, το τραγούδι της βροχής! Δάκρυα βρέχει δίχως αιτία Μες στην καρδιά που καταρρέει. Τι! δεν υπάρχει προδοσία;… Τούτο το πένθος δεν έχει αιτία. Κι είναι, αλήθεια, η χειρότερη θλίψη Να μην ξέρω το γιατί Δίχως αγάπες και δίχως μίση Να 'χει η καρδιά μου τόση θλίψη! Επίμετρο: Το ανωτέρω ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή   Romances sans paroles   (1874). Είναι το τρίτο ποίημα τής πρώτης ενότητάς της που φέρει τον τίτλο  Ariettes oubli é es .   Η εν λόγω συλλογή ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο που ο ποιητής βρισκόταν στο Λονδίνο μαζί με τον σύντροφό του, Αρθούρο Ρεμπώ. Ωστόσο, δεν εκδόθηκε παρά μόνο κατά τη διάρκεια του διετούς εγκλεισμού του στις φυλακές της Μονς, μετά και την καταδ

Των ανθρώπων οι αγάπες γεννιούνται μέσα σε κάστρα απλησίαστα μέσα σε σπήλαια αδηφάγων κοχυλιών μέσα σε αλαζονείας εκλάμψεις μέσα στη μετάνοια προσευχών Της ψυχής του τα όρια πώς να τ' αγγίξω Τα 'χω δέσει βραχιολάκι στον καρπό Ψηφίζω εσένα χωρίς εσένα Ζωή που είσαι ψέμα αλλά τόσο μα τόσο αληθινό. Λύσε τα κορδόνια σου, αγόρι Γυμνός έλα περπάτησε επάνω στην καρδιά Το πέλμα σου να νιώσω με πόση βιά το χώμα μου πατά Απαλά περπάτα απαλά. Αλλιώς χαρταετό θα σε πετάξω να φτάσεις εκεί πάνω στ' άπιαστο σε κείνο τον πριγκιπάκο τον μικρό -που 'ναι τεράστιος- την αλήθεια να σου μάθει μια ολιά Και η καρδιά  εδώ να περιμένει, αγόρι να τη διασχίσεις με απαλή πατημασιά το μάθημά σου αν έχεις μάθει μοναχά. Αν όμως όχι, τότε το χώμα μου, αγόρι, ξέχασέ το. Ψάξε αλλού για χώματα σκληρά.

"Amor, un día… Amor, un día yo… No, déjame Una lágrima y un recuerdo Te ofrezco Y me voy No puedo mirar en tus ojos No puedo mirar en tus ojos Tesoro mio" «Ο φυγάς!», φώναξαν χθες οι διπλανοί στο καφενείο μα δεν τους κοίταξα. Ποιος να το πει μπορεί με σιγουριά πως εμένα εννοούσαν; «Ο φυγάς!», ξαναφώναξαν. «Ένας μορφονιός απ’ την Ανδαλουσία», έλεγαν ξανά και ξανά ταΐζοντας ακόρεστα την περιέργειά τους. Στο ποτάμι καταμεσής δύο βουνών λίγο έξω απ’ τη Σεβίλλη, έκαναν έρωτα γυμνοί μες στο νερό και κρέμονταν ο ένας απ’ τον άλλο σαν ένα σώμα δίχως βάρος. Κι ήταν μονάχα ό,τι ένιωθε η ψυχή τους σάμπως. Ήτανε μόνοι, η Κάρμεν κι εκείνος. Άγνωστοι ίσαμε τότε. Μήτε ονόματα, τόποι και ημερομηνίες.  Την ένωση ολοκληρώνοντας κι εκβαίνοντας, ωστόσο, από τον ποταμό ήταν ο κόσμος όλος ήταν, κάτω από τον έναστρο ουρανό τον καλοκαιρινό της Ανδαλουσίας, κάτω από των λιόδεντρων τις φυλλωσιές τις χρυσοπράσινες κι ανάμεσα στα θροΐσματα των θάμνων της λεβάντας από τον βραδινό βοριά που απαλά τους χάι

Ονείρατα θεριασμένα καβαλάνε πλάτες αναστεναζώντων. Αλογίζουν γρανάζια παλμών, καθώς τίκτουν ηδονές οργασμών οι ανταριασμένες βαθύκολπες των αναβλεμμάτων σιωπές μας. Έλα και κάρφωσε το φεγγάρι και τ’ αστέρια σου τα παλλόμενα στα άλικα ρόδα τα φλογίζοντα του κόρφου μου. Τις πλημμυρίδες σου αποσφράγισε και μη σκιαχτείς το ατελεύτητο του έρωτα.                                                                   Είναι η μόνη κατάργηση του θανάτου. Νικολέττα Σίμωνος Συμμετοχή στο "Ανθολόγιο ΙΙ: Φωτοσκιάσεις" της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης 

Jules Supervielle (1884-1960) JULES SUPERVIELLE Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Όταν κανείς δεν την κοιτάει, H θάλασσα παύει να είναι θάλασσα, Eίν’ αυτό που είμαστ’ εμείς Όταν κανένας δε μας βλέπει. Γεννάει αλλιώτικα ψάρια, Σηκώνει αλλιώτικα κύματα. Θάλασσα είναι μονάχα για τη θάλασσα Και για όσους την ονειρεύονται Όπως εγώ τούτη την ώρα.                                    Από τη συλλογή La Fable du Monde Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Μιχαήλ Σίμωνος (1946-2018), (c) Nicoletta Simonos ΤΟΝ ΓΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ Μιχαήλ Άγγελο Θα τον ονόμαζα Τα γαλαζοπράσινα μάτια Σπίθες ενός ηρωισμού Ατόφιου που δε γύρεψε τις δόξες Σαν τους άλλους  Που δε γύρεψε τις δόξες σαν τους άλλους Τις ρηχές Γιατί οι δόξες Οι ατόφιες γύρεψαν αυτόν Σιωπηλά χωρίς φανφάρες Όπως αξίζει στους ήρωες τους αληθινούς

English poet Christopher Logue (1926-2011) Photo by Michael Ward/Getty Images CHRISTOPHER LOGUE ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ Πλησιάστε στην άκρη. Θα γκρεμιστούμε. Πλησιάστε στην άκρη. Είναι πολύ ψηλά! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ! Και πλησίασαν, Και έσπρωξε, Και πέταξαν. Μετάφραση: Νικολέττα M. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

Inger Christensen (1935-2009) Πάντοτε πίστευα πως πραγματικότητα ήταν αυτό το κάτι που γινόμασταν όταν μεγαλώναμε. Στην πλατεία στέκει η Φάτα Μοργκάνα με πρόσωπο κουρασμένο, φωνάζοντας: πρωινές εφημερίδες – πρωινές εφημερίδες. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Και ποιον αποκαλώ εχθρό; Ένας εχθρός πρέπει ν’ αξίζει τον χαρακτηρισμό του. Γυρνάω προς την κατεύθυνση του ήλιου και συνεχίζω να περπατώ. Είν’ η καρδιά μου που ρωτάει, όχι το έξαλλο μυαλό. Κι η καρδιά είν’ η μικρότερη ξαδέλφη του ήλιου. Τα πάντα βλέπει και τα πάντα γνωρίζει η καρδιά. Ακούει το θυμωμένο τρίξιμο των δοντιών ακόμα κι όταν αφουγκράζεται την ευλογία. Η πύλη του μυαλού θα ’πρεπε ν’ ανοίγει μονάχα μέσα απ’ την καρδιά. Ένας εχθρός που εισχωρεί, κινδυνεύει να γίνει φίλος.                               Από τη συλλογή  Conflict Resolution for Holy Beings: Poems  (2015) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Γκρίζος παραμένει ο δρόμος κάτω απ’ τον γλαυκόχρωμο θόλο. Η θάλασσα, όμως ταυτίζεται πάντα με σένα, ουρανέ.

Τα όπλα δε σε ξεγελούν: σε σκοτώνουν. Τα φιλιά, όμως; Ξε γε λούν  κι  αυ τόν  α κό μα  τον  ποι η τή - κι αυτόν ακόμα Μ' αγαπούν ή μήπως θα με προδώσουν                                                             οι άν-θρω-ποι; Ετοιμάζουν τον σταυρό                                                              οι ά-τι-μοι.

Χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε στέγες σκεπάζει και ποταμούς κι ένα σπουργίτι φωνάζει γλιτώστε εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς. Στέγες σκεπάζει και ποταμούς τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει. Τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν. Τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε. Μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε είναι το γέλιο τους σαν το νερό ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ. Είναι το γέλιο τους σαν το νερό κρίνα διψώ και σε μένα δώστε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε...                        Ν.Σ             

