Colette

  Source: https://www.illuminatedcourses.com/theheartofrumispoetry JALAL-UD-DIN BALKHI-RUMI  [1] ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ Όταν πεθάνω όταν μέσα στο φέρετρο εξέλθω ποτέ να σκεφτείς δεν πρέπει πως φεύγω απ’ τον κόσμο μην κλάψεις μη θρηνήσεις μήτε να λυπηθείς μες στο τέρας δεν πέφτω της αβύσσου όταν το λείψανό μου δεις να μεταφέρουν μην κλάψεις για το φευγιό μου δε φεύγω στην αγάπη φτάνω την αιώνια όταν στον τάφο με αφήσεις μην πεις αντίο θυμήσου πως ο τάφος δεν είναι παρά μια κουρτίνα που πίσω κρύβει τον παράδεισο θα με δεις μονάχα στον τάφο να κατεβαίνω τώρα κοίτα με ν’ ανασταίνομαι πώς μπορεί να υπάρχει τέλος όταν ο ήλιος δύει και το φεγγάρι χάνεται από τον ουρανό; μοιάζει με το τέλος με ηλιοβασίλεμα μοιάζει μα στην πραγματικότητα είν’ η αυγή όταν ο τάφος μέσα του σε κλείσει τότε είναι που ελευθερώνεται η ψυχή έχεις δει ποτέ σπόρο στη γη να πέφτει και μια νέα να μη φυτρώνει ζωή; γιατί να αμφιβάλλεις ότι φυτρώνει κι ο σπόρος που λέγεται άνθρωπος; έχεις δει ποτέ κουβά να κατεβαίνει στο πηγάδι και ν

Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Σε ικευτέουν οι γέροι, οι νέοι, τα παιδιά τα δέντρα, τα φυτά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν τα ζώα τα έρμα τα δεμένα τα σκυλιά που  στωικά θωρούσανε τον θάνατο να τους τυλίγει Βροχή, βροχή, βροχή Αγία Τριάδα μου εσύ Το χώμα σε εκλιπαρεί Βρέξε τα χείλη της αγάπης μου Σκούπισε από το μέτωπό της τον ιδρώτα "Ό,τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά"  καλά δε λέω, Μάτση μου γλυκιά  αγαπημένη Βρέξε, Θεέ μου, βρέξε, να χαρείς Τα σύννεφα παρακαλώ μα τουφεκίζω Τη φωτιά των εγκλημάτων να θανάτωσω μια για πάντα επιθυμώ Σαν πυροσβέστης κατάκοπος κι ακάματος που κλαίει με λυγμούς μάχοντας  με τον όλεθρο - κράτα γερά, καλέ μου Πονώ, αγάπη μου, πονώ Οι κραυγές  τα πονεμένα μ' απόγνωση ζωγραφισμένα πρόσωπα του κόσμου με στοιχειώνουν Παραμιλώ, καρφί μες στην καρδιά κάθε ζεματιστή πευκοβελόνα Παραμιλώ, μα να σου μια ελιά σαν ήλιος  λαμπαδιάζει σαν ήρωας λεβεντονιός αιωνόβιο δεντρό με παίρνει αγκαλιά και μου μιλά παρήγορα, γλυκά "Καρδι

Christopher Logue (1926-2011) Source: https://richardawarren.files.wordpress.com/2016/12/logue-in-youth.jpg CHRISTOPHER LOGUE ΠΡΟΟΙΜΙΟ Δυο ασβεστολιθικές πλάκες στηρίζουν τον αιγαιοπελαγίτικο κόσμο. Η μεγάλη της Ανατολίας συνεχίζει να απλώνεται επίπεδη, Αλλά μισός αιώνας πέρασε, μέσα από μάτια σιωπηλά:              «Άβε!». Ο Θεός κοίταζε την πλάκα να υποχωρεί, ώσπου Μονάχα το πάνω μέρος της και των βουνών της οι κορφές να βρίσκονται ακόμα Πάνω από τη θάλασσα του αδελφού Του, του Θεού Ποσειδώνα:              «Και τούτο, θα τ’ ονομάσω Ελλάδα. Κι αυτά, το Αρχιπέλαγός Tης», είπε Εκείνος. Έπειτα στράφηκε Ν’ αφουγκραστεί τον Απόλλωνα και τις Εννέα να ερμηνεύουν τη Δημιουργία, από του Τραπεζοειδούς Κόλπου την σκηνή.               Εισέρχονται. Λαμβάνουν θέση. Υποκλίνονται. Ο Κύριος του Φωτός και της Σμίνθης τούς δίνει τον τόνο.               Κι ύστερα τραγουδούν:               «Στην αρχή δεν υπήρχε Αρχή,               Και στο τέλος, δεν υπήρχε Τέλος…». Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημ

Alain Bosquet (1919-1998) ΑΛΑΙΝ ΜΠΟΣΚΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ένα παιδί μου είχε πει: «Η πέτρα είναι βάτραχος που έχει κοιμηθεί». Ένα άλλο παιδί μου είχε πει: «Ο ουρανός είναι μετάξι ντελικάτο πολύ». Ένα τρίτο παιδί μου είχε πει: «Ο ωκεανός, άμα φοβάται, φωνασκεί». Δε λέω τίποτα, μόνο μειδίαμα στα χείλη ελαφρύ. Του παιδιού τ’ ονείρατο νόμος εστί. Κι ύστερα, γνωρίζω πως η πέτρα Είν’ όντως ένας βάτραχος, Μα αντί να κοιμάται Με κοιτάει ξάγρυπνος. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος