Colette

Jacques Prévert (1900-1977) JACQUES PRÉVERT ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται όρθια Με τις πλάτες στις πόρτες της νύχτας Κι οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο Μα τα παιδιά που αγαπιούνται Δεν είν’ εκεί για κανέναν Κι είναι μονάχα ο ίσκιος τους Που τρέμει μες στη νύχτα Προκαλώντας την οργή των περαστικών Την οργή, την περιφρόνηση, τα γέλια και τον φθόνο τους Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν’ εκεί για κανέναν Είν’ αλλού πολύ πιο μακριά απ’ τη νύχτα Πολύ πιο ψηλά απ’ τη μέρα Μες στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης τους αγάπης Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σαν το φως του φεγγαριού πάνω στη μαύρη θάλασσα της νύχτας... Μια ασημένια κλωστή που ξετυλίγεται και κατεβαίνει απ' το φεγγάρι, περνάει μέσα απ' τον θαλασσινό καθρέφτη και καταλήγει δεμένη γύρω από τον αριστερό μου καρπό... Βραχιολάκι το φεγγάρι στο χέρι μου... Σαν το φανάρι μου το κουβαλώ... Κι η λάμψη του που περιλούζει το είναι μου μέσα έξω, μια λάμψη μαζί του κι εγώ, δεν αφήνει κανένα κουνούπι, μήτε ζωικό μήτε ανθρώπινο, να μου κοντέψει και να ρουφήξει το αίμα μου το γλυκό... Φεγγάρι ασπίδα, λοιπόν... Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, μ' αφού μ' αγαπάς λιγάκι, είναι όλα αληθινά...  Κι όπως λέει και η Αnna τόσο ιδιαίτερα κι ελκυστικά, "so we planned a secret rendez-vous / toute la nuit chez moi" ...

Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– κι εγώ γελώ κάθε φορά που μου ζητάς να ζωγραφίσω τον ήλιο με τα μάτια μου Έπειτα όμως με μαλώνω που σου θυμώνω και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Το σκοτάδι έπεσε και κούρνιασα στην αγκαλιά σου Και ξάφνου σου θυμίζω –ψιθυριστά στ’ αυτί λόγια γλυκά– κείνο το μεσημέρι που τρέχαμε μες στους αγρούς γύρω από το κάστρο κάπου κοντά σ’ ένα γαλάζιο που δεν ήτανε θάλασσα και σου ‘χα φανερώσει τους δανδελίωνες κοιτώντας κατάσπαρτους ολόγυρά μας πως τούτα τ’ άνθη τ’ ασημιά είναι τα μόνα αστέρια που λάμπουνε τη μέρα μαζί με τα δικά σου μάτια καθώς στα μάτια με κοιτάζουνε Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Dandelion field, Germany,  Source

Για τη Μικαέλα και τη Μαρία Πριγκιποπούλες, βασιλοπούλες Πεταλουδίτσες μας και αγαπούλες Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα Πανέμορφα κι ονειρεμένα! Να ’στε γερές μόνο χαρές Να ’χετε στην ψυχή σας Να ’στε, κουκλίτσες, τυχερές Πάντοτε στη ζωή σας! Δεχτείτε τις ευχούλες μας Θερμές όλο αγάπη Απ’ της γιαγιάς σας την καρδιά Που ’ναι για σας ζεστή φωλιά Με θαλπωρή γεμάτη! Μα και της Νικολέττας σας Δεχτείτε τις ευχές της Που σαν βλέπει το γέλιο σας Κάνει τις προσευχές της Το γέλιο σας να μη χαθεί ποτέ Απ’ την ψυχή σας Για να ’χει αυτή αλλά κι εσείς Τον ήλιο στην μορφή σας! Λευκωσία, Ιούνιος 2023    http://www.disneyinternational.com/

