Colette

Φώναξα "μπαμπά" ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει. Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα. Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά. Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω. Από κείνη τη στιγμή ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά" έρχεται και μ' αγκαλιάζει. Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του. Όπως και τότε. Έτσι και πάντα. Ημερολόγιο | Φεβ. 2023

Σήμερα οι άνθρωποι εξύμνησαν τον έρωτα και την αγάπη. Ωστόσο, ο πιο όμορφος λόγος κι η πιο στεντόρεια φωνή βγήκαν από τα βάθη της ίδιας της αγάπης αφού επέλεξε να μιλήσει με τη σιωπή. Εκεί που ο λόγος γίνεται πράξη. Γιατί όταν δεν εκφράζεται με λόγια η αγάπη, μιλά με τα μάτια και τα χείλια και μ' όποιον άλλο τρόπο έχει για να εκφραστεί. Δίχως λόγια. Μα με τα λόγια μόνο της σιωπής. Και της απλότητάς της. Ιδού και η κραταιότητα και το μεγαλείο αυτής... Ημερολόγιο | 14.02.23

Αιωρούμαι... Ίπταμαι πάνω απ' τα κεφάλια και τον κόσμο σας: το καμάρι σας, εσάς και των θεών σας. Και σας κοιτάω. Με μισό μάτι σάς κοιτάω. Και δε χωνεύεστε. Και δε μιλάω. Μόνο ακούω Radiohead και πετάω... Πέρα μακριά...

Χριστός γεννάται Χάρμα Μα κάποιος λείπει Λύπη Παιδί Δεν είμαι πια Παιδί   Πειράζει-δεν πειράζει Χριστούγεννα χαράζει: χαράζει Χαρμολύπη

τη λέγανε Βιτάλια κι ήτανε φίλη, κουμπάρα και γειτόνισσα της Ιωάννας - της γιαγιάς μου Καϊμακλιώτισσα κι αυτή και του δημοτικού εγώ ακόμα κοριτσάκι δεν την ξανάδα από τότε ούτε και πρόκειται να είναι ακόμα ζωντανή ούτε και έχω την όψη της στη μνήμη μου κρατήσει το όνομά της, όμως, το κρατάω γιατί είναι τόσο ευειδές το όνομά της μυρίζει καφέ ελληνικό, μυρίζει γιασεμί, γλυκό κεράσι μυρίζει τη γιαγιά μου και ζωγραφίζει μπιγκόνιες, κρίνους και σεμέ με βελονάκι και ζωγραφίζει την αγάπη η «γεμάτη ζωντάνια» κόρη των Ρωμαίων και είναι κρίμα τόσο ωραίο όνομα σε πλάσμα να μην το 'χω ξανακούσει και είναι κρίμα η κυρία Βιτάλια της αθωότητάς μου να 'ναι η μόνη με το όνομα Βιτάλια που ξέρω Vitalia flowers, photo by Nicoletta Simonos Ημερολόγιο | 29.12.22 

Τα Χριστούγεννα φωνάζουν με τις εορταστικές ιαχές και τα πλουμίσματα τον ερχομό τους κι οι αρλεκίνοι του δρόμου χαρίζουν στο τσουχτερό της νύχτας αγέρι το χαμόγελο εκείνο το πλατύ που δεν μπορεί τη θλίψη του να κρύψει Παιδιά του κόσμου όλου παιδιά του κόσμου του δικού μας και του άλλου φωτίστε με τα μάτια σας τους γεμάτους μοναξιά και απόγνωση ατέρμονους δρόμους Γίνετε εσείς της γης τα αστέρια Εσείς γίνετε και τα χαμόγελα του ουρανού Και δείτε την καρδιά σας κόκκινα ν' ανθίζει ρόδα σαν εκείνα του μαγιού Δεκέμβρη μήνα

Rose Ausländer (1901-1988)  Source ΡΟΖΕ ΑΟΥΣΛΕΝΤΕΡ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΜΟΥ Κάποτε η μάνα μου ήταν ελαφίνα. Τα χρυσοκάστανα μάτιαη χάρη έμειναν μαζί της από την εποχή εκείνη της ελαφίσιας της ζωής. Να τη, λοιπόν μισή άγγελος μισή άνθρωπος – και στη μέση μάνα. Όταν τη ρώταγα τι θα ‘θελε να ήταν: «έν’ αηδόνι», μου ‘λεγε. Τώρα είν’ ένα αηδόνι η μάνα μου. Κάθε νύχτα την ακούω στον κήπο του άγρυπνου ονείρου μου. Τραγουδά τη Σιών των προγόνων την πάλαι ποτέ Αυστρία τραγουδά τα βουνά τραγουδά και τα δάση οξιάς της Μπουκοβίνας. Νανουρίσματα μου τραγουδάει κάθε νύχτα το αηδόνι μου στον κήπο του άγρυπνού μου ονείρου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Mary Oliver (1935-2019),  Source MARY OLIVER ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ Δεν χρειάζεται να είσαι καλός. Δεν χρειάζεται να διανύεις γονυπετής εκατό μίλια μες στην έρημο, μετανοώντας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄ αφήσεις το τρυφερό ζώο του κορμιού σου να αγαπά ό,τι αγαπά. Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου, και θα σου πω για τη δική μου. Εν τω μεταξύ ο κόσμος προχωρεί. Εν τω μεταξύ ο ήλιος και τα διάφανα βότσαλα της βροχής  διασχίζουν τα τοπία, πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα βαθύρριζα δέντρα,  τα όρη και τα ποτάμια. Εν τω μεταξύ οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό καταγάλανο αιθέρα,  τραβούν και πάλι για το σπίτι. Όποιος και να ΄σαι, όση και να ΄ναι η μοναξιά σου,  ο κόσμος προσφέρει εαυτόν στην φαντασία σου,  σαν τις αγριόχηνες σε καλεί, σκληρός και συναρπαστικός - τη θέση σου αναγγέλλοντας ξανά και ξανά  στην οικογένεια των πραγμάτων. Από τη συλλογή Dream Work (1986) Επίμετρο: Η Μαίρη Όλιβερ υπήρξε αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη το 1935 στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Nation

  Etel Adnan in New York, 1979 Photograph: Simone Fattal, Source IV. Κανείς δε σου ζήτησε να γίνεις φόβου άγγελος πόσο μάλλον άγγελος θανάτου Το μόνο που θέλαμε ήταν να ’ναι το δέρμα σου τόσο απαλό όσο η θάλασσα ένα απόγεμα του Οκτώβρη στη Βηρυτό του Λιβάνου ανάμεσα σε δυο εμφύλιους Ήρθες με μια χούφτα πόνο κι ένα χαμόγελο που άνοιξε τη γη κάτω από τα πόδια μου όπως κάνει ο σεισμός όταν σμίγουνε δυο άνθρωποι. Από την ενότητα “Love Poems”, στην ανθολογία Women of the Fertile Crescent: An Anthology of Modern Poetry by Arab Women (1978) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Bamberg, Germany Photo by @magictiron, Source Τα κυνικά καύματα θέρισαν και τα λιγοστά εναπομείναντα στάχυα, όστρακο το θέρος που σφάλισε κι εντός του έκρυψε, ωσάν πέρλα αυτόφωτη και ιριδίζουσα, ολάκερο τον ήλιο                                                                     - περίαπτον στον λαιμό κρεμάμενο. Κι εμείς ντυθήκαμε· την ίδια στιγμή που ξεντύθηκαν τα δέντρα ρίχνοντας τα φύλλα τους πάνω στο νοτισμένο χώμα, σαν έτοιμα από καιρό, την εξιλέωση να ενδυθούν μέσω του επουράνιου ύδατος. Ευλογημένος όστις την αξιωθεί την κάθαρση ετούτη Στέκουν τα δέντρα μες στα ρουμάνια του κόσμου, προβάλλοντας με σθένος την άχραντη γύμνια τους μπρος στα μάτια τ' ουρανού, ως αναμένουν στωικά το πρώτο δάκρυσμά του. Εγώ σαν και τα δέντρα θα ξεγυμνωθώ. Αντάμα με τα δέντρα, γυμνά αυτά, γυμνή κι εγώ, θα προσδοκώ οθόνιο χειμωνικό να 'ρθει να με σκεπάσει. Οκτ. 2013

