Colette

KOFI AWOONOR (1935-2013) ΚΟΦΙ ΑΒΟΥΝΟΡ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΣ Κάποτε, ο πόνος και η θλίψη επιστρέφουν κυρίως τη νύχτα. Θα θρηνήσω ξανά και ξανά αύριο για τη μνήμη ενός θανάτου προαναγγελθέντος. Θα θρηνήσω ξανά αύριο θα διαλέξω ένα λουλούδι από τον κήπο θα ακούσω τα πουλιά πάνω στο δέντρο. 
Θα θρηνήσω ξανά αύριο για έναν πόνο που μεγαλώνει έναν πόνο της μοναξιάς μου φίλο σ’ ένα κρεβάτι άδειο από καιρό, από επιλογή· θρηνώ ξανά αυτός ο θρήνος αμνημόνευτος για τούτο τον πόνο τούτο το βάρος κάτω από το οποίο τυλίγομαι και πενθώ Χθες να πάω δεν μπόρεσα για το υποχρεωτικό περπάτημά μου, έτσι την ώρα ξόδεψα για να θυμηθώ τα μονοπάτια, τα δέντρα τα πουλιά, το περιστασιακό γρύλισμα του σκύλου τα καφετιά πρόβατα σ’ έναν παγιδευμένο κάμπο το νανούλικο δέντρο μάνγκο φορτωμένο καρπούς τα αρειανά φοινικόδεντρα ψηλόλιγνα και ευθυτενή τα πεύκα φρουροί να λικνίζονται σ’ ένα απόμακρο χωράφι. Πιστεύω στην πιθανότητα της ελευθερίας στον ερχομό των μελισσών το θέρος στους ήπιους χειμώνες και στους τυφώνες το...

στεγνό το χορτάρι σαν δάκρυ που στέρεψε γυρεύεις ποτάμι σε μια χώρα που φλέγεται ξεχνάς πώς σε λένε μα δεν έχεις όνομα μια καρδιά μόνο έχεις και τούτη για δόλωμα   *μη μου μιλάς για κόλαση όλη την έχω ζήσει* μη μου μιλάς για κόλαση για τη δική μου μιλάς ζήση κράτα, λοιπόν, τα λόγια σου κράτα, λοιπόν, το θάρρος ανάγκη, να δεις, πόση τα 'χουμε σαν μας γαμ@ει το κράτος! *μη μου μιλάς για κόλαση όλη την έχω ζήσει* μη μου μιλάς για κόλαση για τη δική μου μιλάς ζήση... 8η Οκτ. 2024

Φωτό από το Δ ιαδίκτυο Κι αφού με κοιτάζεις στα μάτια με τα δικά σου τα μάτια πάνω απ’ τα γυαλιά με το βλέμμα σου εκείνο το παρατηρητικό σου διαφεύγει άραγε η αστραπή που εκτοξεύουνε οι κόρες μου στους γιους τους δικούς σου που την καλούν θαύμα η βροντή μας   κι ας μην πιστεύουμε στα θαύματα και ας πιστεύουνε εκείνα σε μας γιατί είναι θαύμα των ματιών το χαμόγελο η αγκαλιά το κρασί και η αναρχία της ψυχής. Λευκωσία, 2017

Untitled, 1946 © Frances McLaughlin-Gill ( Source ) Το φιλί που δε δόθηκε αγώνας που καταπνίγηκε πίσω απ' τα αιχμάλωτα τής ειμαρμένης χείλη Το χάδι που φυλακισμένο έμεινε μες στης παλάμης τη γροθιά κουλουριασμένο φίδι στον κόρφο της λήθης Κι η αγκαλιά που αιωρείται ακόμα στο διάκενο από τη μια η κατάρα τού χρόνου που κολύμπησε -σε μανιασμένα νερά- μέχρι τον άλλο κόσμο και ξαναγύρισε κι από την άλλη η απρόσκοπτη σταθερότης τού παλμού τής αντλίας που αγάπη αναπαράγει Στοιχειά αστοιχείωτα ναι μεν μα πάντα παρόντα και τα πάντα πληρόντα μες στον λαβύρινθο τού υποσυνείδητου μες στα ξεχασμένα τρίσβαθα της ψυχής Το γλυκόπικρο δάκρυσμα στην πικραμιγδαλένια κόχη τού ματιού το κραυγαλέο άλγος των ψυχών για μιαν αγάπη που στα σπλάχνα τους γεννήθηκε μα δεν ετέχθη ποτέ... Νικ.Σ