Σήμερα σε διάβασα, σε άκουσα με το μυαλό, σε γεύτηκα με τα μάτια, σε είδα με τα χέρια, σου μίλησα με την ψυχή, με τους νευρώνες μου όλους σε χάιδεψα, με την εικόνα σου μέσα στο βλέμμα μου ξεδίψασα, έμεινα όμως να πεινάω το σώμα σου το κατάπιε εκείνη η μικρή ανεμώνα στο λιβάδι που κάναμε έρωτα πρώτη φορά στο όνειρό μου, κατάπιε το σώμα σου και βάφτηκε μωβ βαθύ και βελούδινο. Μην με κόψεις, μου φώναξες. Δε θα σε κόψω, σου είπα. Θα φυτρώσω πλάι σου κι ας μας βρει μαζί αγκαλιασμένους ο έρωτας ή ο θάνατος, δυο ανεμώνες στο λιβάδι που κάναμε έρωτα πρώτη φορά στο όνειρό μου. Εμείς είμαστε, τ' ακούς; Εμείς οι νερένιοι κι οι αέρινοι. Δροσίζουμε τις ανεμώνες μας με αγέρα και νερό. Κι εκείνες μπουμπουκιάζουν αγάπη...             Εικόνα: Jana Sojka, Daffodils

  AMIN MAALOUF (1949 - ) ΑΜΙΝ ΜΑΑΛΟΥΦ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ PONT-NEUF Θα ΄πρεπε να ΄χα δυο καρδιές, αναίσθητη η πρώτη, η δεύτερη διαρκώς ερωτευμένη, τούτη τη δεύτερη θα εμπιστευόμουν σ’ εκείνες για τις οποίες χτυπά, και με την άλλη θα ζούσα ευτυχισμένος. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος

     Ω κράτη! Τα Τέμπη σας, το Μαρί σας. Τα χάρτινα κλουβιά που πέφτουν σαν φύλλα απ' το δέντρο και μας πλακώνουν με ατσάλι σάμπως το πιο ασήκωτο, τόσο που βγαίνει η ψυχή μας. Τους τοκογλύφους σας - βλ. τις τράπεζές σας: δόντια κοκόφορμα με ρίζες σαπισμένες - τις γλείψαν σαν σκυλί το κόκκαλο τα σκουλήκια. Οι πόλεμοί σας που ταΐζουνε  την πείνα μας και μεγαλώνει και θεριεύει. Οι παχυλοί, αδικαιολόγητοι και άδικοι μισθοί σας που αφήνουνε τις τσέπες τις δικές μας άδειες, να μετράμε ένα ένα το ευρώ να βγάλουμε τον μήνα. Κράτη της λαμογιάς, της κουμπαριάς, της ρουσφετοκρατίας. Της μετριότητας κράτη, λοιπόν. Αυτό εκ των πραγμάτων είστε.      Ω κοινωνία! Χαζογκόμενα αγκαλιά με χαζογκόμενο, ψωνισμένοι στο ίνστα, στο τικ τοκ κι άγιος ο θεός. To φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι, το φαίνεσθαι. Αυτό μόνο σε νοιάζει. Η εικόνα σου. Όλα μια εικόνα επίπλαστη. Σε κάνω χάζι που μετράς την αξία και την επιτυχία με το χρήμα, αυτό κι αν είναι ο θεός σου. Κοινωνία της βόλεψης. Πατάς επί πτωμάτων για την πάρτη σο

Από το αρχείο της Νικολέττας Σίμωνος

Ένας ο Πατήρ, ένας ο Υιός, ένα το Άγιο Πνεύμα Κι ο Διάκος ο αμόλευτος ένας κι άλλος κανένας Ο Θάνος των γλυκών νερών των ανυπότακτων σταυρών των ανθισμένων λιβαδιών των θαλερών των δέντρων απάτητων βουνοκορφών αφέντης και θεός κλέφτης αρματολός κει που ’χει τ’ αδέρφι του τον αϊτό μονάχη του παρέα Στου ρασοφόρου άγγελου τα φουσκωμένα στέρνα κραυγή που σαν το ψάρι σπαρταρά σ’ ανήλιαγη στεριά κάτου στην Αλαμάνα Ο Θάνος είμαι το αδέρφι σου το μπιστικό κείνο το όμορφο παιδί που όλες τραγουδήσαν –η πλάση όλη λύγισε και οι καρδιές ραγίσαν– που μίλησε εις τον θεό ένα ξημέρωμα Απρίλη μήνα και με φωνή αστροπελέκι φώναξε: Κι εμένα, Κύριε, το όνομά μου αρχίζει από θήτα αλλά Θωμάς δε γίνομαι! Μες στην καρδιά της Άνοιξης που θρέφονται οι άνοιξες των κόσμων όλων που το χαμόγελο τρανεύει σα θεριό επέλεξα το όνομά μου να τιμήσω Αθανάσιος μου έλαχε να γεννηθώ κι Αθάνατος είπα στη μάνα μου πως θα πεθάνω Κι εκείνη με επίστεψε. Τόσο που μ’ αγαπούσε. Σταυρώστε με, τους πρόσταξα, σαν τον Χριστό Μα κείνοι κάθ

Άνθρωποι ψάρια έχουν καρδιά  γελάνε λυγάνε ανάσες κοφτές  Απρίλης και Μάης γροθιές κοφτερές  αγάπη σε λέω αγάπη βροχή  κι ο ήλιος θυμώνει καμιά ανοχή  υπό τον φανοστάτη να 'σου μία φωνή  δεν έχουμε χρόνο μονάχα πόνο  καρδούλα μου ψυχούλα μου αέρας μου και δυόσμος  φύλλο και καρφί  μοσχοκάρφι μοσχοκάρυδο κι ελιά μου τσακιστή  τσακίρικο το βλέμμα σου αγάπη μπιστική   βίσωνα που σε σκότωσα προτού εσύ   τρέχω στα κύματα καβάλα να σε φτάσω  αγάπη μου ασύμμετρη φευγάτη μυστική  κι αν είμαι λεοπάρδαλη να μη με φοβηθείς   δάγκωμα μέλι και φτου κι απ' την αρχή... Lovers in Blue (1914), Marc Chagall (1887 - 1985),  Source

Το ποίημα είναι χαμένη παρτίδα σκάκι Χαμένη παρτίδα στα χαρτιά, στο κρεβάτι Το ποίημα είναι η φωτιά που θες να πέσει να σε κάψει Η γη που θες να ανοίξει να σε καταπιεί Το τσιγάρο που δεν κάνεις Το ποτό που δε σε πιάνει Η στιγμή που δε σ' αφήνουν ν' αντιδράσεις Οι κλειστές οι διαβάσεις Στη φωνή σου η φραγή Η ήττα της ομάδας σου Η τσέπη σου η άδεια Η μαύρη τύχη σου Μα κι ο χαμένος άσσος στο μανίκι σου Το τάλιρο που δίνεις ακόμα κι αν δεν το 'χεις Το σώμα το νεκρό που ζει και αναπνέει και περπατάει και αγκαλιάζει και γελάει Το ίδρυμα που έγινε παλάτι και το νοσοκομείο Disney Land για τα παιδιά Η ποίηση που έφτυσε κατάμουτρα τις κλίκες, τους Γραμματείς και Φαρισσαίους της - κι είναι πολλοί Κι ο έρωτας Ο έρωτας στο καμπαναριό της Παναγίας των Παρισίων Ο έρωτας μπρος στα γαλανά μάτια των λύκων που φοβάσαι - τι έρωτας, αλήθεια Ινδιάνε, το βέλος σου - το βέλος σου Ο έρωτας μες στο νερό - της θάλασσας Ο έρωτας που αντιδρά γιατί δε θέλει να μπει στην καρδιά - αλλά θέλει - και το θέλε

I Καρδιά μου εσύ Μολύβι ο ουρανός Σαν και εσένα   II Το ζύγι βαρύ Μολυβένιου ουρανού Και της καρδιάς μου III Κεραυνός νυχτός Της καρδιάς μου η κραυγή Μολύβι λιώνει IV Σταγόνα καμιά Ουρανός δίχως δάκρυ Κλαίει στα κρυφά

Ω τα βατράχια! Πετάνε κολυμπώντας Στην Πάνω Λίμνη!

Δεν αντέχω άλλη πραγματικότητα. Θέλω πίσω το παιδικό μου παραμύθι.

Φώναξα "μπαμπά" ενώ ήξερα -ανυπόφορα- πως δεν υπάρχει πια να με ακούσει. Όμως δεν ήξερα πως γνώριζε πόσο πολύ το εννοούσα. Δε χρειάστηκε να φωνάξω δεύτερη φορά. Βρέθηκε δίπλα μου μ' ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Τα υπόλοιπα, δε θα τα αναφέρω. Από κείνη τη στιγμή ξέρω πως όταν φωνάζω "μπαμπά" έρχεται και μ' αγκαλιάζει. Γιατί ξέρει πως το σπουργίτι του να κουρνιάσει θέλει μες στη φωλιά της αγκάλης του. Όπως και τότε. Έτσι και πάντα. Ημερολόγιο | Φεβ. 2023