Marcello Mastroianni (1924-1996) Η αγκαλιά σου του κορμιού μου είχε ανέκαθεν το σχήμα. Μόνον εγώ μέσα σ’ αυτήν ιδανικά χωράω. Περίμενες καιρό πολύ αλήθεια έως το σώμα που της ταίριαζε εν τέλει ν’ απαντήσεις. Εγώ, βλέπεις τότε δεν σ’ ήξερα για να σε αγαπάω. Κι ούτε εσύ τότε με ήξερες για να με αγαπήσεις. Εντούτοις με περίμενες. Μα να που  η υπομονή που έκανες τώρα σε ανταμείβει. Και την αγκαλιά σου την κενή με μένα στη γεμίζει. Με το σώμα εκείνο που η δικιά σου η αγκαλιά μια ζωή ολάκερη περίμενε εντός της να εγκλείσει. Αλλά κι εγώ σε καμιά αγκαλιά δεν ταίριαζα απ’ όσες με δεχτήκαν. Άλλες ασφυκτικά με έπνιγαν. Κι άλλες –έστω και μερικώς– ακάλυπτη μ’ αφήναν. Γιατί η αγκαλιά σου που του κορμιού μου είχε ανέκαθεν το σχήμα             πάντα εμέ περίμενε. Από το Ανθολόγιο ΣυνΠοιείν, Τόμος ΙΙ (2014)

Mary Oliver (1935-2019) MARY OLIVER ΩΔΗ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Στα βάθη του φθινοπώρου δε σου περνάει απ’ το μυαλό πως τα φύλλα θ’ αναρωτιούνται πόσο άνετα θα ’ναι ν’ ακουμπούν τη γη παρά την κενότητα του αγέρα και τις απανωτές επελάσεις του ανέμου; Και δε νομίζεις πως κι αυτά τα δέντρα ακόμα, κυρίως εκείνα με τις βρυώδεις, χουχουλιάρικες σπηλιές, αρχίζουν να ’χουν έγνοια των πουλιών που θα ’ρθουν –σ’ εξάδες, δωδεκάδες– στρώμα να βρουν στα σώματά τους μέσα; Και δεν ακούς τη χρυσόβεργα που ψιθυρίζει αντίο, το αιώνιο πλάσμα εστεμμένο με τις πρώτες τούφες του χιονιού; Η λιμνούλα έχει χαθεί, και το κατάλευκο πεδίο όπου γλιστρά η αλεπού τόσο γοργά αποκαλύπτει τις γαλαζόχρωμες σκιές της. Κι ο άνεμος εξαπολύει το ουρλιαχτό του. Και το βραδάκι ειδικά, ο σωρός απ’ τα καυσόξυλα πιάνει λίγο-λίγο να προχωρά, αδημονώντας να φτάσει στον προορισμό του. Από τη συλλογή Devotions (2017) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Μα δεν υπάρχουν δράκοι, μικρό μου αγόρι. Ναι, δεν υπάρχουν δράκοι, κοριτσάκι μου. Δεν το γνωρίζετε ακόμα πως σας παραμυθιάζουμε. Δράκος, παιδιά μου, γίνεται μονάχα ο άνθρωπος. Θεριό ανελέητο κι ανήμερο. Κάποτε θα το μάθετε κι αυτό. Μα ούτε στιγμή μην λογιστείτε να του μοιάσετε. Και ας σας λένε πως μονάχα αν του μοιάσεις θα επιβιώσεις σε τούτη τη ζωή. Πως μόνο αν γίνεις δράκος και εσύ. Ε, όχι. Εσείς να γίνετε η αλλαγή, με όποιο κόστος. Τούτο σημαίνει να 'χεις αξίες στη ζωή.

Φόρεσες κοσμήματα και άλλα τιμαλφή μα τ’ άστρα ζήλεψαν το δέρμα σου το γαλατένιο κι εκείνη την εκ γενετής περιουσία σου σχεδόν σαν κεντητή κάτι ελίτσες γύρω από το λαιμό τον αφαλό και τις θηλές σου κάπου στα δαχτυλάκια των ποδιών στους ώμους σου στην πλάτη λίγο πάνω απ' τους γλουτούς κι ανάμεσα στις γάμπες στο δέρμα σου εκεί το τρυφερένιο Κι εγώ θαμπώθηκα, τ’ ομολογώ κι άρχισε το μυαλό τις βόλτες και τις διαδρομές στο σώμα σου απάνω με βλέμμα γλώσσα δάχτυλα κι αναπνοές Κι εσύ, με μια χαρά, κοιτώντας με να χάσκω ήμουνα σίγουρη, μου λες, πως θα σου άρεσε το στόλισμά μου για σε, βλέπεις, τα φόρεσα, αγόρι μου γλυκό να σε εντυπωσιάσω Κι εγώ μειδίασα κι ύστερα κι ύστερα κράτησα ό,τι άλλο ήθελα να πω για μένα.