Colette

Μιχαήλ Σίμωνος (1946-2018), (c) Nicoletta Simonos ΤΟΝ ΓΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ Μιχαήλ Άγγελο Θα τον ονόμαζα Τα γαλαζοπράσινα μάτια Σπίθες ενός ηρωισμού Ατόφιου που δε γύρεψε τις δόξες Σαν τους άλλους  Που δε γύρεψε τις δόξες σαν τους άλλους Τις ρηχές Γιατί οι δόξες Οι ατόφιες γύρεψαν αυτόν Σιωπηλά χωρίς φανφάρες Όπως αξίζει στους ήρωες τους αληθινούς

English poet Christopher Logue (1926-2011) Photo by Michael Ward/Getty Images CHRISTOPHER LOGUE ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ Πλησιάστε στην άκρη. Θα γκρεμιστούμε. Πλησιάστε στην άκρη. Είναι πολύ ψηλά! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ! Και πλησίασαν, Και έσπρωξε, Και πέταξαν. Μετάφραση: Νικολέττα M. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

Inger Christensen (1935-2009) Πάντοτε πίστευα πως πραγματικότητα ήταν αυτό το κάτι που γινόμασταν όταν μεγαλώναμε. Στην πλατεία στέκει η Φάτα Μοργκάνα με πρόσωπο κουρασμένο, φωνάζοντας: πρωινές εφημερίδες – πρωινές εφημερίδες. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Και ποιον αποκαλώ εχθρό; Ένας εχθρός πρέπει ν’ αξίζει τον χαρακτηρισμό του. Γυρνάω προς την κατεύθυνση του ήλιου και συνεχίζω να περπατώ. Είν’ η καρδιά μου που ρωτάει, όχι το έξαλλο μυαλό. Κι η καρδιά είν’ η μικρότερη ξαδέλφη του ήλιου. Τα πάντα βλέπει και τα πάντα γνωρίζει η καρδιά. Ακούει το θυμωμένο τρίξιμο των δοντιών ακόμα κι όταν αφουγκράζεται την ευλογία. Η πύλη του μυαλού θα ’πρεπε ν’ ανοίγει μονάχα μέσα απ’ την καρδιά. Ένας εχθρός που εισχωρεί, κινδυνεύει να γίνει φίλος.                               Από τη συλλογή  Conflict Resolution for Holy Beings: Poems  (2015) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Γκρίζος παραμένει ο δρόμος κάτω απ’ τον γλαυκόχρωμο θόλο. Η θάλασσα, όμως ταυτίζεται πάντα με σένα, ουρανέ.

Τα όπλα δε σε ξεγελούν: σε σκοτώνουν. Τα φιλιά, όμως; Ξε γε λούν  κι  αυ τόν  α κό μα  τον  ποι η τή - κι αυτόν ακόμα Μ' αγαπούν ή μήπως θα με προδώσουν                                                             οι άν-θρω-ποι; Ετοιμάζουν τον σταυρό                                                              οι ά-τι-μοι.

Χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε στέγες σκεπάζει και ποταμούς κι ένα σπουργίτι φωνάζει γλιτώστε εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς. Στέγες σκεπάζει και ποταμούς τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει εμέ απ’ ανθρώπους ποταπούς μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει. Τα φυλλοκάρδια καθώς παγώνει τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μάλλον κανείς δεν με γλιτώνει και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν. Τα κρίνα γέρνουν και με φιλούν μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε και τα κρίνα ακόμα το διαλαλούν ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε. Μα δεν δακρύζουν μόνο γελάνε είναι το γέλιο τους σαν το νερό ναι τα σπουργίτια αγάπη ζητάνε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ. Είναι το γέλιο τους σαν το νερό κρίνα διψώ και σε μένα δώστε ένα σπουργίτι είμαι κι εγώ χιόνι απαλό πώς πέφτει κι απόψε...                        Ν.Σ             