Τι είμαστε ποιοι είμαστε σε τούτη τη ζωή; – όχι, άλλη ζωή δεν έχει.  Ένα όνομα; Ένα επώνυμο; Τα παιδιά ενός πατέρα και μιας μάνας; Μια αδελφή; Ένας αδελφός; Ένας σύζυγος; Ένας πατέρας; Μία μάνα; Ένα επάγγελμα; Μία σπουδή; Τα υπάρχοντά μας; Η ασχήμια μας; Η ομορφιά μας; Το φύλο μας; Η εθνικότητά μας; Αν η απάντηση είναι ναι τότε δεν είμαστε τίποτα. Ή μήπως είμαστε το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα χείλη μας και δεν μοιάζει με κανένα άλλο; Το βλέμμα που πηγάζει απ’ τα δικά μας μάτια μοναχά; Ο ήχος της φωνής μας; Της ψυχής μας το ηχόχρωμα; Όλα τα ναι του κόσμου μας στο άυλο της ύπαρξής μας. Ημερολόγιο | Σεπτ. 2022

Autumn, Portrait of Lydia Cassatt, 1880  Mary Cassatt (1844-1926),  Source AMY LOWELL ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Όλη τη μέρα κοίταγα τα πορφυρά τα φύλλα Καθώς το κλήμα άφηναν κι έπεφταν στο νερό. Και τώρα φεγγαρόλουστα να πέφτουν συνεχίζουν Μα κάθε φύλλο απόψε γαρνιρισμένο είναι με κρόσσι αργυρό… Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

 

Amy Lowell (1874-1925),  Source AMY LOWELL ΑΠΟΥΣΙΑ Άδειο το φλιτζάνι μου απόψε, Κι είν’ οι μεριές του στεγνές και κρύες, Καθώς το χαϊδεύει τ’ ολόδροσο αεράκι που Αθώρητα μπαίνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Κενό και άδειο, πάλλευκο λάμπει στο σεληνόφως. Γιομάτη η κάμαρα με την αλλόκοτη ευωδιά Που αναδύουν τα άνθη της γλυσίνας. Στου φεγγαριού λικνίζονται το φέγγος Κι ανάερα χτυπούν στης κάμαρας τον τοίχο. Μα το φλιτζάνι της καρδιάς μου παραμένει ατάραχο, Και αδειανό, και κρύο. Σαν έρθεις, κατακόκκινο Και σύγκορμα παλλόμενο Από αίμα ξεχειλίζει, Της καρδιάς αίμα προς πόση ολόδική σου· Με αγάπη να γεμίσεις το στόμα σου Και με τη γλυκόπικρη γεύση μιας ψυχής. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

τη σαμπάνια τη χύνει το σώμα σου και την πίνει το δικό μου το βογγητό σπάει τα κόκκαλα του ποτηριού σε χίλια κομμάτια του κολωνάτου ευτυχώς το άλλο που 'χει του βυζιού σου το σχήμα θέλω να το κρατήσω ενθύμιο εγώ στ' αυτί μου ψιθυρίζεις κι εγώ χαμογελώ   τέτοιοι είναι οι θάνατοι που τους φωνάζουνε μικρούς είναι που οι μικροί κρύβουν σε μια στιγμή την αιωνιότητα   notre petite mort c'est nous deux dans l'éternité θέλω τον μικρό τούτο θάνατο μαζί σου τώρα πάρε με πάρε με μαζί σου στην αιωνιότητα * Μικρό θάνατο λένε τον οργασμό στη Γαλλία.

