Colette

Jacques Prévert (1900-1977) JACQUES PRÉVERT ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται όρθια Με τις πλάτες στις πόρτες της νύχτας Κι οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο Μα τα παιδιά που αγαπιούνται Δεν είν’ εκεί για κανέναν Κι είναι μονάχα ο ίσκιος τους Που τρέμει μες στη νύχτα Προκαλώντας την οργή των περαστικών Την οργή, την περιφρόνηση, τα γέλια και τον φθόνο τους Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν’ εκεί για κανέναν Είν’ αλλού πολύ πιο μακριά απ’ τη νύχτα Πολύ πιο ψηλά απ’ τη μέρα Μες στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης τους αγάπης Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σαν το φως του φεγγαριού πάνω στη μαύρη θάλασσα της νύχτας... Μια ασημένια κλωστή που ξετυλίγεται και κατεβαίνει απ' το φεγγάρι, περνάει μέσα απ' τον θαλασσινό καθρέφτη και καταλήγει δεμένη γύρω από τον αριστερό μου καρπό... Βραχιολάκι το φεγγάρι στο χέρι μου... Σαν το φανάρι μου το κουβαλώ... Κι η λάμψη του που περιλούζει το είναι μου μέσα έξω, μια λάμψη μαζί του κι εγώ, δεν αφήνει κανένα κουνούπι, μήτε ζωικό μήτε ανθρώπινο, να μου κοντέψει και να ρουφήξει το αίμα μου το γλυκό... Φεγγάρι ασπίδα, λοιπόν... Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά, μ' αφού μ' αγαπάς λιγάκι, είναι όλα αληθινά...  Κι όπως λέει και η Αnna τόσο ιδιαίτερα κι ελκυστικά, "so we planned a secret rendez-vous / toute la nuit chez moi" ...

Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– κι εγώ γελώ κάθε φορά που μου ζητάς να ζωγραφίσω τον ήλιο με τα μάτια μου Έπειτα όμως με μαλώνω που σου θυμώνω και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Το σκοτάδι έπεσε και κούρνιασα στην αγκαλιά σου Και ξάφνου σου θυμίζω –ψιθυριστά στ’ αυτί λόγια γλυκά– κείνο το μεσημέρι που τρέχαμε μες στους αγρούς γύρω από το κάστρο κάπου κοντά σ’ ένα γαλάζιο που δεν ήτανε θάλασσα και σου ‘χα φανερώσει τους δανδελίωνες κοιτώντας κατάσπαρτους ολόγυρά μας πως τούτα τ’ άνθη τ’ ασημιά είναι τα μόνα αστέρια που λάμπουνε τη μέρα μαζί με τα δικά σου μάτια καθώς στα μάτια με κοιτάζουνε Είναι και κάποιες μέρες που μου φαντάζει αληθινή η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –έλα, ας μην την πούμε τώρα τραγωδία– και πιάνω να σε διαβεβαιώ πως μαζί θε να πεθάνουμε Dandelion field, Germany,  Source