Με απαλή πατημασιά

Των ανθρώπων οι αγάπες γεννιούνται
μέσα σε κάστρα απλησίαστα
μέσα σε σπήλαια αδηφάγων κοχυλιών
μέσα σε αλαζονείας εκλάμψεις
μέσα στη μετάνοια προσευχών

Της ψυχής του τα όρια πώς να τ' αγγίξω
Τα 'χω δέσει βραχιολάκι στον καρπό
Ψηφίζω εσένα χωρίς εσένα
Ζωή που είσαι ψέμα αλλά τόσο
μα τόσο αληθινό.

Λύσε τα κορδόνια σου, αγόρι
Γυμνός
έλα περπάτησε επάνω στην καρδιά
Το πέλμα σου να νιώσω
με πόση βιά το χώμα μου πατά

Απαλά περπάτα απαλά.

Αλλιώς
χαρταετό θα σε πετάξω
να φτάσεις εκεί πάνω στ' άπιαστο
σε κείνο τον πριγκιπάκο τον μικρό
-που 'ναι τεράστιος-
την αλήθεια να σου μάθει μια ολιά

Και η καρδιά 

εδώ να περιμένει, αγόρι
να τη διασχίσεις με απαλή πατημασιά
το μάθημά σου αν έχεις μάθει μοναχά.

Αν όμως όχι, τότε το χώμα μου, αγόρι, ξέχασέ το. Ψάξε αλλού για χώματα σκληρά.