Δάκρυα βρέχει στην καρδιά μου | Paul Verlaine




Paul Verlaine (1844 - 1896) by Willem Witsen, 1892 
(Source: Rijksmuseum)




PAUL VERLAINE


ΔΑΚΡΥΑ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Δάκρυα βρέχει στην καρδιά μου
Καθώς βρέχει μες στην πόλη·
Σαν τι μαράζι, Παναγιά μου,
Να πλακώνει την καρδιά μου;

Ω, γλυκέ ήχε της βροχής
Στις στέγες και στο χώμα!
Για την ανία μιας ψυχής,
Ω, το τραγούδι της βροχής!

Δάκρυα βρέχει δίχως αιτία
Μες στην καρδιά που καταρρέει.
Τι! δεν υπάρχει προδοσία;…
Τούτο το πένθος δεν έχει αιτία.

Κι είναι, αλήθεια, η χειρότερη θλίψη
Να μην ξέρω το γιατί
Δίχως αγάπες και δίχως μίση
Να 'χει η καρδιά μου τόση θλίψη!





Επίμετρο:

Το ανωτέρω ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Romances sans paroles (1874). Είναι το τρίτο ποίημα τής πρώτης ενότητάς της που φέρει τον τίτλο Ariettes oubliées. Η εν λόγω συλλογή ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο που ο ποιητής βρισκόταν στο Λονδίνο μαζί με τον σύντροφό του, Αρθούρο Ρεμπώ. Ωστόσο, δεν εκδόθηκε παρά μόνο κατά τη διάρκεια του διετούς εγκλεισμού του στις φυλακές της Μονς, μετά και την καταδίκη του για τον τραυματισμό του συντρόφου του στις Βρυξέλλες, ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης. Η Romances sans paroles ήταν, αρχικώς, αφιερωμένη στον δεκαεννιάχρονο τότε Ρεμπώ, αφιέρωση που χαρακτηρίστηκε ως προκλητική ωστόσο, και, ως τέτοια, λίγο αργότερα απαγορεύτηκε και αποσύρθηκε.

Το συμβολιστικό ποίημα "Il pleure dans mon coeur",  όπως και όλη βέβαια η συλλογή, διακρίνεται για την έντονη μουσικότητά του - λες κι ακούς τη βροχή να πέφτει! Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, το γεγονός ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Κλωντ Ντεμπυσσύ - και όχι μόνο. Αποτελείται από τέσσερις τετράστιχες στροφές (carré) με ρίμα αβαα. 

Στα ποιήματα της συλλογής αυτής, απαντά κανείς όλα τα στοιχεία της γαλλικής προσωδίας (παρηχήσεις, συνηχήσεις, ατελείς ρίμες, ανισοσύλλαβους στίχους, κλπ.), με τέτοιο τρόπο συνταιριασμένα, με την απαράμιλλη καλλιτεχνική επιδεξιότητα του «πρίγκιπα των ποιητών» (όπως, πολύ ορθά, χαρακτηρίστηκε ο Βερλαίν στην εποχή του), που αναδύουν μια μουσικότητα μοναδική σε συνδυασμό με τον χαμηλών τόνων, μα πάντα κραταιό, λυρισμό της ποίησής του. «Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέχνη πιο λεπτή, πιο φίνα», επισημαίνει ο Πωλ Βαλερύ, αναφερόμενος στην ποίηση του ομότεχνού του...


Mετάφραση-Επίμετρο: Νικολέττα Σίμωνος

Α΄ δημοσίευση: Θράκα

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τον γιο που δεν έχω

Καλοκαίρι

1974, Το μαύρο καλοκαίρι