Αυτή η γη, πάνω στην οποία γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα, δεν είναι ανοικτή ολάκερη για όλους. Όπως και λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή. Αλλά και λόγω του απροσπέλαστου δέους της φύσης, για το οποίο δεν είμαστε παρά μυρμηγκάκια από τα μικρότερα κι εμείς. Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη η ασημαντότητά μας που η ψυχή μας λειτουργεί με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε  απώθηση .  Ο ουρανός, όμως; Σε όποιο σημείο της γης κι αν σταθείς, τον ίδιο ουρανό θα αντικρίσεις και, μάλιστα, ολάκερο! Με άλλα λόγια, τον ίδιο ουρανό κοιτάμε όλοι μας. Με μια ματιά μας μοναχά. Γιατί αφενός εκεί δεν δύναται να κάνει κουμάντο ο άνθρωπος, αφού δεν είναι πλασμένος για ουρανούς - λόγω της θνητής φύσης του. Μα αφετέρου ο ουρανός είναι πιο δίκιος από τη γη. Είναι κοινός για όλους, και για όλους ορατός. Και είναι λογικό, καθώς ο Κύριος, ο Δημιουργός, όπως θέλετε πέστε το, δεν κατοικεί στη γη αλλά στα ουράνια... N. | 15η Ιουλ. 2018 | Ημερολόγιο

Όταν ένα αστέρι πεθαίνει  (ναι, ακόμα και τα άστρα πεθαίνουνε),  γεννιέται ένας άνθρωπος. Κι όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος,  γεννιέται ένα αστέρι. Και κάπως έτσι υπάρχει ο Πάνω  και ο Κάτω Κόσμος μας. Σ' ένα αδιάλειπτο αλισβερίσι.  Αλισβερίσι σκόνης, θα 'λεγα.  Σκόνης αστρικής. Και χωμάτινης... Ημερολόγιο | 13.07.22

     Η ζωή είναι παντού... Είναι γύρω μας, δίπλα μας, πάνω μας, μέσα μας... Σε κάθ' ανάσα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε κίνηση, σε κάθ' ανάγκη... Είναι στο σύννεφο που σου χαμογελά, μα και σε κείνο το θλιμμένο που κατσουφιασμένα σε κοιτάζει... Σε κάθε πέταγμα πουλιού, σε κάθε άνοιγμα μπουμπουκιού, σε κάθε άρωμα ανθού, σε κάθ' αγκάθι... Είναι στα μάτια του σκυλιού που σε κοιτάν' κατάματα, στης γάτας το γουργουρητό, και στου φιδιού τον συριγμό... Είναι στο κλάμα τ' ουρανού, στον θυμό του Δημιουργού... Στο θαύμα, στο χαμόγελο το δικό σου, το δικό μου, του παππού, του παιδιού... Είναι στο κλάμα, στο γέλιο, στον θυμό, στην ευτυχία, στο πάθος, στο λάθος... Είναι στο ψέμα, στον πόνο, στην αδικία, στην ψευτιά, στην προδοσία... Μα και στην αλήθεια είναι, στην φροντίδα, στην ελπίδα... Στα χείλη που κουνιούνται ακόμα, στη φωνή που βγαίνει και σου μιλά... Στο χέρι που γράφει, στο μυαλό που παράγει... Στο δέρμα το απαλό, στη μυρωδάτη σάρκα... Στην ουλή, στην πληγή... Σ

