Ωδή στο φθινόπωρο | Mary Oliver
 |
| Mary Oliver (1935-2019) |
MARY OLIVER
ΩΔΗ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Στα βάθη του φθινοπώρου
δε σου περνάει απ’ το μυαλό πως τα φύλλα θ’ αναρωτιούνται πόσο
άνετα θα ’ναι ν’ ακουμπούν
τη γη παρά την
κενότητα του αγέρα και τις απανωτές
επελάσεις του ανέμου; Και δε νομίζεις
πως κι αυτά τα δέντρα ακόμα, κυρίως εκείνα με τις βρυώδεις,
χουχουλιάρικες σπηλιές, αρχίζουν να ’χουν έγνοια
των πουλιών που θα ’ρθουν –σ’ εξάδες, δωδεκάδες– στρώμα να βρουν
στα σώματά τους μέσα; Και δεν ακούς
τη χρυσόβεργα που ψιθυρίζει αντίο,
το αιώνιο πλάσμα εστεμμένο με τις πρώτες
τούφες του χιονιού; Η λιμνούλα
έχει χαθεί, και το κατάλευκο πεδίο όπου
γλιστρά η αλεπού τόσο γοργά αποκαλύπτει
τις γαλαζόχρωμες σκιές της. Κι ο άνεμος εξαπολύει
το ουρλιαχτό του. Και το βραδάκι ειδικά,
ο σωρός απ’ τα καυσόξυλα πιάνει λίγο-λίγο να προχωρά,
αδημονώντας να φτάσει στον προορισμό του.
δε σου περνάει απ’ το μυαλό πως τα φύλλα θ’ αναρωτιούνται πόσο
άνετα θα ’ναι ν’ ακουμπούν
τη γη παρά την
κενότητα του αγέρα και τις απανωτές
επελάσεις του ανέμου; Και δε νομίζεις
πως κι αυτά τα δέντρα ακόμα, κυρίως εκείνα με τις βρυώδεις,
χουχουλιάρικες σπηλιές, αρχίζουν να ’χουν έγνοια
των πουλιών που θα ’ρθουν –σ’ εξάδες, δωδεκάδες– στρώμα να βρουν
στα σώματά τους μέσα; Και δεν ακούς
τη χρυσόβεργα που ψιθυρίζει αντίο,
το αιώνιο πλάσμα εστεμμένο με τις πρώτες
τούφες του χιονιού; Η λιμνούλα
έχει χαθεί, και το κατάλευκο πεδίο όπου
γλιστρά η αλεπού τόσο γοργά αποκαλύπτει
τις γαλαζόχρωμες σκιές της. Κι ο άνεμος εξαπολύει
το ουρλιαχτό του. Και το βραδάκι ειδικά,
ο σωρός απ’ τα καυσόξυλα πιάνει λίγο-λίγο να προχωρά,
αδημονώντας να φτάσει στον προορισμό του.
Από τη συλλογή Devotions (2017)
Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος
Α' δημοσίευση: Το Κόσκινο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου