Colette

Mary Oliver (1935-2019),  Source MARY OLIVER ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ Δεν χρειάζεται να είσαι καλός. Δεν χρειάζεται να διανύεις γονυπετής εκατό μίλια μες στην έρημο, μετανοώντας. Το μόνο που χρειάζεται είναι ν΄ αφήσεις το τρυφερό ζώο του κορμιού σου να αγαπά ό,τι αγαπά. Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου, και θα σου πω για τη δική μου. Εν τω μεταξύ ο κόσμος προχωρεί. Εν τω μεταξύ ο ήλιος και τα διάφανα βότσαλα της βροχής  διασχίζουν τα τοπία, πάνω απ΄ τα λιβάδια και τα βαθύρριζα δέντρα,  τα όρη και τα ποτάμια. Εν τω μεταξύ οι αγριόχηνες, ψηλά στον καθαρό καταγάλανο αιθέρα,  τραβούν και πάλι για το σπίτι. Όποιος και να ΄σαι, όση και να ΄ναι η μοναξιά σου,  ο κόσμος προσφέρει εαυτόν στην φαντασία σου,  σαν τις αγριόχηνες σε καλεί, σκληρός και συναρπαστικός - τη θέση σου αναγγέλλοντας ξανά και ξανά  στην οικογένεια των πραγμάτων. Από τη συλλογή Dream Work (1986) Επίμετρο: Η Μαίρη Όλιβερ υπήρξε αμερικανίδα ποιήτρια, γεννημένη το 1935 στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, με το Nation

  Etel Adnan in New York, 1979 Photograph: Simone Fattal, Source IV. Κανείς δε σου ζήτησε να γίνεις φόβου άγγελος πόσο μάλλον άγγελος θανάτου Το μόνο που θέλαμε ήταν να ’ναι το δέρμα σου τόσο απαλό όσο η θάλασσα ένα απόγεμα του Οκτώβρη στη Βηρυτό του Λιβάνου ανάμεσα σε δυο εμφύλιους Ήρθες με μια χούφτα πόνο κι ένα χαμόγελο που άνοιξε τη γη κάτω από τα πόδια μου όπως κάνει ο σεισμός όταν σμίγουνε δυο άνθρωποι. Από την ενότητα “Love Poems”, στην ανθολογία Women of the Fertile Crescent: An Anthology of Modern Poetry by Arab Women (1978) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Το Κόσκινο

Bamberg, Germany Photo by @magictiron, Source Τα κυνικά καύματα θέρισαν και τα λιγοστά εναπομείναντα στάχυα, όστρακο το θέρος που σφάλισε κι εντός του έκρυψε, ωσάν πέρλα αυτόφωτη και ιριδίζουσα, ολάκερο τον ήλιο                                                                     - περίαπτον στον λαιμό κρεμάμενο. Κι εμείς ντυθήκαμε· την ίδια στιγμή που ξεντύθηκαν τα δέντρα ρίχνοντας τα φύλλα τους πάνω στο νοτισμένο χώμα, σαν έτοιμα από καιρό, την εξιλέωση να ενδυθούν μέσω του επουράνιου ύδατος. Ευλογημένος όστις την αξιωθεί την κάθαρση ετούτη Στέκουν τα δέντρα μες στα ρουμάνια του κόσμου, προβάλλοντας με σθένος την άχραντη γύμνια τους μπρος στα μάτια τ' ουρανού, ως αναμένουν στωικά το πρώτο δάκρυσμά του. Εγώ σαν και τα δέντρα θα ξεγυμνωθώ. Αντάμα με τα δέντρα, γυμνά αυτά, γυμνή κι εγώ, θα προσδοκώ οθόνιο χειμωνικό να 'ρθει να με σκεπάσει. Οκτ. 2013