     Χθες βράδυ, με πλησίασε ένα τζάνκι, 18 με το ζόρι, σκέφτηκα. Παλικάρι καλότροπο το σύγκοψα κι είχε το βλέμμα του χαμένο, καλά κρυμμένο κάτω από την τρεμάμενη αγριάδα του. Μα εγώ το είδα, δε με ξεγέλασε. Νωχελικό το παλικάρι και νευρικό την ίδια ώρα. Σε ποια πραγματικότητα ζω;, σάμπως και ούρλιαζε με τη σιωπή του. Σ’ αυτήν ή σε κείνη την άλλη; Ντιπ για ντιπ χαμένο. Και θλιμμένο το παλικάρι μου, το φώναζε όλο το κορμί του. Δεν το φοβήθηκα – ο φόβος του ξεπερνούσε, καθώς φαίνεται, τον δικό μου. Νόμιζα πως κάτι ήθελε να μου ζητήσει, λεφτά, φαΐ, τσιγάρο. Περίμενα να μου μιλήσει. Τίποτα. Λοιπόν;, το ρωτάω διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Λοιπόν τι;, μου απαντάει. Γιατί ήρθες και στάθηκες εδώ απέναντί μου; Θες βοήθεια; Δεν αισθάνεσαι καλά μήπως; Δε μου απαντάει. Μένει να με κοιτά ώρα καμπόση. Κι ύστερα, μη φοβάσαι, μου αποκρίνεται. Μια αγκαλιά… ήταν το ψέλλισμά του. Κι έβαλε τα κλάματα, σαν μωρό παιδί, ένα πράμα. Το κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα έκπληκτη. Κι έπειτα, δίχως δεύτερη σκέψη,

Γη που ξεσπάς σε μιαν ανελέητη ανθοφορία Ήλιε που είσαι ατόφια γενναιόδωρος Πλάσματα γενναία που εξέρχεστε της χειμερίας νάρκης Και πουλιά που δε σας φοβίζει το άπειρο Άνθρωπε φύλλο εσύ γιομάτο φλέβες άλικες Αίμα που ζωντανή την αντλία της μήτρας κρατάς Μάη επαναστάτη                          που γεννάς το ανέσπερο! Photo by Nicoletta Simonos

Και είναι που ξεχνώ ν' ανοίξω τα παράθυρα Και τ' όνειρο που δεν τ' ακούω Και είναι σαν να ψάχνουν μες στα άχυρα Τα δυο τα χέρια μου που παρακούω Σαν μου μιλούν για την αγάπη σου Κι εσύ μου λες για τα ταξίδια του μυαλού σου Για το παλτό που πάλιωσε πάνω στο σώμα σου Για το γαμώτο τ' άδικου Θεού σου Κι εγώ γελάω με την τύχη που μου έλαχε Που με χαιρέτησε βουβά μια κάποια νύχτα Μ' άφησε μες στο αίμα μου να πνίγομαι Κι ούτε που να μου πει μια καληνύχτα   Ήταν που έζησα για σένα και για μένανε Ήταν που έσβησα τα φώτα πριν με πάρει Κείνο το σύννεφο που πάντοτε μου έταζε Πως θα με πάει να γνωρίσω το φεγγάρι Κι εσύ μου λες για τα ταξίδια του μυαλού σου Για το παλτό που πάλιωσε πάνω στο σώμα σου Για το γαμώτο τ' άδικου Θεού σου Σαν μου μιλούν για την αγάπη σου Τα δυο τα χέρια μου που παρακούω Και είναι σαν να ψάχνουν μες στα άχυρα Και τ' όνειρο που δεν τ' ακούω Και είναι που ξεχνώ ν' ανοίξω τα παράθυρα Μίλα μου, αγάπη μου, πώς να ακούσω τη σιωπή μου Φέρε μου,

Εισβολές εισβολές Όλεθρος όλεθρος Πόλεμος Παιδί νεκρό Όχλος μαινόμενος Κι άλλο παιδί νεκρό Κι άλλο παιδί Κι άλλο νεκρό Όχλος μαινόμενος Εισβολές εισβολές Όλεθρος όλεθρος Μαχαίρι φαρμάκι καρφί Ένδεια πείνα   Προπηλακισμοί Όχλος μαινόμενος Εκτοπισμός πρόσφυγες Βιασμοί Βόμβα ρουκέτα θάνατος Αί μα αν θρώ που ρουφηγμένο από άνθρωπο Κι όλο το μαύρο του ντουνιά δε φτάνει για να καλύψει την αχρηστία σου Κι όλο το άσπρο του ντουνιά δε φτάνει για να ξεπλύνει την ντροπή σου ρε συ άνθρωπε   Τα δέντρα τα πουλιά θυμώνουνε μαζί σου Νύχτες αφέγγαρες Μέρες ανήλιαγες πλέον Θυμώσανε μαζί σου ως και οι φωτοδότες μας Στο σκότος σου τώρα κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου Στο σκότος σου τώρα θάψε βαθιά την επίπλαστη ευτυχία σου την ψεύτικη ζωή σου την υποκριτική ηθική και ηθικολογία σου Και κλάψε όπως γέλασε Ναι εσύ ρε συ άν θρω πε Καληνύχτα παιδί μου Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ Ν.

