Colette

Pierre Reverdy (1889-1960) PIERRE REVERDY ΑΡΓΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ Είμαι σκληρός Είμαι τρυφερός Κι έχασα τον καιρό μου Να ονειρεύομαι χωρίς να κοιμάμαι Να κοιμάμαι περπατώντας Παντού απ’ όπου πέρασα Βρήκα την απουσία μου Δεν είμαι πουθενά Παρά μέσα στο τίποτα μονάχα Μα κουβαλώ κρυμμένο στο μέρος το ψηλότερο των σπλάχνων μου Στο μέρος όπου ο κεραυνός τόσο συχνά χτυπάει Μια καρδιά όπου η κάθε λέξη έχει αφήσει την πληγή της Κι απ’ το παραμικρό της σάλεμα στραγγίζει η ζωή μου. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Αλωνάκι της ποίησης

Attilio Bertolucci (1911-2000) ATTILIO BERTOLUCCI ΤΟ ΡΟΔΟ ΤΟ ΛΕΥΚΟ Για σένανέ θα κόψω το ύστατο ρόδο του κήπου, το ρόδο κείνο το λευκό που με την πρώτη ανθίζει την ομίχλη. Μέχρι χτες τις αδηφάγες μέλισσες μουσαφιραίες είχε, μα είν’ ακόμα τόσο γλυκό που να ριγεί σου κάνει την καρδία. Είν' το πορτρέτο σου στην ηλικία των τριάντα, αφηρημένη ελαφρώς, όπως θα είσαι τότε σε κείν' την ηλικία. Μετάφραση: Νικολέττα Μ. Σίμωνος

Σου κρατάω το χέρι και ξέρω πως αν το αφήσω δεν θα πέσει. Το κρατάω όμως γιατί το θέλω εγώ. Διασχίζουμε main dans la main τη ζωή σα να 'ναι το σοκάκι που στις 3 τα ξημερώματα καθόλου συνετοί και νηφάλιοι                                    κατηφορίζουμε εγώ ξυπόλητη κι εσύ ξαναναμμένος.

η αγάπη αρχίζει με άλφα και τελειώνει με ήττα την ήττα του εγωισμού και μπορεί το σημαίνον να ολοκληρώνεται με ήττα για το σημαινόμενο, ωστόσο, τούτη η ήττα  δεν είναι άλλη από την αρχή: τη μεγαλύτερη νίκη μας - σ' αγαπώ πα να πει ηττήθηκα μεγάλο, σου λέω, σπουδαίο πράγμα.