Σήμερα οι άνθρωποι εξύμνησαν τον έρωτα και την αγάπη. Ωστόσο, ο πιο όμορφος λόγος κι η πιο στεντόρεια φωνή βγήκαν από τα βάθη της ίδιας της αγάπης αφού επέλεξε να μιλήσει με τη σιωπή. Εκεί που ο λόγος γίνεται πράξη. Γιατί όταν δεν εκφράζεται με λόγια η αγάπη, μιλά με τα μάτια και τα χείλια και μ' όποιον άλλο τρόπο έχει για να εκφραστεί. Δίχως λόγια. Μα με τα λόγια μόνο της σιωπής. Και της απλότητάς της. Ιδού και η κραταιότητα και το μεγαλείο αυτής... Ημερολόγιο | 14.02.23

Αιωρούμαι... Ίπταμαι πάνω απ' τα κεφάλια και τον κόσμο σας: το καμάρι σας, εσάς και των θεών σας. Και σας κοιτάω. Με μισό μάτι σάς κοιτάω. Και δε χωνεύεστε. Και δε μιλάω. Μόνο ακούω Radiohead και πετάω... Πέρα μακριά...

Χριστός γεννάται Χάρμα Μα κάποιος λείπει Λύπη Παιδί Δεν είμαι πια Παιδί   Πειράζει-δεν πειράζει Χριστούγεννα χαράζει: χαράζει Χαρμολύπη

τη λέγανε Βιτάλια κι ήτανε φίλη, κουμπάρα και γειτόνισσα της Ιωάννας - της γιαγιάς μου Καϊμακλιώτισσα κι αυτή και του δημοτικού εγώ ακόμα κοριτσάκι δεν την ξανάδα από τότε ούτε και πρόκειται να είναι ακόμα ζωντανή ούτε και έχω την όψη της στη μνήμη μου κρατήσει το όνομά της, όμως, το κρατάω γιατί είναι τόσο ευειδές το όνομά της μυρίζει καφέ ελληνικό, μυρίζει γιασεμί, γλυκό κεράσι μυρίζει τη γιαγιά μου και ζωγραφίζει μπιγκόνιες, κρίνους και σεμέ με βελονάκι και ζωγραφίζει την αγάπη η «γεμάτη ζωντάνια» κόρη των Ρωμαίων και είναι κρίμα τόσο ωραίο όνομα σε πλάσμα να μην το 'χω ξανακούσει και είναι κρίμα η κυρία Βιτάλια της αθωότητάς μου να 'ναι η μόνη με το όνομα Βιτάλια που ξέρω Vitalia flowers, photo by Nicoletta Simonos Ημερολόγιο | 29.12.22 

Τα Χριστούγεννα φωνάζουν με τις εορταστικές ιαχές και τα πλουμίσματα τον ερχομό τους κι οι αρλεκίνοι του δρόμου χαρίζουν στο τσουχτερό της νύχτας αγέρι το χαμόγελο εκείνο το πλατύ που δεν μπορεί τη θλίψη του να κρύψει Παιδιά του κόσμου όλου παιδιά του κόσμου του δικού μας και του άλλου φωτίστε με τα μάτια σας τους γεμάτους μοναξιά και απόγνωση ατέρμονους δρόμους Γίνετε εσείς της γης τα αστέρια Εσείς γίνετε και τα χαμόγελα του ουρανού Και δείτε την καρδιά σας κόκκινα ν' ανθίζει ρόδα σαν εκείνα του μαγιού Δεκέμβρη μήνα

Rose Ausländer (1901-1988)  Source ΡΟΖΕ ΑΟΥΣΛΕΝΤΕΡ ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΜΟΥ Κάποτε η μάνα μου ήταν ελαφίνα. Τα χρυσοκάστανα μάτιαη χάρη έμειναν μαζί της από την εποχή εκείνη της ελαφίσιας της ζωής. Να τη, λοιπόν μισή άγγελος μισή άνθρωπος – και στη μέση μάνα. Όταν τη ρώταγα τι θα ‘θελε να ήταν: «έν’ αηδόνι», μου ‘λεγε. Τώρα είν’ ένα αηδόνι η μάνα μου. Κάθε νύχτα την ακούω στον κήπο του άγρυπνου ονείρου μου. Τραγουδά τη Σιών των προγόνων την πάλαι ποτέ Αυστρία τραγουδά τα βουνά τραγουδά και τα δάση οξιάς της Μπουκοβίνας. Νανουρίσματα μου τραγουδάει κάθε νύχτα το αηδόνι μου στον κήπο του άγρυπνού μου ονείρου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Mary Oliver (1935-2019),  Source MARY OLIVER ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ Δεν χρειάζεται να είσαι καλός. Δεν χρειάζεται να διανύεις γονυπετής εκατό μίλια μες στην έρημο, μετανοώντας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄ αφήσεις το τρυφερό ζώο του κορμιού σου να αγαπά ό,τι αγαπά. Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου, και θα σου πω για τη δική μου. Εν τω μεταξύ ο κόσμος προχωρεί. Εν τω μεταξύ ο ήλιος και τα διάφανα βότσαλα της βροχής  διασχίζουν τα τοπία, πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα βαθύρριζα δέντρα,  τα όρη και τα ποτάμια. Εν τω μεταξύ οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό καταγάλανο αιθέρα,  τραβούν και πάλι για το σπίτι. Όποιος και να ΄σαι, όση και να ΄ναι η μοναξιά σου,  ο κόσμος προσφέρει εαυτόν στην φαντασία σου,  σαν τις αγριόχηνες σε καλεί, σκληρός και συναρπαστικός - τη θέση σου αναγγέλλοντας ξανά και ξανά  στην οικογένεια των πραγμάτων. Από τη συλλογή Dream Work (1986) Επίμετρο: Η Μαίρη Όλιβερ υπήρξε αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη το 1935 στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Nation

  Etel Adnan in New York, 1979 Photograph: Simone Fattal, Source IV. Κανείς δε σου ζήτησε να γίνεις φόβου άγγελος πόσο μάλλον άγγελος θανάτου Το μόνο που θέλαμε ήταν να ’ναι το δέρμα σου τόσο απαλό όσο η θάλασσα ένα απόγεμα του Οκτώβρη στη Βηρυτό του Λιβάνου ανάμεσα σε δυο εμφύλιους Ήρθες με μια χούφτα πόνο κι ένα χαμόγελο που άνοιξε τη γη κάτω από τα πόδια μου όπως κάνει ο σεισμός όταν σμίγουνε δυο άνθρωποι. Από την ενότητα “Love Poems”, στην ανθολογία Women of the Fertile Crescent: An Anthology of Modern Poetry by Arab Women (1978) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Bamberg, Germany Photo by @magictiron, Source Τα κυνικά καύματα θέρισαν και τα λιγοστά εναπομείναντα στάχυα, όστρακο το θέρος που σφάλισε κι εντός του έκρυψε, ωσάν πέρλα αυτόφωτη και ιριδίζουσα, ολάκερο τον ήλιο                                                                     - περίαπτον στον λαιμό κρεμάμενο. Κι εμείς ντυθήκαμε· την ίδια στιγμή που ξεντύθηκαν τα δέντρα ρίχνοντας τα φύλλα τους πάνω στο νοτισμένο χώμα, σαν έτοιμα από καιρό, την εξιλέωση να ενδυθούν μέσω του επουράνιου ύδατος. Ευλογημένος όστις την αξιωθεί την κάθαρση ετούτη Στέκουν τα δέντρα μες στα ρουμάνια του κόσμου, προβάλλοντας με σθένος την άχραντη γύμνια τους μπρος στα μάτια τ' ουρανού, ως αναμένουν στωικά το πρώτο δάκρυσμά του. Εγώ σαν και τα δέντρα θα ξεγυμνωθώ. Αντάμα με τα δέντρα, γυμνά αυτά, γυμνή κι εγώ, θα προσδοκώ οθόνιο χειμωνικό να 'ρθει να με σκεπάσει. Οκτ. 2013

Τι είμαστε ποιοι είμαστε σε τούτη τη ζωή; – όχι, άλλη ζωή δεν έχει.  Ένα όνομα; Ένα επώνυμο; Τα παιδιά ενός πατέρα και μιας μάνας; Μια αδελφή; Ένας αδελφός; Ένας σύζυγος; Ένας πατέρας; Μία μάνα; Ένα επάγγελμα; Μία σπουδή; Τα υπάρχοντά μας; Η ασχήμια μας; Η ομορφιά μας; Το φύλο μας; Η εθνικότητά μας; Αν η απάντηση είναι ναι τότε δεν είμαστε τίποτα. Ή μήπως είμαστε το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα χείλη μας και δεν μοιάζει με κανένα άλλο; Το βλέμμα που πηγάζει απ’ τα δικά μας μάτια μοναχά; Ο ήχος της φωνής μας; Της ψυχής μας το ηχόχρωμα; Όλα τα ναι του κόσμου μας στο άυλο της ύπαρξής μας. Ημερολόγιο | Σεπτ. 2022

