Προτιμώ να είμαι άτιτλο



Φωτό από το Διαδίκτυο




Κι αφού με κοιτάζεις στα μάτια
με τα δικά σου τα μάτια
πάνω απ’ τα γυαλιά

με το βλέμμα σου εκείνο το
παρατηρητικό

σου διαφεύγει άραγε η αστραπή
που εκτοξεύουνε οι κόρες μου
στους γιους τους δικούς σου που την καλούν

θαύμα η βροντή
μας
 
κι ας μην πιστεύουμε στα θαύματα
και ας πιστεύουνε εκείνα σε μας

γιατί είναι θαύμα των ματιών το χαμόγελο
η αγκαλιά
το κρασί
και η αναρχία της ψυχής.





Λευκωσία, 2017

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τον γιο που δεν έχω

Καλοκαίρι

Ορατών τε πάντων και αοράτων