Colette

  Image Source Κάθε που μια παπαρούνα φυτρώνει, ψηλόλιγνη, πανώρια, πορφυρή, είτε στον κήπο σου είτε μες στου Θεού τον κήπο, μια στάλα αίμα έχει χυθεί είτε από καρδιά είτε από σώμα. Να θυμάσαι, λοιπόν, πως αν μια παπαρούνα κόψεις, ματανεκρώνεις μια ψυχή που έχει καταφέρει, παρά τη μοιραία μαχαιριά, ν' αναστηθεί, να στεριώσει και να ξαναριζώσει. Μην τη σκοτώσεις δεύτερη φορά.  Έλεος δείξε.

Image Source Αρκεί το φως Σου να 'ρθει λευκό να βάψει το σκοτάδι μου

Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα Εικόνα   Εικόνα Μόνο Και Όλο Εικόνα  Ο κόσμος Μπού - χτι - σα την εικόνα Και πού να βρω πια περιεχόμενο...

Image Source YVES BONNEFOY Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΩΡΑ (απόσπασμα) Η ευτυχία δεν μου χαμογέλασε ποτέ στη γη τούτη επάνω. Πού πάω; Μες στα όρη τούτα ψάχνω Τη σιωπή, την ειρήνη της καρδίας. Αυτή είν’ η πατρίδα μου, Να περιπλανηθώ δεν πρόκειται άλλο πια μακριά της. Ολούθε οι κορφές γλαυκές ξαναγίνονται σαν τον αιθέρα, Και θα σου πω αντίο; Όχι, ποτέ μην πάψει Ποτέ να κελαρύζει το νερό, να ξανανθίζει το χορτάρι! Μετάφραση από τα γαλλικά: Νικολέττα Σίμωνος

  Τελικά, τι είναι ποίηση; Ποίηση είναι τα πάντα όλα Αυτό που ορίζεται Αλλά κυρίως αυτό που δεν μπορεί να οριστεί Αυτό που φαίνεται Αλλά κυρίως αυτό που δεν μπορεί να φανεί Αυτό που ψηλαφίζεται Αλλά κυρίως αυτό που δεν μπορεί να ψηλαφιστεί Αυτό που ακούγεται Αλλά κυρίως αυτό που δεν μπορεί να ακουστεί Ποίηση είναι το ορατό   Κυρίως, όμως Ποίηση είναι το αόρατο.

William Stafford (1914-1993)  Photo source ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΤΑΦΟΡΝΤ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΤΗ ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ Την κοίταξα στα γρήγορα κι έβγαλα τα γυαλιά μου – τραγούδαγαν ακόμη. Σαν τζίτζικας τερέτισαν στο τραπεζάκι του καφέ κι έπειτα σίγησαν. Πρόβαλε η φωνή της σαν καμπάνα και το ηλιόφως ευθύς διεθλάσθη. Ένιωσα το ταβάνι τής αψίδας να παίρνει τη μορφή κι ήξερα πως τ' ακρόνυχα κει πάνω αλλιώς αισθάνονταν ό,τι αγγίζαν. «Εγώ είμ' ο δικός σου τρόπος αντίληψης των πραγμάτων», είπε. «Σαν μ' αφήσεις να ζήσω πλάι σου, κάθε σου βλέμμα στον κόσμο γύρω σου δεν θα 'ναι πια παρά ένα είδος σωτηρίας». Κι εγώ της έπιασα το χέρι. Επίμετρο: Ο Ουίλιαμ Στάφορντ (Κάνσας, 1914 – Όρεγκον, 1993) ήταν Αμερικανός ποιητής, πατέρας του επίσης ποιητή και δοκιμιογράφου Κιμ Στάφορντ. Καταγόμενος από εύπορη οικογένεια, είχε πασιφιστική δράση και ήταν «ένας εκ των ήσυχων της γης», όπως χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του. Δίδασκε στο Lewis & Clark College του Όρεγκον έως και την συνταξιοδότησή του το 1980 και εξέδωσε τη...

KOFI AWOONOR (1935-2013) ΚΟΦΙ ΑΒΟΥΝΟΡ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΣ Κάποτε, ο πόνος και η θλίψη επιστρέφουν κυρίως τη νύχτα. Θα θρηνήσω ξανά και ξανά αύριο για τη μνήμη ενός θανάτου προαναγγελθέντος. Θα θρηνήσω ξανά αύριο θα διαλέξω ένα λουλούδι από τον κήπο θα ακούσω τα πουλιά πάνω στο δέντρο. 
Θα θρηνήσω ξανά αύριο για έναν πόνο που μεγαλώνει έναν πόνο της μοναξιάς μου φίλο σ’ ένα κρεβάτι άδειο από καιρό, από επιλογή· θρηνώ ξανά αυτός ο θρήνος αμνημόνευτος για τούτο τον πόνο τούτο το βάρος κάτω από το οποίο τυλίγομαι και πενθώ Χθες να πάω δεν μπόρεσα για το υποχρεωτικό περπάτημά μου, έτσι την ώρα ξόδεψα για να θυμηθώ τα μονοπάτια, τα δέντρα τα πουλιά, το περιστασιακό γρύλισμα του σκύλου τα καφετιά πρόβατα σ’ έναν παγιδευμένο κάμπο το νανούλικο δέντρο μάνγκο φορτωμένο καρπούς τα αρειανά φοινικόδεντρα ψηλόλιγνα και ευθυτενή τα πεύκα φρουροί να λικνίζονται σ’ ένα απόμακρο χωράφι. Πιστεύω στην πιθανότητα της ελευθερίας στον ερχομό των μελισσών το θέρος στους ήπιους χειμώνες και στους τυφώνες το...

στεγνό το χορτάρι σαν δάκρυ που στέρεψε γυρεύεις ποτάμι σε μια χώρα που φλέγεται ξεχνάς πώς σε λένε μα δεν έχεις όνομα μια καρδιά μόνο έχεις και τούτη για δόλωμα   *μη μου μιλάς για κόλαση όλη την έχω ζήσει* μη μου μιλάς για κόλαση για τη δική μου μιλάς ζήση κράτα, λοιπόν, τα λόγια σου κράτα, λοιπόν, το θάρρος ανάγκη, να δεις, πόση τα 'χουμε σαν μας γαμ@ει το κράτος! *μη μου μιλάς για κόλαση όλη την έχω ζήσει* μη μου μιλάς για κόλαση για τη δική μου μιλάς ζήση... 8η Οκτ. 2024

Φωτό από το Δ ιαδίκτυο Κι αφού με κοιτάζεις στα μάτια με τα δικά σου τα μάτια πάνω απ’ τα γυαλιά με το βλέμμα σου εκείνο το παρατηρητικό σου διαφεύγει άραγε η αστραπή που εκτοξεύουνε οι κόρες μου στους γιους τους δικούς σου που την καλούν θαύμα η βροντή μας   κι ας μην πιστεύουμε στα θαύματα και ας πιστεύουνε εκείνα σε μας γιατί είναι θαύμα των ματιών το χαμόγελο η αγκαλιά το κρασί και η αναρχία της ψυχής. Λευκωσία, 2017

Untitled, 1946 © Frances McLaughlin-Gill ( Source ) Το φιλί που δε δόθηκε αγώνας που καταπνίγηκε πίσω απ' τα αιχμάλωτα τής ειμαρμένης χείλη Το χάδι που φυλακισμένο έμεινε μες στης παλάμης τη γροθιά κουλουριασμένο φίδι στον κόρφο της λήθης Κι η αγκαλιά που αιωρείται ακόμα στο διάκενο από τη μια η κατάρα τού χρόνου που κολύμπησε -σε μανιασμένα νερά- μέχρι τον άλλο κόσμο και ξαναγύρισε κι από την άλλη η απρόσκοπτη σταθερότης τού παλμού τής αντλίας που αγάπη αναπαράγει Στοιχειά αστοιχείωτα ναι μεν μα πάντα παρόντα και τα πάντα πληρόντα μες στον λαβύρινθο τού υποσυνείδητου μες στα ξεχασμένα τρίσβαθα της ψυχής Το γλυκόπικρο δάκρυσμα στην πικραμιγδαλένια κόχη τού ματιού το κραυγαλέο άλγος των ψυχών για μιαν αγάπη που στα σπλάχνα τους γεννήθηκε μα δεν ετέχθη ποτέ... Νικ.Σ