Αγκαλιά
 |
| Marcello Mastroianni (1924-1996) |
του κορμιού μου είχε ανέκαθεν
το σχήμα.
Μόνον εγώ
μέσα σ’ αυτήν
ιδανικά χωράω.
Περίμενες καιρό πολύ
αλήθεια
έως το σώμα που της ταίριαζε
εν τέλει
ν’ απαντήσεις.
Εγώ, βλέπεις
τότε δεν σ’ ήξερα
για να σε αγαπάω.
Κι ούτε εσύ τότε με ήξερες
για να με αγαπήσεις.
Εντούτοις
με περίμενες.
Μα να που
η υπομονή που έκανες
τώρα σε ανταμείβει.
Και την αγκαλιά σου την κενή
με μένα στη γεμίζει.
Με το σώμα εκείνο
που η δικιά σου η αγκαλιά
μια ζωή ολάκερη
περίμενε
εντός της να εγκλείσει.
Αλλά κι εγώ
σε καμιά αγκαλιά δεν ταίριαζα
απ’ όσες με δεχτήκαν.
Άλλες
ασφυκτικά με έπνιγαν.
Κι άλλες
–έστω και μερικώς–
ακάλυπτη μ’ αφήναν.
Γιατί η αγκαλιά σου
που του κορμιού μου είχε ανέκαθεν
το σχήμα
πάντα εμέ περίμενε.
τώρα σε ανταμείβει.
Και την αγκαλιά σου την κενή
με μένα στη γεμίζει.
Με το σώμα εκείνο
που η δικιά σου η αγκαλιά
μια ζωή ολάκερη
περίμενε
εντός της να εγκλείσει.
Αλλά κι εγώ
σε καμιά αγκαλιά δεν ταίριαζα
απ’ όσες με δεχτήκαν.
Άλλες
ασφυκτικά με έπνιγαν.
Κι άλλες
–έστω και μερικώς–
ακάλυπτη μ’ αφήναν.
Γιατί η αγκαλιά σου
που του κορμιού μου είχε ανέκαθεν
το σχήμα
πάντα εμέ περίμενε.
Από το Ανθολόγιο ΣυνΠοιείν, Τόμος ΙΙ (2014)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου