Μουσικό κουτί

Είν' το παραμυθάκι εκείνο που 'ναι σφαλιστό μες στο κουτί της ψυχής το μουσικό, που μέσα του χορεύει μπαλαρίνα η καρδιά μου...
Μαζί και η παιδούλα που υπήρξα κάποτε και που δεν λέει να μεγαλώσει, καθώς ποτέ δεν της το ζήτησα...
Άλλωστε δεν γεννήθηκα για να μεγαλώσω...
Μην μου μιλάτε για τον κόσμο τούτο, μην με κουράζετε άλλο μ' αυτόν, αρκετά με ταλαιπώρησε ο ίδιος...
Έχω να ζήσω, επιτέλους, απερίσπαστα στον δικό μου...
Ο άλλος, χάρισμά σας... έτσι όπως τον φτιάξετε και μάλιστα με τόση περηφάνια...
Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" που ουδεμία σχέση έχετε με την αξία και τις αξίες (κι αρετές), εκτός από αυτήν του χρήματος και μ' ό,τι τούτο συνεπάγεται. Κάνατε τη λέξη αξία καραμέλα στο στόμα σας ευτελίζοντάς την, αλλοιώνοντας τη σημασία της δίνοντάς της σημασίες άλλες, ονοματίζοντας μ' αυτήν καθετί ανάξιο - πώς αλλιώς θα γινόσασταν "άξιοι" άλλωστε...
Ναι, όλοι εσείς οι "άξιοι" της μετριότητάς σας...
Ο αληθινά άξιος είναι ακέραιος, απλός και ταπεινός, δεν κατατρώγεται από συμπλέγματα κατωτερότητας όπως εσείς, μήτε χρειάζεται να το φωνάξει.
Ούτε τα φώτα ανάγκη έχει, όντας αυτόφωτος, για να υπάρξει ή για να γίνει ορατός.
Ο αληθινά άξιος είναι αυτός που εσείς επιμελώς μηδενίζετε, παραγκωνίζετε και αγνοείτε...
Δεν σας συμφέρει, άλλωστε...
Ο αληθινά άξιος είναι αυτός που ενδόμυχα -και όχι μόνο- εχθρεύεστε και φθονείτε...
Εγώ, κοινωνία, αρνούμαι πάντως να σου μοιάσω...

Ημερολόγιο | 2017