Καιόμενη βάτος

Έχω ξεχάσει
πώς είναι να γράφει κανείς
για πρωϊνά με καφέ και βουτήματα

Έχω ξεχάσει
πώς είναι να γράφει κανείς
για έρωτες που στον αφρό απάνω του κύματος
θάλλουν

για ηλιοβασιλέματα αγκαλιά
για τo καθηλωτικό βιβλίο που μόλις διάβασα

για τους πανσέδες π’ ανθίζουν στο μπαλκόνι
για τα φύλλα που ανοίγουν της καρδιάς
για τα γινωμένα σύκα και το ζεστό ψωμί
το πουπουλένιο πάπλωμα
το ζουμερό φιλί σου

Έχω ξεχάσει πώς είναι να γράφει κανείς για όλα τούτα

Συνήθισε η πένα να μαζεύει τα κομμάτια
από την άσφαλτο τη διαμελισμένη σάρκα
από το βομβαρδισμένο τοπίο το αίμα
που από τους πόρους ξεχειλίζει του ασθενή

Να πίνει βρώμικο νερό
Να πνίγεται στη θάλασσα είτε μονάχα
με μια τόση δα γουλιά του

Πεινά η πένα μου πεινά
και δεν έχει να φάει
Κι άλλοτε και του πουλιού έχει το γάλα
μα δεν μπορεί μήτε το σάλιο της να καταπιεί

Κι όταν έχει φωνή
δεν έχει τίποτα να πει
Κι άλλοτε έχει τόσα και τόσα να σας πει
μα ούτε κιχ δεν δύναται να βγάλει
                                                     – η πένα μου!

Η πένα μου δεν ξέρει να χορεύει πια
μήτε και σαν παιδί να κάνει κούνια μπέλα
Βάζει φωτιά στα μέγαρα με τους επίπλαστους
και τους διεφθαρμένους
και κάθεται στο σκαλοπάτι της αυγής
αμίλητη
σαν άψυχη φλογέρα.