José Martí (1853-1895) ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ   ΚΑΛΛΙΕΡΓΩ ΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΛΕΥΚΟ Καλλιεργώ ένα τριαντάφυλλο λευκό τον Ιούλη όπως και τον Γενάρη ο φίλος ο ειλικρινής για να το πάρει που μου τείνει το χέρι του τ' αληθινό. Και για κείνον τον σκληρό που μου ξεσκίζει την καρδιά με την οποία ζω, ούτε γαϊδουράγκαθα μήτε τσουκνίδες καλλιεργώ· καλλιεργώ ένα τριαντάφυλλο λευκό. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Pierre Reverdy (1889-1960) PIERRE REVERDY ΑΡΓΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ Είμαι σκληρός Είμαι τρυφερός Κι έχασα τον καιρό μου Να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι Να κοιμάμαι περπατώντας Παντού απ’ όπου πέρασα Βρήκα την απουσία μου Δεν είμαι πουθενά Παρά μέσα στο τίποτα μονάχα Μα κουβαλώ κρυμμένο στο μέρος το ψηλότερο των σπλάχνων μου Στο μέρος όπου ο κεραυνός τόσο συχνά χτυπάει Μια καρδιά όπου η κάθε λέξη έχει αφήσει την πληγή της Κι απ’ το παραμικρό της σάλεμα στραγγίζει η ζωή μου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Αλωνάκι της ποίησης

Attilio Bertolucci (1911-2000) ATTILIO BERTOLUCCI ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΟ ΛΕΥΚΟ Για σένανέ θα κόψω το ύστατο ρόδο του κήπου, το ρόδο κείνο το λευκό που με την πρώτη ανθίζει την ομίχλη. Μέχρι χτες τις αδηφάγες μέλισσες μουσαφιραίες είχε, μα είν’ ακόμα τόσο γλυκό που να ριγεί σου κάνει την καρδία. Είν' το πορτρέτο σου στην ηλικία των τριάντα, αφηρημένη ελαφρώς, όπως θα είσαι τότε σε κείν' την ηλικία. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σου κρατάω το χέρι και ξέρω πως αν το αφήσω δεν θα πέσει. Το κρατάω όμως γιατί το θέλω εγώ. Διασχίζουμε main dans la main τη ζωή σα να 'ναι το σοκάκι που στις 3 τα ξημερώματα καθόλου συνετοί και νηφάλιοι                                    κατηφορίζουμε εγώ ξυπόλητη κι εσύ ξαναναμμένος.

η αγάπη αρχίζει με άλφα και τελειώνει με ήττα την ήττα του εγωισμού και μπορεί το σημαίνον να ολοκληρώνεται με ήττα για το σημαινόμενο, ωστόσο, τούτη η ήττα  δεν είναι άλλη από την αρχή: τη μεγαλύτερη νίκη μας - σ' αγαπώ πα να πει ηττήθηκα μεγάλο, σου λέω, σπουδαίο πράγμα.

Τέτοιες μέρες, όλοι διατείνονται ότι θα κάνουν τον απολογισμό της απερχόμενης χρονιάς. Κι εγώ νιώθω έξω από τα νερά μου, σαν να είμαι αλλόκοσμη ένα πράμα. Γιατί εμένα ούτε που μου περνά από το μυαλό. Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρόκειται για μια λέξη που δε μου είναι συμπαθής. Δε μου λέει τίποτα, για την ακρίβεια. Όποιος θέλει να απολογηθεί, ας πάει στο δικαστήριο. Εκτός κι αν δικάζει ο ίδιος τον εαυτό του, γιατί μάλλον περί αυτού πρόκειται. Προσωπικά, δεν τα πάω καλά ούτε με τα δικαστήρια, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, τους αριθμούς - τα χρήματα. Αλλά, κι από την άλλη, δεν πιστεύω στο μοίρασμα του χρόνου. Αυτό είναι ανθρώπινη εφεύρεση. Ο χρόνος κυλά σαν το νερό, πετά σαν τον αέρα, σε ροή ενιαία και ακατάπαυστη. Κι εμείς, ο καθένας μας, έχουμε μια χρονική αρχή κι ένα χρονικό τέλος. Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πρέπει ντε και καλά να βάζει στόχους με τρόπο ψυχαναγκαστικό (όπως πρέπει και να σκέφτεται θετικά και άλλα του σειρμού lifestyle κόλπα) και να τους πραγ

Είδα στον ύπνο μου πουλιά, κι εγώ πουλί μαζί τους πως πέταγα εκεί ψηλά, πάνω από γη και θάλασσα, μ’ αν και πουλί σκεφτόμουνα πως τη ζωή μου χάλασα. Στον ύπνο ίδιες σκέψεις με τον ξύπνιο, ίδια κι η αχλή τους…   …που κοσκινίζει τ’ άγουρο και δένει κόμπο τ’ ώριμο. Πώς πέρασαν τα χρόνια! Ο χρόνος είν’ αμείλικτος, έχει το πάνω χέρι, το ξέρει· και προχωρά αμίλητος. Άλλωστε τι να πει, το ξέρουμε καλά, το έργο είναι γνώριμο. Γεννιόμαστε και ζούμε σάμπως και τέλος δεν υπάρχει. Είμαστε άτρωτοι μες στην αφέλεια και το θράσος μας, κι είναι η αναβλητικότητα στα σίγουρα ο άσσος μας που αποδεικνύει πως η αθανασία τη ζωή μας άρχει. Ώσπου μια μέρα, σα θα’ χουμε τον βίο μας σχεδόν ξοδέψει, κι αρχίσει αργά να μας κτυπά την πόρτα η σοφία, όλα καθαρά θε να φανερωθούν, και δικαιολογία καμία. Τέτοια σπατάλη πώς! Ο χρόνος στο ταψί μάς έχει χορέψει. Και τότε κλαις τα χρόνια που χαθήκαν και πράματα που τώρα πια δε δύνανται να γίνουν. Ποτέ δεν σκέφτηκες πόσο πονάει η ζωή. Με κλάμα σ’ αυτήν ήρθαμε! Δε δέχτηκες πο

Κάποτε κάποιο βρέφος χόρταινε με την άχνα των ζώων του στάβλου. Αγαλλιαζόταν που 'νιωθε ζεστασιά, φροντίδα, θαλπωρή από ζώα κι από ανθρώπους. "Φυσικά και θα τους πάρουμε τα δώρα τους. Να μη νιώσουν τα παιδιά μας Χριστούγεννα;", ακούστηκε ο γονιός. Και κάπως έτσι ξεκινά η πορεία προς τον υλισμό. Και κάπως έτσι ξεκινά η πορεία προς της ουσίας την απαξίωση. Ανθρώπινα πράματα. Και το παιδί δε χάνει την παιδικότητά του. Μα το παιδί χάνει την αθωότητά του. Μια μπάλα, μια κούκλα, θέλω να δωρίσω στο παιδί εκείνο που θα την εκτιμήσει σαν θείο δώρο στη ζωή του και θα πάρει μια χαρά ίσαμε το σύμπαν όλο. Γιατί τούτο το παιδί να περάσει αναγκάστηκε με επιτυχία την πορεία του προς την ουσία των πραγμάτων. Σε ένα τέτοιο παιδί θέλω να προσφέρω φέτος τα Χριστούγεννα το δώρο μου. Μια κούκλα δικιά μου παλιά και πολύτιμη από τα παιδικάτα μου. A German bisque doll from around 1900