Marcello Mastroianni (1924-1996) Η αγκαλιά σου του κορμιού μου είχε ανέκαθεν το σχήμα. Μόνον εγώ μέσα σ’ αυτήν ιδανικά χωράω. Περίμενες καιρό πολύ αλήθεια έως το σώμα που της ταίριαζε εν τέλει ν’ απαντήσεις. Εγώ, βλέπεις τότε δεν σ’ ήξερα για να σε αγαπάω. Κι ούτε εσύ τότε με ήξερες για να με αγαπήσεις. Εντούτοις με περίμενες. Μα να που  η υπομονή που έκανες τώρα σε ανταμείβει. Και την αγκαλιά σου την κενή με μένα στη γεμίζει. Με το σώμα εκείνο που η δικιά σου η αγκαλιά μια ζωή ολάκερη περίμενε εντός της να εγκλείσει. Αλλά κι εγώ σε καμιά αγκαλιά δεν ταίριαζα απ’ όσες με δεχτήκαν. Άλλες ασφυκτικά με έπνιγαν. Κι άλλες –έστω και μερικώς– ακάλυπτη μ’ αφήναν. Γιατί η αγκαλιά σου που του κορμιού μου είχε ανέκαθεν το σχήμα             πάντα εμέ περίμενε. Από το Ανθολόγιο ΣυνΠοιείν, Τόμος ΙΙ (2014)

Mary Oliver (1935-2019) MARY OLIVER ΩΔΗ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Στα βάθη του φθινοπώρου δε σου περνάει απ’ το μυαλό πως τα φύλλα θ’ αναρωτιούνται πόσο άνετα θα ’ναι ν’ ακουμπούν τη γη παρά την κενότητα του αγέρα και τις απανωτές επελάσεις του ανέμου; Και δε νομίζεις πως κι αυτά τα δέντρα ακόμα, κυρίως εκείνα με τις βρυώδεις, χουχουλιάρικες σπηλιές, αρχίζουν να ’χουν έγνοια των πουλιών που θα ’ρθουν –σ’ εξάδες, δωδεκάδες– στρώμα να βρουν στα σώματά τους μέσα; Και δεν ακούς τη χρυσόβεργα που ψιθυρίζει αντίο, το αιώνιο πλάσμα εστεμμένο με τις πρώτες τούφες του χιονιού; Η λιμνούλα έχει χαθεί, και το κατάλευκο πεδίο όπου γλιστρά η αλεπού τόσο γοργά αποκαλύπτει τις γαλαζόχρωμες σκιές της. Κι ο άνεμος εξαπολύει το ουρλιαχτό του. Και το βραδάκι ειδικά, ο σωρός απ’ τα καυσόξυλα πιάνει λίγο-λίγο να προχωρά, αδημονώντας να φτάσει στον προορισμό του. Από τη συλλογή Devotions (2017) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Μα δεν υπάρχουν δράκοι, μικρό μου αγόρι. Ναι, δεν υπάρχουν δράκοι, κοριτσάκι μου. Δεν το γνωρίζετε ακόμα πως σας παραμυθιάζουμε. Δράκος, παιδιά μου, γίνεται μονάχα ο άνθρωπος. Θεριό ανελέητο κι ανήμερο. Κάποτε θα το μάθετε κι αυτό. Μα ούτε στιγμή μην λογιστείτε να του μοιάσετε. Και ας σας λένε πως μονάχα αν του μοιάσεις θα επιβιώσεις σε τούτη τη ζωή. Πως μόνο αν γίνεις δράκος και εσύ. Ε, όχι. Εσείς να γίνετε η αλλαγή, με όποιο κόστος. Τούτο σημαίνει να 'χεις αξίες στη ζωή.

Φόρεσες κοσμήματα και άλλα τιμαλφή μα τ’ άστρα ζήλεψαν το δέρμα σου το γαλατένιο κι εκείνη την εκ γενετής περιουσία σου σχεδόν σαν κεντητή κάτι ελίτσες γύρω από το λαιμό τον αφαλό και τις θηλές σου κάπου στα δαχτυλάκια των ποδιών στους ώμους σου στην πλάτη λίγο πάνω απ' τους γλουτούς κι ανάμεσα στις γάμπες στο δέρμα σου εκεί το τρυφερένιο Κι εγώ θαμπώθηκα, τ’ ομολογώ κι άρχισε το μυαλό τις βόλτες και τις διαδρομές στο σώμα σου απάνω με βλέμμα γλώσσα δάχτυλα κι αναπνοές Κι εσύ, με μια χαρά, κοιτώντας με να χάσκω ήμουνα σίγουρη, μου λες, πως θα σου άρεσε το στόλισμά μου για σε, βλέπεις, τα φόρεσα, αγόρι μου γλυκό να σε εντυπωσιάσω Κι εγώ μειδίασα κι ύστερα κι ύστερα κράτησα ό,τι άλλο ήθελα να πω για μένα.

Δυο φιλιά ρουφηχτά κι ύστερα γεια, εσύ στο αστρικό παλάτι σου κι εγώ στην καλύβα μου στο δάσος, με το τζάκι και τις κατάλευκες φλοκάτες μου. Ο ορφανός είναι για όλα ξένος, είπε ο ποιητής που το ’ζησε στο πετσί του μα το χαμόγελό του είναι από όλα το πιο γλυκό γιατί πολύ τον πόνο εγνώρισε. Στρώνω τους αγγέλους μου πάνω τους να ξαποστάσεις, είπα. Εγώ είπα, αλλά εσύ με άκουσες; Σ’ αρέσει, λες, να πηδάς μες στα λασπόνερα σαν τα μαθητούδια στο δρόμο για το σπίτι μια μέρα φθινοπώρου. Το κάναμε κι εμείς κάποτε, θυμάσαι; Μα εγώ πιότερο αγαπούσα το πελώριο πορτοκαλόφυλλο που ‘βαζα ν’ αρμενίζει μες στη λιμνούλα τη μικρή, κι ήτανε σάμπως και πορτοκάλι ευωδίαζε το βρώμικο νερό της. Εγώ πηδούσα μεμιάς μέσα στη βάρκα μου κι εσύ, από το αστρικό παλάτι σου, μου φώναζες με νεύρο να πάψω το παιγνίδι και να φύγω. "Δε θέλω να βλέπω πως ζεις τη ζωή γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι ότι εγώ έχω ήδη πεθάνει", μου ‘λεγες. Κι ήμασταν μικρά παιδιά. Το ίδιο μου φώναξες και σήμερα, όταν ανέβηκα κι έπιασα να χορ

  VIGGO MORTENSEN ΜΥΣΤΙΚΑ  Οι ωκεανοί παίρνουν μαζί τα μυστικά μας  όλα όσα δεν θέλουμε πια να βλέπουμε ή να μυρίζουμε.  Νιώθουμε ανώνυμοι  νιώθουμε καθαροί  όταν το παρελθόν απεκδυθούμε.  Θα ξεπλυθεί, νομίζουμε.  Θα βουλιάξει  θα απομακρυνθεί απ’ την ακτή.  Θα γίνει άφαντο.  Ίσως τα ψάρια χορτάσουν με τα λόγια μας  ίσως οι χαμένοι κι ανεκπλήρωτοι έρωτες  γίνουνε λίπασμα για τα χνουδωτά πρασινωπά πλάσματα του βυθού. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Marine, Antibes (1955),  Nicolas de Staël  (French/Russian, 1914–1955) Η υποψία της χολής μαυρίζει χώματα και τρώει. Παιδί που δεν είσαι κανείς. Κι είσαι τα πάντα με το γέλιο της ψυχής σου. Σου το ΄χουν κλέψει για, μα κάτι τύποι σα κι εμέ το βλέπουν στη μορφή σου. Έλα να σε φιλέψω, βρε γιαβρί, να φάμε κι άσπρο πάτο δεκαράκι. Τσιγάρο άφιλτρο τα ξημερώματα εσύ και κάτι ξίδια σου για να ξεχάσεις. Κι εγώ με ζάναξ, να νομίζω πως κοιμάμαι κι όλα ντάξει στη ζωή. Μη μου χτενίζεις τα μαλλιά, γλυκό μου, να χαρείς. Τα δάχτυλά σου μπλέξε μέσα κει και κάνε μασαζάκι. Κι εγώ στον τοίχο απέναντι τον μπλε του Νικολά ντε Σταλ θα ζωγραφίσω κύματα λευκά. Έλα να πιάσουμε μαζί να ρίχνουμε μες στο νερό τα βοτσαλάκια. Μα το θεό, πόσο ωραία τα περνάμε στο σαλόνι. Να 'ρχεσαι, βρε γιαβρί. Κάποια άλλη μέρα στη θάλασσα του Νικολά να κολυμπήσουμε όπως μας γέννησε η μάνα μας παρέα. Παιδί που δεν είσαι κανείς. Κι όμως τα πάντα είσαι με το γέλιο της ψυχής σου. Α' δημοσίευση:  Μονόκλ

Έχω ξεχάσει πώς είναι να γράφει κανείς για πρωϊνά με καφέ και βουτήματα Έχω ξεχάσει πώς είναι να γράφει κανείς για έρωτες που στον αφρό απάνω του κύματος θάλλουν για ηλιοβασιλέματα αγκαλιά για τo καθηλωτικό βιβλίο που μόλις διάβασα για τους πανσέδες π’ ανθίζουν στο μπαλκόνι για τα φύλλα που ανοίγουν της καρδιάς για τα γινωμένα σύκα και το ζεστό ψωμί το πουπουλένιο πάπλωμα το ζουμερό φιλί σου Έχω ξεχάσει πώς είναι να γράφει κανείς για όλα τούτα Συνήθισε η πένα να μαζεύει τα κομμάτια από την άσφαλτο τη διαμελισμένη σάρκα από το βομβαρδισμένο τοπίο το αίμα που από τους πόρους ξεχειλίζει του ασθενή Να πίνει βρώμικο νερό Να πνίγεται στη θάλασσα είτε μονάχα με μια τόση δα γουλιά του Πεινά η πένα μου πεινά και δεν έχει να φάει Κι άλλοτε και του πουλιού έχει το γάλα μα δεν μπορεί μήτε το σάλιο της να καταπιεί Κι όταν έχει φωνή δεν έχει τίποτα να πει Κι άλλοτε έχει τόσα και τόσα να σας πει μα ούτε κιχ δεν δύναται να βγάλει                                                      – η πένα μου! Η πέ

Μπλέκονται τα χέρια μας τα δάχτυλά μας  μπλέκονται τα βλέμματά μας  της καρδιάς μας οι παλμοί  σ' αγαπώ σ' αγαπάς κι εσύ  μ' αγαπάς μ' αγαπώ κι εγώ  του Μοντρεάλ ο ουρανός αδειάζει από σύννεφα  κενός  κι εμείς στις κούνιες σαν παιδιά  μια δυο  ξανά μια δυο  και ωπ  πού πάμε ωπ  ψηλά ψηλά στον ουρανό...! Ημερολόγιο | 09.05.20

Μιχαήλ Σίμωνος (1946-2018), (c) Nicoletta Simonos Στον Πατέρα μου Τον Φύλακα Αρχ-Άγγελό μου, τον Ήρωά μου  Τη Γαλανόμορφη Αγάπη μου Ήταν απομεσήμερο. Ο ήλιος έλαμπε. Ζέσταινε με το φως του το καταγάλανο κρυστάλλινο νερό. Βουτήξαμε μαζί με τον πατέρα, όπως το συνηθίζαμε τα καλοκαίρια. Ξεκίνησε μεμιάς για τα βαθιά καθώς δεινός κολυμβητής ο πατέρας μου κι εγώ ξοπίσω τον ακολουθούσα. Όσο τον πλησίαζα τόσο εκείνος απομακρυνόταν. Κι όλο και πιο βαθιά. Λαχάνιασα. Περίμενε, του φώναξα ασθενικά. Περίμενε, μπαμπά, τρέχεις και δε σε φτάνω. Εσύ να περιμένεις, κόρη μου. Δεν ήρθε η ώρα σου ακόμα. Άσε πρώτα να στρώσω το σώμα μου με ροδοπέταλα, να φροντίσω τα ρόδα μας ν' ανθίσουν, να 'ρχονται τα πουλιά να κελαηδούν πάνω στα χείλη μου, το σώμα μου για σε παράδεισο να κάνω, εκεί να ζήσεις το αέναο παρόν της ύπαρξής σου. Να δεις που τότε θα με φτάσεις, κόρη μου, σαν έρθει εκείνη η ώρα. Θα σ' ανεβάσω στις πλάτες μου και φύγαμε. Εκεί δε θα πονάμε, δε θα ματώνουμε, θα ζούμε έτσι όπως ονειρευόμασ

Robert Desnos (1900-1945) Λάμα, υιός λάμα Και πατήρ λάμα, Ξαδέρφι του αλπακά, Αδέρφι του βικούνια, Αδέρφι του γουανάκου Σε κάθε του καθήκοντος σάλτο Ν’ ακούει πρέπει τους αχούς: κουδούνια Προς αποφυγή του λυκανθρώπου που κει Στο δικό του ζει κλίμα: Στο Περού κατοικεί Πρωτεύουσα Λίμα. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Ήρθε και κάθισε στα πόδια μου ολόλαμπρη η αυγή Την πήρα αγκαλιά σφιχτά Δεν ήταν άλλη από την Παναγία!

Μην αφαιρέσεις τίποτα, μου είπε. Είσαι τόσο διάφανη που μόνο με τα ρούχα σου μπορώ να σε κοιτάω δίχως να τυφλώνομαι.

Marina Tsvetaeva (1892-1941) ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΒΕΤΑΓΙΕΒΑ ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ Ένα φιλί στο μέτωπο - διώχνει την ανησυχία. Σου φιλώ το μέτωπο. Ένα φιλί στα μάτια - απομακρύνει την αγρύπνια. Σου φιλώ τα μάτια. Ένα φιλί στα χείλη - νερό που τη δίψα σβήνει. Σου φιλώ τα χείλη. Ένα φιλί στο μέτωπο - διαγράφει τη μνήμη. Σου φιλώ το μέτωπο. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

Πήρα και την Κολέτ μαζί μου, σ’ εκείνο το ταξίδι στη Λα Λίνεα δε λα Κονθεπθιόν. Ήπιαμε τα ποτά μας σ’ ένα καταγώγιο στο κέντρο της πόλης, χορέψαμε τρελά, φλερτάραμε ασύστολα μπορώ να πω. Αλλά υποσχεθήκαμε το είναι μας σ’ εκείνο τον ένα, ίσως και στον κανένα. Παράξενη που είναι η ζωή. Σ’ αγάπησα για κείνο το στράβωμα το ελαφρύ στων χειλιών σου το μέρος το δεξί καθώς χαμογελάς. Μάλλον τούτο είναι που λέω όταν με ρωτούν γιατί σε αγαπώ – αν είναι δυνατόν να ρωτά κανείς τον άλλον κάτι τέτοιο. Αφού ο λόγος είν΄ άπιαστος που σ’ αγαπώ. Άμα δεν ήτανε, δεν θα σε αγαπούσα – στο υπογράφω. Κι όταν θα έρθω να σε βρω στο Ινβερνές, σ΄ εκείνο το παλιό ξενοδοχείο, μη μου χαρίσεις τριαντάφυλλα. Έχε μονάχα έτοιμα σεντόνια στο κρεβάτι σου. Τα θέλω να μυρίζουνε σαμπάνια. Μη με ρωτάς, λοιπόν, τι κράτησα από τα λόγια της, αγόρι μου. Όλα, θα σου 'λεγα, ή πάλι τούτο μονάχα: - Chérie, θα κάνεις που θα κάνεις κουταμάρες στη ζωή... ε, καν’ τες τουλάχιστον με κάποιον ενθουσιασμό, d'accord? - Μα ναι, Κολέτ!

Θα ’θελα να διατάξω τις λεγεώνες να κραυγάσουν τ’ όνομά σου σ’ ολάκερο το Βόρειο Σέλας Να μαντέψω το μωβ μες στον αχάτη που κοιμάται κάτω από τα σφαλιστά σου βλέφαρα Τη ρωγμή στο ψυχορράγισμά σου Κι από κει να περάσω για να μπω στο άχραντο σώμα σου Φως που σε κάθε μου ανάσα σ’ έψαχνα Που σε κάθε πετάρισμα του βλεφάρου μου σ’ αδημονούσα Φως που σ’ έψαχνα και σε εκλιπαρούσα Και που μόνο αφότου την ψυχή μου παρέδωσα μπόρεσα να σε βρω Κι έμεινα να αναρωτιέμαι γιατί στον δρόμο μου σ’ έσπρωξαν οι φαύλοι κύκλοι του ονείρου Στράτες δίχως αντάμωμα Βίοι παράλληλοι σε ένα σύμπαν πετρωμένο κι άνυδρο Σε μια λιθόστρωτη πλατεία γεμάτη φτύματα κι αναλγησία Κι αν αγάπη σε ονοματίσω «Οι αγάπες δεν λακίζουν», μου ’χες πει ρίχνοντας το σακάκι σου στον ώμο «Είναι σαν τους ήλιους που για να μπορούν να ζήσουν καίγονται σαν ολοκαύτωμα» Ε, Αγάπη, σ’ εσέ φωνάζω: Ξέρεις για την αγάπη πόσοι και πόσοι εκπορνεύονται;

Joy Harjo (1951-), η πρώτη Ινδιάνα Poet Laureate (2019) των Η.Π.Α. JOY HARJO ΙΣΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΕΔΩ Ο κόσμος ξεκινά στο τραπέζι της κουζίνας. Όπως και να ’χει, πρέπει να φάμε για να ζήσουμε. Τα δώρα της γης προσφέρονται και ετοιμάζονται, στρωμένα στο τραπέζι. Έτσι ήταν από δημιουργίας κόσμου, κι έτσι θα συνεχίσει. Διώχνουμε τις κότες και τους σκύλους μακριά από αυτό. Τα μωρά βγάζουν δόντια στις γωνίες του. Γρατζουνάν’ τα γόνατά τους από κάτω. Είναι εδώ που τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Σ’ αυτό κάνουμε άνδρες, σ’ αυτό κάνουμε γυναίκες. Σ’ αυτό το τραπέζι κουτσομπολεύουμε, ανακαλούμε τους εχθρούς και τα φαντάσματα των εραστών μας. Τα όνειρά μας πίνουνε καφέ μαζί μας καθώς κρατάνε τα παιδιά μας αγκαλιά. Γελούν με τους φτωχούς μας αποτυχημένους εαυτούς, γελούν και που ξαναστεκόμαστε στα πόδια μας στο ίδιο πάντα το τραπέζι. Ετούτο το τραπέζι υπήρξε σπίτι στη βροχή, ομπρέλα στον ήλιο. Πόλεμοι αρχίνησαν και έληξαν σε τούτο το τραπέζι. Είναι ένα μέρος απ’ τη σ

Τα ποιήματα δακρυρροούν καθώς οι άνθρωποι κοιμούνται κι ονειρεύονται λίγο προτού ξυπνήσουν για να ν' αντιμετωπίσουν της ημέρας τις προκλήσεις τυχόν θλίψεις ή χαρές Τα ποιήματα δακρυρροούν καθώς οι άνθρωποι ερωτοτροπούν μ' εκείνον π' αγαπούν καθώς οι άνθρωποι χαρίζουν την καρδιά τους στης καρδίας τους τον εκλεκτό τον ένα Μα τα ποιήματα με την ανάσα τους λειψή δακρυρροούν και βρίζουνε που φυλακίστηκαν δίχως να το ζητήσουν που σαν και τους γεννήτορές τους ποτέ δεν είναι λέφτερα κι ας, όπως και εκείνοι, το νομίζουν Αχ, τα ποιήματα δακρυρροούν -ναι, τα φτωχά μου- γιατί δίχως να ρωτηθούν εκδίδονται κι αυτά σαν τις πουτάνες Well, that's life, θα μου πεις Και θα σου πω κι εγώ,                     Ε, τόλμα τώρα, αν μπορείς, και πες το και σ' εκείνα.

Έχετε δει την ταινία με τον «καλό Γορίλα»; Ναι, τον γλυκό και καλό εκείνο γορίλα του βουνού, που ‘χε αναπτύξει φιλίες με τους γείτονές του, την κλασική αμερικάνικη οικογένεια με τα δυο παιδιά που ζούσε στα μέρη του μες στο δάσος; Ε, κάπως έτσι θα ‘ναι φαντάζομαι και μ’ όσους κατοικούν στου Γιβραλτάρ τον Βράχο. Βέβαια, εκείνοι δεν έχουν γείτονες γορίλες, αλλά μακάκους. Κι απ’ όσο ξέρω, δεν τα ‘χουνε και όλοι τους τόσο καλά με το σύνοικό τους είδος. Άλλοι, πιο χαλαροί κι όχι παθόντες μάλλον, απλώς το διασκεδάζουν, κι άλλοι απλώς αποτελούν το αντικείμενο διασκέδασης των πονηρών τούτων αποίκων, που χαίρονται έτσι όπως τσαντίζουν τους ανθρώπους άμα τους κλέβουν το σοκολατένιο κέικ τους από τον πάγκο της κουζίνας (μα, ναι, έχουν μιαν ιδιαίτερη αδυναμία στη σοκολάτα και στις λιχουδιές παντός είδους οι λεγάμενοι!) ή απ’ την απλώστρα τα φρεσκοπλυμένα ρούχα τους. Ή άμα μπαίνουν απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο και την αράζουν στον καναπέ, κύριοι, αραχτοί και λάιτ, σαν τίποτα να μην συμβαίνει! Όταν επισκέ

