Του έρωτα ή ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ

Όταν σ' ερωτεύομαι
ξυπνώ το πρωί και δεν ανοίγω κουρτίνες, παράθυρα.
Είμαι αυτόφωτη.

 
Όταν σ' ερωτεύομαι
παύω να είμαι θνητή.
Ανοίγω τα φτερά
τους ουρανούς οργώνω
το διαμαντένιο να σου φέρω δάκρυ εκείνου που σταυρώθηκε.
Περασμένο σε αλυσίδα από αστράκια που μόλις γεννηθήκανε.
Να σου στολίσει τον λαιμό. Να σε προσέχει, παλικάρι μου.

 
Όταν σ' ερωτεύομαι
τίγρης γίνομαι.
Και φοβάμαι
πως η καδένα στον λαιμό σου δεν θα μείνει για πολύ εκεί ακόμα.

Κι αναρωτιέμαι
ποιος, από εμένα
την αυτόφωτη,
τη μη θνητή,
την τίγρη,
την ερωτευμένη μαζί σου,
θα μπορέσει να σε σώσει, αγόρι μου,
του έρωτά μου εσύ ο υάκινθος ο πέρκαλλος, ο μέγας...