Colette

  Christopher Logue (1926-2011) © Mark Gerson / National Portrait Gallery, London CHRISTOPHER LOGUE ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ Γέρασα πια. Τίποτα δε με ενδιαφέρει. Έπειτα, Δεν είμαι και πολύ έξυπνος, Κι οι ιδέες μου Δεν έχουν ταξιδέψει παρά Ίσαμε τις πατούσες μου. Με ρωτάς: Ποια είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο ευτυχία; Δυο πράγματα: Το να αλλάζω γνώμη όπως αλλάζω μία πένα για ένα σελίνι· Και, Το ν’ ακούω Της κοπελίτσας Τη φωνή Που τραγουδάει διασχίζοντας την κατηφόρα Αφού πρώτα μ’ έχει ρωτήσει το δρόμο. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος  

Μαίρη Όλιβερ (1935-2019) ΜΑΙΡΗ ΟΛΙΒΕΡ ΣΗΜΕΡΑ Σήμερα πετάω χαμηλά και δε βγάζω άχνα. Αφήνω όλα τα βουντού της φιλοδοξίας κοιμισμένα. Ο κόσμος προχωρά όπως πρέπει, οι μέλισσες στον κήπο αφήνουν κάποιο βουητό, τα ψάρια χοροπηδούν, τα μυγάκια καταβροχθίζονται. Και πάει λέγοντας. Μα εγώ παίρνω ρεπό. Ήσυχη σαν το φτερό. Παραμένω ακίνητη παρόλο που στην πραγματικότητα διανύω μια απόσταση τρομακτική. Ηρεμία. Μία εκ των πυλών που σε μπάζουν στο ναό. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Ι Μου είπες θέρος Και σου ’πα όχι Στην καλοκαιρία Να σπέρνω θέλω Όχι να θερίζω ΙΙ Μου είπες θέρος Και σου ’πα όχι Στην καλοκαιρία Μήτε να σπέρνω θέλω Μήτε να θερίζω – οσμή ολέθρου ζέχνουν και τα δυο Θέλω να καβαλάω το κύμα να κολυμπώ στο ούζο να γλείφω τον ήλιο μαστίχα παγωτό. Νέα Ηρακλείτσα Καβάλας