Autumn, Portrait of Lydia Cassatt, 1880  Mary Cassatt (1844-1926),  Source AMY LOWELL ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Όλη τη μέρα κοίταγα τα πορφυρά τα φύλλα Καθώς το κλήμα άφηναν κι έπεφταν στο νερό. Και τώρα φεγγαρόλουστα να πέφτουν συνεχίζουν Μα κάθε φύλλο απόψε γαρνιρισμένο είναι με κρόσσι αργυρό… Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

 

Amy Lowell (1874-1925),  Source AMY LOWELL ΑΠΟΥΣΙΑ Άδειο το φλιτζάνι μου απόψε, Κι είν’ οι μεριές του στεγνές και κρύες, Καθώς το χαϊδεύει τ’ ολόδροσο αεράκι που Αθώρητα μπαίνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Κενό και άδειο, πάλλευκο λάμπει στο σεληνόφως. Γιομάτη η κάμαρα με την αλλόκοτη ευωδιά Που αναδύουν τα άνθη της γλυσίνας. Στου φεγγαριού λικνίζονται το φέγγος Κι ανάερα χτυπούν στης κάμαρας τον τοίχο. Μα το φλιτζάνι της καρδιάς μου παραμένει ατάραχο, Και αδειανό, και κρύο. Σαν έρθεις, κατακόκκινο Και σύγκορμα παλλόμενο Από αίμα ξεχειλίζει, Της καρδιάς αίμα προς πόση ολόδική σου· Με αγάπη να γεμίσεις το στόμα σου Και με τη γλυκόπικρη γεύση μιας ψυχής. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

τη σαμπάνια τη χύνει το σώμα σου και την πίνει το δικό μου το βογγητό σπάει τα κόκκαλα του ποτηριού σε χίλια κομμάτια του κολωνάτου ευτυχώς το άλλο που 'χει του βυζιού σου το σχήμα θέλω να το κρατήσω ενθύμιο εγώ στ' αυτί μου ψιθυρίζεις κι εγώ χαμογελώ   τέτοιοι είναι οι θάνατοι που τους φωνάζουνε μικρούς είναι που οι μικροί κρύβουν σε μια στιγμή την αιωνιότητα   notre petite mort c'est nous deux dans l'éternité θέλω τον μικρό τούτο θάνατο μαζί σου τώρα πάρε με πάρε με μαζί σου στην αιωνιότητα * Μικρό θάνατο λένε τον οργασμό στη Γαλλία.

Αυτή η γη, πάνω στην οποία γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα, δεν είναι ανοικτή ολάκερη για όλους. Όπως και λόγω της αδυναμίας του ανθρώπου να βρίσκεται παντού την ίδια στιγμή. Αλλά και λόγω του απροσπέλαστου δέους της φύσης, για το οποίο δεν είμαστε παρά μυρμηγκάκια από τα μικρότερα κι εμείς. Βλέπετε, είναι τόσο μεγάλη η ασημαντότητά μας που η ψυχή μας λειτουργεί με αυτό που στην ψυχολογία ονομάζουμε  απώθηση .  Ο ουρανός, όμως; Σε όποιο σημείο της γης κι αν σταθείς, τον ίδιο ουρανό θα αντικρίσεις και, μάλιστα, ολάκερο! Με άλλα λόγια, τον ίδιο ουρανό κοιτάμε όλοι μας. Με μια ματιά μας μοναχά. Γιατί αφενός εκεί δεν δύναται να κάνει κουμάντο ο άνθρωπος, αφού δεν είναι πλασμένος για ουρανούς - λόγω της θνητής φύσης του. Μα αφετέρου ο ουρανός είναι πιο δίκιος από τη γη. Είναι κοινός για όλους, και για όλους ορατός. Και είναι λογικό, καθώς ο Κύριος, ο Δημιουργός, όπως θέλετε πέστε το, δεν κατοικεί στη γη αλλά στα ουράνια... N. | 15η Ιουλ. 2018 | Ημερολόγιο