Οι κούκλες και οι κούκλοι υπάρχουν μόνο ως παιγνίδια για παιδιά -κάποια, μάλιστα, τους βγάζουν τα μάτια τους ξεβιδώνουν τα χέρια και τα πόδια τους ξεριζώνουν τα μαλλιά- άψυχες κατασκευές χείρας ανθρώπινης Όλοι οι άλλοι που απ' τον πηλό φτιαχτήκαν του Δημιουργού δεν είναι παρά κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν του Ας τελειώνουμε πια με τη ματαιοδοξία κυρίως την υπερβολή το θελημένο τούτο παραμύθιασμα του αποπροσανατολισμένου του ανελεύθερου του φελλού και κοντόφθαλμου σημερινού ανθρώπου Ας τελειώνουμε πια μια και καλή                  με τον εκούσιο μες στο ψέμα εγκλεισμό του

Κι αν είναι κόκκινο πανί που υφαίνει η Πηνελόπη Κι ο ταύρος είναι το γυαλί που σπάει την ανατολή Φέρε μου ρόδα του μαγιού και πάρε την ψυχή μου Να 'ν' το στολίδι τ' ουρανού τα άσπρα κρίνα στην αυλή σου Κι αν μ' αγαπάς που 'μαι πουλί που σου κελαηδάει Στη σιωπή μου αν χαθείς το μέγα σφάλμα της ζωής Είναι η πιο βαριά ποινή αγάπη άμα πετάεις...

Να κοιμηθώ σα μάχομαι και ύπνος δε με πιάνει, ευθύς εμπρός μου απλώνεται η θάλασσα, ίσαμε τον ορίζοντα η απεραντοσύνη, και πιάνω να μετρώ τα κύματα σα να 'ναι προβατάκια, κοπάδια ολάκερα που τα λιβάδια τα γλαυκά τ' ατέρμονα αλωνίζουν. Κι εγώ σαν τον βοσκό                            που πρώτη του φορά τη θάλασσα αντικρίζει.

Είν' το παραμυθάκι εκείνο που 'ναι σφαλιστό μες στο κουτί της ψυχής το μουσικό, που μέσα του χορεύει μπαλαρίνα η καρδιά μου... Μαζί και η παιδούλα που υπήρξα κάποτε και που δεν λέει να μεγαλώσει, καθώς ποτέ δεν της το ζήτησα... Άλλωστε δεν γεννήθηκα για να μεγαλώσω... Μην μου μιλάτε για τον κόσμο τούτο, μην με κουράζετε άλλο μ' αυτόν, αρκετά με ταλαιπώρησε ο ίδιος... Έχω να ζήσω, επιτέλους, απερίσπαστα στον δικό μου... Ο άλλος, χάρισμά σας... έτσι όπως τον φτιάξετε και μάλιστα με τόση περηφάνια... Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" που ουδεμία σχέση έχετε με την αξία και τις αξίες (κι αρετές), εκτός από αυτήν του χρήματος και μ' ό,τι τούτο συνεπάγεται. Κάνατε τη λέξη αξία καραμέλα στο στόμα σας ευτελίζοντάς την, αλλοιώνοντας τη σημασία της δίνοντάς της σημασίες άλλες, ονοματίζοντας μ' αυτήν καθετί ανάξιο - πώς αλλιώς θα γινόσασταν "άξιοι" άλλωστε... Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" της μετριότητάς σας... Ο αληθινά άξιος είναι ακέραιος, απλός και ταπε