Colette

Μιχαήλ Σίμωνος (1946-2018), (c) Nicoletta Simonos ΤΟΝ ΓΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ Μιχαήλ Άγγελο Θα τον ονόμαζα Τα γαλαζοπράσινα μάτια Σπίθες ενός ηρωισμού Ατόφιου που δε γύρεψε τις δόξες Σαν τους άλλους  Που δε γύρεψε τις δόξες σαν τους άλλους Τις ρηχές Γιατί οι δόξες Οι ατόφιες γύρεψαν αυτόν Σιωπηλά χωρίς φανφάρες Όπως αξίζει στους ήρωες τους αληθινούς

English poet Christopher Logue (1926-2011) Photo by Michael Ward/Getty Images CHRISTOPHER LOGUE ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ Πλησιάστε στην άκρη. Θα γκρεμιστούμε. Πλησιάστε στην άκρη. Είναι πολύ ψηλά! ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ! Και πλησίασαν, Και έσπρωξε, Και πέταξαν. Μετάφραση: Νικολέττα M. Σίμωνος Α' δημοσίευση:  Θράκα

Inger Christensen (1935-2009) Πάντοτε πίστευα πως πραγματικότητα ήταν αυτό το κάτι που γινόμασταν όταν μεγαλώναμε. Στην πλατεία στέκει η Φάτα Μοργκάνα με πρόσωπο κουρασμένο, φωνάζοντας: πρωινές εφημερίδες – πρωινές εφημερίδες. Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Και ποιον αποκαλώ εχθρό; Ένας εχθρός πρέπει ν’ αξίζει τον χαρακτηρισμό του. Γυρνάω προς την κατεύθυνση του ήλιου και συνεχίζω να περπατώ. Είν’ η καρδιά μου που ρωτάει, όχι το έξαλλο μυαλό. Κι η καρδιά είν’ η μικρότερη ξαδέλφη του ήλιου. Τα πάντα βλέπει και τα πάντα γνωρίζει η καρδιά. Ακούει το θυμωμένο τρίξιμο των δοντιών ακόμα κι όταν αφουγκράζεται την ευλογία. Η πύλη του μυαλού θα ’πρεπε ν’ ανοίγει μονάχα μέσα απ’ την καρδιά. Ένας εχθρός που εισχωρεί, κινδυνεύει να γίνει φίλος.                               Από τη συλλογή  Conflict Resolution for Holy Beings: Poems  (2015) Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος Α΄ δημοσίευση:  Θράκα

Γκρίζος παραμένει ο δρόμος κάτω απ’ τον γλαυκόχρωμο θόλο. Η θάλασσα, όμως ταυτίζεται πάντα με σένα, ουρανέ.

Τα όπλα δε σε ξεγελούν: σε σκοτώνουν. Τα φιλιά, όμως; Ξε γε λούν  κι  αυ τόν  α κό μα  τον  ποι η τή - κι αυτόν ακόμα Μ' αγαπούν ή μήπως θα με προδώσουν                                                             οι άν-θρω-ποι; Ετοιμάζουν τον σταυρό                                                              οι ά-τι-μοι.